Τη σειρά των εκδόσεων Κέδρος “Εμείς και οι άλλοι” είχε εγκαινιάσει ο Δημήτρης Νόλλας το 2009, με το “Ναυαγίων Πλάσματα”, την ιστορία μιας λαθρομετανάστριας και της κλειστής κοινωνίας του νησιού στο οποίο προσπάθησε να φτιάξει τη ζωή της. Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς, η Έλενα Μαρούτσου διαστρέφει έξυπνα τον τίτλο “Εμείς και οι άλλοι”, προτείνοντας μια ανάγνωση όπου το “εγώ είναι ένας άλλος” ή έστω, μπορεί να υπάρξει ως Άλλος.
Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων λειτουργεί ως το υπόβαθρο της ιστορίας της Μαρούτσου. Η ηρωίδα της, Έλενα, άυπνη για μέρες και κουρασμένη, ενώ περπατάει κάπου στην Κηφισίας, αρχίζει να βιώνει την δική της, παράλογη εμπειρία, σαν την Αλίκη που έπεσε στην τρύπα στο δάσος. Γνωρίζει τον κύριο Ιπποκράτους και την κόρη του Ελεάννα, ένα ιδιαίτερο κορίτσι που είναι αλμπίνος, και την οικιακή τους βοηθό, Αριστέα.
Η μικρή Ελεάννα, που από την Έλενα την χωρίζει “μόνο ένα ‘αν’ “, λειτουργεί ως ο “καθρέφτης” της και μεταξύ τους αναπτύσσεται μια περίεργη σχέση. Η Έλενα αρχίζει σιγά σιγά να ξεδιπλώνει το κουβάρι του παρελθόντος της, από την νεανική της ηλικία μέχρι τώρα, που κοντά στα 40, αντιμετωπίζει το ερώτημα της μητρότητας. Από την εφηβική της απόδραση με τον Άγγλο φωτογράφο Τζέισον στο Ψυχιατρείο της Λέρου μέχρι τον απροσδόκητο θάνατο της παιδικής της φίλης, Γιάννας, η Έλενα βιώνει τα όσα της συμβαίνουν μέσα από έναν καθρέφτη, προσπαθώντας να περάσει απέναντι, σαν να θέλει να δει τα πράγματα από απόσταση. Η ζωή της μοιάζει διασπασμένη, όταν ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος από τον φίλο της Ίκαρο, έναν περιπετειώδη αναρριχητή ο οποίος είναι διαρκώς απών.
Η ξαφνική αυτή εγκυμοσύνη λειτουργεί καταλυτικά για την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας, που προσπαθεί να βγάλει “νόημα” από τα όσα της συμβαίνουν, πότε με την ωριμότητα της ηλικίας της, πότε επιστρέφοντας στην ασφάλεια της παιδικής της ηλικίας. Που αρχίζει η ίδια και που αρχίζει ο Άλλος; Ένα παιδί είναι διχασμός του εαυτού της ή μια ξεχωριστή, αυτόνομη οντότητα; είναι μερικά από τα ερωτήματα που αντιμετωπίζει η Έλενα.
Το κείμενο είναι γραμμένο με έξυπνο χιούμορ και αυτοσαρκασμό, με γλώσσα τρέχουσα και ρέουσα, χωρίς επιτηδεύσεις. H Μαρούτσου ξεγυμνώνει την ηρωίδα της και δημιουργεί έναν ιδιαίτερα προσιτό χαρακτήρα, ο οποίος χωρίς καμία βεβαιότητα στη ζωή του (επαγγελματική ή προσωπική), προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις διαρκείς διχοτομήσεις του εαυτού της. Η απώλεια που βιώνει στο τέλος, είναι ακόμα ένα βήμα στον αέναο κύκλο αναζήτησης νοήματος.
Της Αρχοντούλας Κόρκα, Πηγή: Critique.gr
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
