Ένα απόσπασμα

-Ε, πού πας σκορπιέ;

Ο καθηγητής Καμύ τρέχει ξωπίσω μου.

-Ας θυμηθούμε τα λόγια του Ευστάθιου, του λέω φωναχτά τρέχοντας, «πάτησες τον Αρχίλοχο, σαν να λέμε, πάτησες σε σκορπιό πάνω, …σε κακό αγκάθι». Σε εντυπωσίασε κύριε Καμύ, ε;

-Ε, σκορπιέ, στάσου λίγο.

Α, να και ο σκηνοθέτης τ’ ουρανού. Όλα τα υπόλοιπα τα παρακολουθώ μέσα από τα πλάνα του. Τρέχουμε κι οι δύο με γλυκιά αφροσύνη, προσπερνάμε την κρήνη στην άκρη του δρόμου διψώντας, προσπερνάμε όλες τις ευθείες των φυτών, τις εστίες των φακών, τα σχήματα των αηδονιών και των άλλων πουλιών, την αδίδακτη ύλη του νησιώτη καθηγητή, τρέχουμε αλλά προς τα πού;

-Στάσου λίγο. Σε κούρασα, το ξέρω. Πρέπει να σκεφτείς τη θέση μου και τη δική σου… Τρέχουμε από τους βράχους ώς τα βουνά, από τα βουνά ώς τους βράχους κι έπειτα μέχρι τη θάλασσα κι έπειτα μέχρι τον κυκεώνα των άστρων.

-Σκορπιός. Αστερισμός…

-Στάσου, σκορπιέ μου. Θέλω να σε ξαναφιλήσω.

-«Μη» κι ύστερα πάλι «Μη». «Μωρό μου».

-«Εγώ που σ’ αγαπώ». «Πες πάντα». «Πάντα».

           -Ελύτης, λέει ο νησιώτης καθηγητής όρθιος απέναντι στους μαθητές του κι έναν γλάρο.

Από την εισαγωγή της συγγραφέως

Το βιβλίο αυτό το χρωστώ στον συνδυασμό μιας συνάντησης που έμεινε στη μέση και μιας ερώτησης που μου ετέθη και για λόγους που με ξεπερνούν δεν κατάφερα να απαντήσω.

Φυσικά, αποσιώπησα και διαστρέβλωσα τα πραγματικά γεγονότα πέφτοντας σε δεκάδες αντιφάσεις, επιτρέποντας στο τέλος στον αναγνώστη να μαντέψει μια ακόμα κοινότοπη αλήθεια που ασφαλώς έχει ξαναειπωθεί με ποικίλους τρόπους στον αγαπημένο κόσμο της λογοτεχνίας.

Όλες οι παρακάτω αυθαίρετες ονομασίες και ατεκμηρίωτες χώρες είναι αποκυήματα της φαντασίας μου και μόνον αυτής προκειμένου να διατηρηθεί ακόμα και μια αμυδρή ή φθίνουσα ανάμνηση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα.

Ασφαλώς, άπειρα χρωστώ στη σχετική με τον Αρχίλοχο τον Πάριο και τον Ακίρα Κουροσάβα βιβλιογραφία την οποία και χρησιμοποίησα με σεβασμό και αγάπη προκειμένου να τρέξει η ιστορία σαν νερό.