***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Μόλις δεκαπέντε χρονών η Μαριάννα Κωστελέτου και μας χάρισε ένα βιβλιαράκι, που όταν το πιάνω στα χέρια μου νιώθω μοναδική συγκίνηση. «Τα παιχνίδια στην αρχαία Ελλάδα, στο Βυζάντιο και στη σύγχρονη Ελλάδα –Ένα νοσταλγικό ταξίδι σε παλιά, ξεχασμένα παιχνίδια» (Andy’ s Publishers)

Η Μαριάννα ζει στο Λονδίνο, αλλά περνά τα καλοκαίρια της σε ένα μικρό χωριό της Κέρκυρας που λέγεται Χωρεπισκοποί. Εκεί έχει -όπως γράφει- μια πολύ καλή φίλη. Την κυρία Κορίνα, 100 ετών –με την οποία εικονίζεται και στο εξώφυλλο του βιβλίου. Συζητώντας μαζί της έμαθε για όλα τα παλιά παιχνίδια που έπαιζαν τα παιδιά κι αποφάσισε όχι μόνο να ερευνήσει περισσότερο, αλλά και να κάνει ό,τι μπορούσε για να μοιραστεί αυτή την πολύτιμη γνώση. Έτσι έγραψε κι αυτό το βιβλίο που μας ταξιδεύει σε μια εποχή που τα παιδιά έπαιζαν ελεύθερα στους δρόμους. Που δεν ζούσαν ακόμη σε σπίτια κλουβιά και δεν είχαν εθιστεί στη σύγχρονη τεχνολογία ώστε να ξεχάσουν τι σημαίνει παίζω με τους άλλους.

Όμως προχωρά και σε μια ενδιαφέρουσα αναδρομή και γίνεται έτσι ακόμη πιο ενδιαφέρον τόσο για τα παιδιά, όσο και για τους γονείς και τους παιδαγωγούς που θα ήθελαν να ανοίξουν άλλους δρόμους….

Η Μαριάννα, ο αδελφός της ο Στέφανος και η παρέα τους δεν έμειναν στη θεωρία. Όπως γράφει η νεαρή συγγραφέας « αναρωτηθήκαμε πώς θα μπορούσαμε και εμείς σήμερα να συνδυάσουμε το παιχνίδι με τη δημιουργία ψυχαγωγικά ώστε να φτιάξουμε μια παιδική ασχολία από το μηδέν. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια θεατρική παράσταση στο χωριό όπου θα φτιάχναμε τα σκηνικά και ό,τι άλλο χρειαζόταν με τα χέρια, τα μάτια, το νου, την παρέα μας διασκεδάζοντας. Μαζευτήκαμε όλα τα παιδιά του χωριού  και καθένας έβαλε το λιθαράκι του, αλλά κυρίως την καλή διάθεση και την όρεξη για παιχνίδι…»

Στο βιβλίο υπάρχουν φωτογραφίες που αποτυπώνουν τη θαυμαστή προσπάθεια των παιδιών που όντως κατέληξε σε μια παράσταση, την οποί μάλιστα μπορείτε να απολαύσετε και στο youtube :

Από το παιχνίδι στη ζωγραφική, με ένα άλλο βιβλίο μαγικό. Το «Ζωγραφίζοντας εξερευνώ τη Μινωική Κρήτη» της Ηλιάνας Μπαρδή (εκδόσεις Καλειδοσκόπιο) είναι ένα πανέμορφο ταξίδι γεμάτο έμπνευση, ένα βιβλίο –εργαστήρι –όπως σωστά γράφεται στο οπισθόφυλλό του.

Είτε έχετε επισκεφθεί την Κνωσσό, είτε όχι είναι σίγουρο ότι τα παιδιά που θα το κρατήσουν στα χέρια τους θα μάθουν πολύ περισσότερα για τη Μινωική Κρήτη απ’ όσα υποτίθεται ότι τους διδάσκουν στο σχολείο… Για όλους όσοι θέλουν να κάνουν τα παιδιά να αγαπήσουν την ιστορία, τέτοιες  δουλειές είναι πραγματικά πολύτιμες. Κι αν η έννοια δεν είχε γίνει καραμέλα θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα πραγματικά διαδραστικό βιβλίο όπου τα παιδιά μπορούν να παντρέψουν τη δική τους έμπνευση και φαντασία με τοιχογραφίες, κεραμεικά, σφραγιδόλιθους, με τον πλούτο των αρχαιολογικών ευρημάτων. Να σας πω την αλήθεια το ζήλεψα κι εγώ. Έτοιμος είμαι να δοκιμάσω τις ζωγραφικές μου ικανότητες!

Από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο –έναν εκδοτικό οίκο που υπηρετεί με συνέπεια και μεράκι το παιδικό βιβλίο, κυκλοφορεί και το «Σκληρό καρύδι» της Ελένης Σβορώνου με εικονογράφηση της Ευαγγελίας Γουτιάνου.

Εδώ γνωρίζουμε την Αϊσέ ένα εννιάχρονο κορίτσι από το Αφγανιστάν. Η συγγραφέας καταφέρνει να μιλήσει με τη γλώσσα της μικρής προσφυγοπούλας και να μας κάνει να μοιραστούμε μαζί της τα όσα νιώθει. Έχω την εντύπωση ότι εκτός από τα παιδιά θα πρέπει αυτό το βιβλίο να διαβαστεί κι από όσους επιμένουν να μιλάνε για «λαθρομετανάστες». Από όσους κλείνουν τα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά τους. Έρχεται μάλιστα σε μια κρίσιμη εποχή που η «γοητεία» του ρατσισμού μοιάζει ιδιαιτέρως ισχυρή. Δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο έχει εκδοθεί υπό την Αιγίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Άλλωστε πέρα από την ιστορία περιέχει και σημαντικές πληροφορίες. Η Ελένη Σβορώνου, γνωρίζοντας τον τρόπο να προσεγγίζει τα παιδιά μας χάρισε ένα ακόμη συγγραφικό δώρο…

Τα αφήνω όμως όλα πίσω μου παίρνω το CD, το βάζω στο CD Player, κάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ με αγκαλιά τον μικρό μου γιο και αφηνόμαστε στη μαγεία της αφήγησης της Άλκης Ζέη.

Φυσικά στα χέρια μας κρατάμε το τελευταίο της βιβλίο, ένα παραμύθι για μικρότερα παιδιά, τις  «Γατοκουβέντες» με εικονογράφηση της Φραντσέσκα Ασιρέλι (εκδόσεις Μεταίχμιο).  Το ξεφυλλίζουμε, κοιτάμε τις εικόνες και ακούμε τη φωνή της συγγραφέως.  Χιούμορ και τρυφερότητα σε ένα βιβλίο όπου αφηγητής είναι ένας γάτος, ο Μϊσα. Ο γάτος και η γιαγιά που ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν ένα φοβερό τέρας: Τον καύσωνα. Θα  μείνουν μόνοι τους στην πόλη και ετοιμάζονται, λαμβάνοντας τα μέτρα τους, ενώ οι υπόλοιποι φεύγουν για το Πήλιο. Ο Μίσα με την αφέλειά του καταφέρνει να μας κάνει να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια και κυρίως τις γιαγιάδες και τους παππούδες, που καμιά φορά ξεχνάμε πόσο ανάγκη έχουν τη δική μας παρουσία.

Η Άλκη Ζέη ξεδιπλώνει ακόμη μια φορά αυτό το αστείρευτο ταλέντο της που ελπίζουμε να μας χαρίσει πολλά ακόμη βιβλία.

Για να μαθαίνουμε, να συγκινούμαστε, να νιώθουμε, να αγαπάμε…

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.