***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
[…Το δωμάτιο κάνει πραγματικότητα ακόμη και την πιο παράξενη φαντασίωση. Ότι ζητάς, φτάνει καθώς αναβοσβήνουν τα φώτα της κάμαρης, νευρικά και παράξενα, σαν επίμονος βήχας χωρίς τον θόρυβό του. Έχει μια μαύρη πόρτα με ταφταδένια επένδυση, τόπους τόπους χαλασμένη από τον καιρό. Μοιάζει βαριά μα στ΄αλήθεια ανοίγει μόλις την συλλογιστείς. Έρχεται εκεί εμπρός σου μες στην ειρήνη του σπιτιού, σου ψιθυρίζει ηδονικά, άνοιξέ με και η πρόκληση φαντάζει ανίκητη. Όλες οι πρόζες, όλες οι ευχές και οι φαντασίες, οι αιώνιες γυναίκες, μια γειτονιά με ένα ολομόναχο άστρο, ένα ανατομείο που ανοίγει και ο κόσμος παίρνει εμπρός σαν χαλασμένη μηχανή…]
Ένα τέτοιο δωμάτιο και τίποτε λιγότερο φαντάζουν οι ιστορίες του Πέτρου Φούρναρη που εκδίδονται από το Βακχικόν. Οι Γρίλιες της παλλαϊκής μονοτυπίας, σε χρώμα γαλάζιο, θαλασσινό, διά χειρός Μαρίας Κοκκίνη, περιλαμβάνουν χαρακτήρες που γεννιούνται μες στο δωμάτιο. Πρόσωπα που αντίκρισαν την ομορφιά και τον θάνατο και δεν μπορούν παρά να κατοικήσουν άλυτες ζωές. Όμως η πρόζα ξεχωρίζει πίσω από τις γρίλιες του παραθύρου που ανοίγει προς την σκιά και ευθύς όλα τα θαύματα που υποσχέθηκε η ζωή στον άνθρωπο ξυπνούν. Λόγια στακάτα, μια ατμόσφαιρα πραγματικότητας με γρήγορες τροχιές, ξαφνικές, δύσκολες συναντήσει. Καθώς οι εκδοχές της ζωής συστήνονται σε αυτό το σημείωμα, ένας ρυθμός ταπεινός, σπαράγματα από την λαϊκή ιστορία που γράφεται αδιάκοπα εκεί έξω, επιβάλλονται στις σελίδες του Π. Φούρναρη. Ο άνθρωπος που ερευνά το ίδιο του αίνιγμα, τα θεμέλια που ραγίζουν, ο κόσμος παράταιρος, φτιαγμένος από νερά, όπως τα λάδια της Ύδρας. Η ποίηση γράφεται για όλους όταν βρίσκει την συχνότητα του συλλογικού και οι εκδόσεις Βακχικόν αφήνουν πίσω από τις Γρίλιες την μυρωδιά που φέρνει αυτός ο δρόμος.
[…Κάθε τόσο, σηκωνόταν αργά, διστακτικά. Και έπειτα σαν έβρισκε το κουράγιο του, μισός ευτυχισμένος, με γραμμένη στο πρόσωπό του την απορία όλου του κόσμου, άνοιγε αργά την πόρτα του ναού του. Το σπίτι έστεκε απόμερο με ένα θαυμάσιο μυστικό στα ύφαλά του. Μια ζωντανή καρδιά, μια ανατολίτικη φιγούρα που κάνει όλα σου τα κέφια, εκτελεί πρόθυμα όλα σου τα καπρίτσια. Τα πιο φίνα, τα άρρωστα, της ζωής, του πολέμου, του έρωτα, της μοναξιάς. Απόψε θέλει έναν Ψίθυρο, να μαρτυρήσει όλους εκείνους τους παράγοντες που αποκρύπτονται , το κλειδί του Δωματίου 57 που ανοίγει όλες τις Ηλιόλουστες Μέρες. Θέλει και νιώθει πως χρειάζεται όσο ποτέ εκείνο το παλιό βιβλίο που θυμάται, με ένα και μόνο Σονέτο της Βροχής. Θέλει την Συμφιλίωση και έτσι γεμίζει το δωμάτιο με χίλιες και μία ιστορίες, τα φώτα ξεροβήχουν, ο άνεμος που δυναμώνει, το σπίτι που ταξιδεύει, η φαντασία του που αχαλίνωτη τρέχει επάνω στις βιογραφίες και τις πιθανότητες…]
Οι Γρίλιες αποτελούν το δεύτερο βιβλίο του Πέτρου Φούρναρη, χωρίς να λείπει η παρουσία του από τον ηλεκτρονικό, λογοτεχνικό τύπο, για όσους κυκλοφορούν εκεί έξω με ένα μολύβι στα τροχισμένα δόντια τους. Και οι τίτλοι του, μια ιδέα μονάχα από όσα μπορεί κανείς νιώσει αφήνοντας τον εαυτό του να κοιτάξει λίγο πίσω από τις Γρίλιες. Μικρές ιστορίες με υπέροχο εκτόπισμα που αποκαλύπτονται σε όποιον αφεθεί να νιώσει το απαλό χνούδι των πραγμάτων. Όσων δεν λέγονται, όσων περιφραστικά διασώζει η ζωή, εκείνων που μεταμορφώθηκαν σε απώλειες και σε δώρα. Σκόνη και σκιά λένε τα λατινικά συγγράμματα και αν είσαι τυχερός σώσε τις ατμόσφαιρες, τις κλίμακες τις χρωματικές, τις λεπτομέρειες που δικαιώνουν τον αγώνα της γραφής και σμιλεύουν τις πιο τέλειες ιστορίες.
Ο Πέτρος Φούρναρης και οι Γρίλιες του αποτελούν ένα από εκείνα τα βιβλία που ανοίγουν πράγματι μια πόρτα και ένας άνεμος φυσά. Οι ήρωες θυμίζουν φιγούρες ημερολογίων, βαδίζοντας, στο σκοτάδι. Η ποίηση χτυπά μες στο δωμάτιο και αλλάζει την φορά των πραγμάτων. Έτσι έζησαν σειρές ολόκληρες οι ποιητές, μες στις ιστορίες τους, πνεύματα θεατρικά του παράξενου και του οραματικού.
[…Αυτό δεν θα έπρεπε να το ζητήσεις. Επειδή πια προσμένει κανείς και άλλα ταξίδια και άλλα σπαράγματα ζωής και ουσίας, μικρές βιογραφίες, ξαφνικές πολαρόϊντ στην μέση της ζωής, την στιγμή που εκείνη αναγορεύεται σε όνειρο. Αυτό δεν θα έπρεπε…], εκτός και αν αντέχεις να ψάχνεις για ντροπές μες σε αυτόν τον θαυμάσιο στίχο του Πέτρου Φούρναρη που μας γοητεύει πίσω από τις Γρίλιες των εκδόσεων Βακχικόν.
*** Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε στην Αθήνα οικονομικά και σήμερα εργάζεται στον τραπεζικό τομέα. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφική δραστηριότητα ξεκίνησε το 2007. Κείμενα και ποιήματά του περιλαμβάνονται στο λογοτεχνικό περιοδικό “Νέα Σκέψη”, όπου και συμμετέχει συστηματικά. Δουλειά του έχει συμπεριληφθεί στη “Φιλολογική Πρωτοχρονιά” (εκδ. Μαυρίδη), στην ανθολογία του Συλλόγου Βιβλιόφιλων Έδεσσας, στη συλλογική ποιητική συλλογή των εκδ. “Σίλφιον” καθώς και στο “Αλμανάκ” του 2009, που οργανώθηκε και δημοσιεύθηκε από την ομάδα του “Ποιείν”. Επίσης δείγμα γραφής μπορεί κανείς να εντοπίσει σε πολλά έντυπα, ηλεκτρονικά και μη, όπως το περιοδικό “Asante” ή τους δικτυακούς χώρους της ομάδας “Ποιείν” και άλλων συγγραφικών, ηλεκτρονικών κοινοτήτων.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
