***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Το Λευκό Δωμάτιο, Αλέξης Σταμάτης, Εκδόσεις Καστανιώτη

Πότε ολοκληρώνεται η ζωή των ηρώων ενός βιβλίου ή ενός θεατρικού έργου; Είναι οι ήρωες αυθύπαρκτα όντα που συνεχίζουν να υπάρχουν στη συνείδηση και στο μυαλό των αναγνωστών όταν ο αναγνώστης κλείσει την τελευταία σελίδα ή πέσει η αυλαία μιας παράστασης; Μπορεί η ζωή τους να παραταθεί; Πόσο υπαρκτός είναι ο κόσμος τους; Και εν τέλει, τι ρόλο παίζει η μνήμη σε όλο αυτό, αφού όπως ο συγγραφέας γράφει: «Αναγνωρίζουμε τη ζωή μας μέσα από τη μνήμη, δηλαδή μέσα απ’ ό,τι αναξιόπιστο».

Διαχρονικά ερωτήματα που ταλανίζουν συγγραφείς και αναγνώστες θέτει το νέο βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη με τίτλο Το Λευκό Δωμάτιο, έργο που αυτή την εποχή σημειώνει μεγάλη επιτυχία και στη θεατρική του μεταφορά.

Σε μια ιδιότυπη πανσιόν, στην πανσιόν της κυρίας Φλόρας θα βρουν καταφύγιο ήρωες και ρόλοι, όταν όλα μοιάζουν να έχουν τελειώσει. Ανάμεσά τους η δυναμική Έντα Γκάμπλερ, από το έργο του Ίψεν και η Μπλανς Ντιμπουά από το «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς. Μια νέα ζωή ξεπηδά μέσα από το επινοημένο παρελθόν, διεκδικώντας τη φυγή από τη λήθη και το αναπόδραστο τέλος. Οι δύο ηρωίδες θα οδηγηθούν σε μια συνομιλία, θα συγκρουστούν και θα συμφωνήσουν και ταυτόχρονα θα εξετάσουν τις ανατροπές της ζωής, τις δυσκολίες και τις αδυναμίες της.

Μέσα από αυτή την ιστορία ο συγγραφέας θα βρει τον τρόπο να τονίσει πώς επηρεάζει τις συμπεριφορές ο εγκλεισμός, η κοινωνική απομόνωση, η μοναξιά και ο φόβος του τέλους. Σε μια αλληγορική ιστορία ο αναγνώστης παρακολουθεί την περιπέτεια της Γκάμπλερ από τη στιγμή που φτάνει στην πανσιόν και ακολουθεί τις ψυχολογικές της διακυμάνσεις που θα ορίσουν την προσωπική εξελικτική της πορεία στον χρόνο. Η συνάντησή της με τον Άμλετ θα διαταράξει τις ισορροπίες όταν εκείνος την καλέσει σε ένα γεύμα. Συνδαιτημόνες θα είναι ο Φάουστ, ο Γιόζεφ Κ από τη Δίκη του Κάφκα, η Αλίκη από τη χώρα των θαυμάτων και η Μπλανς Ντυμπουά φυσικά. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης αυτής οι ήρωες θα αποκαλύψουν νέα στοιχεία της υπαρκτικής τους ταυτότητας, στοιχεία που ο εγκλεισμός εντείνει και η Γκάμπλερ θα σκεφτεί, για μια φορά ακόμη, ότι πρέπει να αποδράσει από την πανσιόν, ελπίζοντας σε μια ακόμα ζωή. Ωστόσο, μόνο ο Άμλετ είχε αποτολμήσει να δραπετεύσει αλλά δεν κατάφερε τίποτε άλλο από το να γνωρίσει το Λευκό δωμάτιο. Αυτή ήταν η ποινή του. Η Έντα δε θα πειστεί και θα ζητήσει βοήθεια από την ίδια τη Φλόρα.

Τα αδιέξοδα, οι συγκρούσεις και οι ανατροπές θα καθορίσουν την πορεία των ηρώων. Παράλληλα, ο αναγνώστης θα εισχωρήσει βαθιά στην πραγματική αξία της τέχνης, θα συναισθανθεί τον φόβο της μοναξιάς και της αδυναμίας της ύπαρξης. Θα νιώσει τη δύναμη της εξουσίας, θα γνωρίσει τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον ρεαλισμό και στην επινόηση, στην αλήθεια και στη χιμαιρική ουτοπία, στην πραγματικότητα και στη φαντασία. Θα νιώσει τη λυτρωτική ισχύ που έχει το όνειρο στο νου ενός συγγραφέα, ένα όνειρο που θέλει τους ήρωες που ο ίδιος επινόησε να συνεχίζουν να ζουν αλλού, να μοιράζονται τις απόψεις που εκείνος τους δώρισε και σταδιακά, συν τω χρόνω να αυτοπροσδιορίζονται εκ νέου, μακριά του.

«Η ζωή πρέπει να είναι όμορφη. Όμως πόνος, πόνος πόνος», γράφει ο Σταμάτης αποτυπώνοντας σε αυτή τη φράση την απόλυτη συνείδηση της αλήθειας που θα γνωρίσουν οι ήρωες σ’ αυτή τη δεύτερη ευκαιρία ζωής, σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα. Αν και «Η πραγματικότητα είναι δύναμη[…]. Η πιο βαθιά δύναμη είναι το ένστικτό, και αυτό το διαθέτουμε στο πιο υψηλό επίπεδο. Γιατί; Γιατί μπορέσαμε μέσα σ’ ένα τόσο μικρό διάστημα να συνοψίσουμε ζωές, παρόντα και μέλλοντα και διάφορες πιθανές εκδοχές τους. […]. Η πραγματικότητα είναι κάτι τόσο ρευστό. Η κάθε μέρα των ανθρώπων έξω είναι κομμάτια και θρύψαλα. Ενώ εμείς έχουμε τις πλούσιες στιγμές μας, τις δοξαστικές μας ώρες. […] Έχουμε το μεγαλείο των χαρακτήρων μας. τους θεατές μας, τους αναγνώστες μας. Στους έξω ανθρώπους υπάρχει μια αντίθεση ανάμεσα σ’ αυτό που φαίνεται και αυτό που είναι. Η μάσκα που διαλέγουν γίνεται ο καθρέφτης της ψυχής τους. και ό,τι ζουν είναι ένα σύνολο ψευδαισθήσεων. Εμείς είμαστε η μάσκα. Δεν υπάρχει πιο προνομιακή θέση».

Γραμμένο με τη γλωσσική αισθητική της θεατρικής προφορικότητας και με μια διάχυτη αίσθηση στοχασμού να διαπερνά τις σελίδες του Το λευκό δωμάτιο είναι ένα βιβλίο κυρίως για τη δύναμη της αλήθειας και για τη μεταμορφωτική της δράση. Μια πρωτότυπη αλληγορία για τον εγκλεισμό, τις μάσκες της κοινωνικότητας, την ανάγκη να διεκδικήσει κανείς την υπαρκτική του ταυτότητα και ταυτόχρονα να νιώσει την ίδια του τη ζωή μέσα από τον έρωτα, την εμπειρία, το όνειρο που μετατρέπεται σε καθημερινότητα και φέρνει την ανυπαρξία στο προσκήνιο της ζωής.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.