***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Θύματα, Λία Νικολάου, Εκδόσεις Βακχικόν
«Όταν είσαι μόνος επειδή θέλεις να είσαι μόνος, τότε ακούς με ευκρίνεια τις σκέψεις σου, μπαίνεις και βγαίνεις κατά βούληση, έχεις έναν κάποιον έλεγχο, ή νομίζεις ότι έχεις έναν κάποιον έλεγχο της κατάστασης».
H Λία Νικολάου έχει αποδείξει ήδη από το πρώτο της πόνημα, το “Να μ’ αγαπάς“, ότι εμπνέεται από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα στις γραφές της και ότι ασχολείται με τα σημερινά κοινωνικά προβλήματα. Έτσι λοιπόν και στο δεύτερο βιβλίο της με τον τίτλο “Θύματα” εμμένει στην ίδια θεματική, αυτή τη φορά μέσα από τη διήγηση πολλών διαφορετικών ιστοριών για ανθρώπους που υπήρξαν, με οποιονδήποτε τρόπο θύματα… Θύματα της κοινωνίας μας, θύματα των συνανθρώπων τους, θύματα της διαφορετικότητάς τους.
Το βιβλίο παρουσιάζει το εξής παράδοξο χαρακτηριστικό: όταν το παίρνει κάποιος στα χέρια του διαπιστώνει ότι δεν πρόκειται ακριβώς για ενιαίο μυθιστόρημα, όπως νόμιζε αρχικά, αλλά για πολλές διαφορετικές ιστορίες. Τελικά όμως διαπιστώνει κατά την ανάγνωση ότι οι ιστορίες συνδέονται και ότι δεν είναι στην πραγματικότητα πολλές αλλά μία και εκφράζουν όλες τους τις πολλές διαφορετικές και πολλαπλές πλευρές της βασικής θεματικής του βιβλίου: του ρατσισμού, του σεξισμού, της ομοφοβίας, της βίας και της ενδοοικογενειακής βίας.
Μια ιστορία αιμομιξίας, μία αδελφικής αγάπης, κρυμμένα μυστικά που όταν βγουν στο φως απειλούν να αλλάξουν οριστικά και αμετάκλητα τις ζωές των εμπλεκόμενων ανθρώπων, νέες γυναίκες που καταλήγουν πόρνες μην έχοντας άλλη διέξοδο στη ζωή, μια ιστορία κρυμμένης ομοφυλοφιλίας, νεαρές που φτάνουν στο σημείο να γίνουν φονιάδες, προβληματικοί γάμοι, παιδιά που επισκέπτονται ψυχολόγους και άνδρες που κακοποιούν τις γυναίκες τους.
Πίσω από όλες αυτές τις μικρές ιστορίες που συνθέτουν το παζλ των “Θυμάτων” ξεχωρίζει η προσοχή που δίνει η συγγραφέας στο φαινόμενο της μετανάστευσης: στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν αυτή κατά την προσαρμογή τους, στην προκατάληψη που έχουν οι γηγενείς εναντίον τους και στη διαφορετικότητά τους, η οποία αποτελεί συχνά και την πηγή όλων των προβλημάτων για αυτούς.
Ιδιαίτερη μνεία γίνεται επίσης στο φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας, το οποίο φαίνεται να απασχολεί έντονα τη συγγραφέα. Εξάλλου σε σημείωμα στο τέλος του βιβλίου η συγγραφέας προτρέπει όσους έχουν ζήσει ανάλογα περιστατικά να μη διστάσουν να τα καταγγείλουν. Συνάμα η Νικολάου σε αρκετά σημεία καταφεύγει σε δικά της «φιλοσοφικά», ας πούμε, αποφθέγματα και μας καλεί να πραγματοποιήσουμε τη δική μας ενδοσκόπηση.
Τελικά, μετά από ένα σωρό δυστυχίες, δυσκολίες, ανατροπές και προβληματισμούς όμως, η Νικολάου επιλέγει να τελειώσει αισιόδοξα το πόνημά της, μέσω ενός happy end, που διακηρύσσει, εν τέλει, την ομορφιά της ζωής, η οποία πάντοτε υπάρχει παρά τις δυσκολίες.
Αφετηρία επομένως σύγχρονων προβληματισμών αποτελεί το νέο βιβλίο της Λίας Νικολάου που μας μιλάει για όλους τους αδικημένους, τους περιθωριοποιημένους, τα θύματα της σημερινής άπονης και απρόσωπης, πολλές φορές κοινωνίας μας, τα οποία γίνονται όμως ενίοτε και θύτες απέναντι σε άλλους συνανθρώπους τους…
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
