Δεν θυμάμαι πότε το πρωτοδιάβασα. Πάντως σίγουρα είναι από τα πρώτα βιβλία που διάβασα. Φυσικά, δεν το επέλεξα. Δεν αγόραζα βιβλία τότε. Μου το έφερε η μητέρα μου.
Τυχαία η επιλογή της, είμαι σίγουρη, ωστόσο η καλύτερη. Η συγκίνηση της αρχικής ανάγνωσης δεν έχει φθαρεί παρά τα χρόνια και τις σελίδες που ακολούθησαν. Το αγαπώ αυτό το βιβλίο. Είναι το μοναδικό που έχω στο συρτάρι του κομοδίνου μου και το μοναδικό που έχω διαβάσει τόσο πολλές φορές. Δεν ξέρω γιατί μου αρέσει τόσο πολύ. Λατρεύω το μικρό αγόρι της ιστορίας. Είναι «η ιστορία ενός μικρού αγοριού που, μια μέρα, ανακάλυψε τον πόνο», διαβάζουμε στην εισαγωγική σελίδα της πρώτης έκδοσης στα ελληνικά (Κέδρος, 1978). Από την πρόσφατη επανέκδοση λείπει η σημείωση και είναι κρίμα, γιατί πράγματι το βιβλίο μιλάει στα παιδιά, καθόλου όμως παιδικά, για τον πόνο, την αδικία και την απώλεια, τον θάνατο.
Ο Ζεζέ ζει μια δυστυχισμένη ζωή, που το μόνο φωτεινό της σημείο είναι η πορτοκαλιά στον κήπο, φίλη ιδανική για τους καλπασμούς της φαντασίας του, αλλά και για δύσκολες εκμυστηρεύσεις. Ένας μοναχικός, θλιμμένος άντρας θα γίνει απρόσμενα ο δεύτερος φίλος του. Η φιλία τους φανερώνει τη σπαρακτική ανάγκη για αγάπη, που και οι δύο στερούνταν. Όμως η αγάπη δεν αρκεί. Όταν ο Ζεζέ βρίσκει χάρη στον «Πορτογαλέζο» το κουράγιο που του χρειαζόταν για να ζήσει, χάνει ξαφνικά τα πάντα. Η ελπίδα, που για λίγο είχε λάμψει στη ζωή του, σβήνει απότομα και το πεντάχρονο αγόρι γνωρίζει την απόγνωση, μεγαλύτερη από οποιαδήποτε άλλη δυστυχία ήξερε μέχρι τότε. Η επίγνωση και η επιθυμία του θανάτου το βυθίζουν στον πυρήνα της ζωής, τον πόνο.
Χαίρομαι πολύ που η Όμορφη πορτοκαλιά μου προσφέρεται ξανά σε νέους αναγνώστες. Μακάρι τα παιδιά σήμερα να παραμένουν δεκτικά στο ξάφνιασμα και τη συγκίνηση. Να ξαφνιάζονται, δηλαδή, με το κακό και να συγκινούνται με το καλό.
Χοσέ Μαούρο ντε Βασκονσέλος, Όμορφη πορτοκαλιά μου, Μεταίχμιο
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
