Προορισμένα να διαβάζονται με μια ανάσα τα είκοσι εννέα μικρά διηγήματα του Γιάννη Φαρσάρη, που κυκλοφορούν σε μία συλλογή με τον τίτλο «Φόβος κανένας», γίνονται όλα μαζί μια ενιαία σύνθεση, χτισμένη σε πρώτο πρόσωπο που στοχεύει να μιλήσει για την απώλεια και την έκπληξη, για τους κόσμους του ανέφικτου και την αντίφαση της ζωής, όταν αυτή στηρίζεται στο παράδοξο και στην τραγικότητά του για τους φόβους και τις σκιές που απλώνουν στη ζωή των ανθρώπων.
Μέσα από την αφηγηματική συντομία ο συγγραφικός του λόγος συναντά τη σοβαρή αλλά και την αστεία πλευρά της ζωής. Το κωμικό στοιχείο εμπλέκεται με τη σοβαρότητα και το λάθος και ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με την κοινωνική ευαισθησία του Γιάννη Φαρσάρη και την αγωνία του για όλα όσα βιώνει ο άνθρωπος στην καθημερινότητά του.
Ο συγγραφέας στρέφει τους αφηγηματικούς του προβολείς πάνω σε όλα όσα σκοτεινιάζουν τους ανθρώπινους χαρακτήρες. Φωτίζει την εσωτερική προβολή των φόβων αντιστρέφοντας τον καθρέφτη προς τα σώψυχα του καθενός μας. Ο φόβος υπάρχει μέσα στην ψυχή μας επειδή εμείς επιτρέπουμε τη φυγή των ονείρων μας και μόνο όταν σταματήσουμε αυτή τη φυγή, μόνο όταν κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα θα επιστρέψουμε στην παρθενική αθωότητα και θα αντιμετωπίσουμε τους φόβους αλλά και τη μοίρα μας.
Η λεπτή, ισορροπημένη ειρωνεία που χρησιμοποιεί στο σχηματισμό των καταστάσεων που περιγράφει ο Γιάννης Φαρσάρης γίνεται ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας αναγκάζει τον αναγνώστη να αναγνωρίσει τον πραγματικό του εαυτό, να κρίνει τις κοινωνίες γύρω του και ταυτόχρονα να εισχωρήσει στο βάθος της δικής του ψυχής. Γνωρίζει πως απαραίτητο συστατικό της λογοτεχνίας είναι το χιούμορ και συχνά σαρκάζει και προκαλεί ανατροπές που επανατοποθετούν σε νέες διαστάσεις τις προσωπικές ανησυχίες και τους προβληματισμούς των ηρώων.
Με ευρηματικό τρόπο στήνει το σκηνικό του και πάνω του αποτυπώνει με ευθύβολα και με μεγάλη εκφραστική αμεσότητα την ηθική των υπαρξιακών προβλημάτων. Οι ήρωές του βασανίζονται από τα αισθήματά τους, αγωνιούν, πάσχουν, θυμώνουν, φοβούνται, γεύονται αδικίες και νίκες, ματαιοπονούν, χαμογελούν και συμμετέχουν σε έναν αναπόδραστο κύκλο ευθυνών και υποχρεώσεων από τον οποίο δύσκολα μπορούν να ξεφύγουν. Αντικρύζουν όμως την αλήθεια και επανατοποθετούν τα προσωπικά τους όρια.
Η συνοπτικότητα των κειμένων του Γιάννη Φαρσάρη μοιάζει να είναι το καλύτερο εργαλείο του στη διαμήνυση των δικών του προβληματισμών. Μέσα στις λίγες σελίδες του κάθε διηγήματος μεγεθύνεται η ένταση των νοημάτων και ο τελικός σκοπός, που είναι κυρίως το ξάφνιασμα του αναγνώστη και η αναθεώρηση των προσωπικών του θεωριών, επιτυγχάνεται αποτελεσματικά.
Από το πρώτο διήγημα το «Δε βιάζομαι» ως το εξαιρετικό «Έφαγα τη μαμά» με το οποίο κλείνει το βιβλίο όλα τα διηγήματα παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σηματοδοτούν την προσπάθεια του συγγραφέα να μιλήσει για τον θάνατο και τον παραλογισμό, για τον φόβο και την προσδοκία, για την απώλεια και την αλήθεια ή καλύτερα να συνομιλήσει μαζί τους. Οι ήρωες του καλούνται να αφεθούν στην αποδόμηση όλων των προσωπικών τους δεδομένων και στην επανεκτίμηση των βεβαιοτήτων τους. Ένα βιβλίο γραμμένο με το μεράκι ενός δημιουργού που εντυπωσιάζει με την ευστοχία της αμεσότητας του λόγου και των νοημάτων του.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
