Περιμένοντας τον Αύγουστο Κορτώ και ξαναδιαβάζοντας τις επιλεγμένες ερωτήσεις, μια εξ’ αυτών ηχούσε στα αυτιά ως σειρήνα κινδύνου.

Λάθος, όχι η ερώτηση, η απάντηση θα έπεφτε μέσα στις τόσες άλλες απαντήσεις εμποτισμένη με τέτοιο ειδικό βάρος που θα εκμηδένιζε όλες τις υπόλοιπες. Η ερώτηση παραγράφτηκε λοιπόν επίτηδες προς χάρη των υπολοίπων. Και η συνέντευξη ολοκληρώθηκε. Και ο κατά κόσμον- Πέτρος, ευγενής και στωικός στην απειρία μας, απάντησε σε όλες.

Διαβάζοντας κανείς τα βιβλία του, είναι εμφανής η ατομική ενέργεια του Κορτώ σε όλα του τα κείμενα. Η ικανότητά του να δραματοποιεί εξωκοσμικούς, αλλόκοτους, γκροτέσκο χαρακτήρες μετατρέποντάς τους σε γοητευτικούς και να τους εντάσσει σε ένα πραγματολογικό υπόβαθρο, συναρπάζει. Κι αν ο κάθε συγγραφέας είναι αυτοβιογραφικός ως ένα βαθμό, αναρωτιέσαι μήπως ο Κορτώ αντιμετωπίζει ένα άχαρο καθήκον να απαλύνει τα προσωπικά του βιώματα προς χάριν της συνέχειας του ενθουσιασμού του αναγνώστη. Αλλά, όχι, ο Κορτώ, είναι πέραν του δέοντος αυστηρός σε σχέση με την αλήθεια. Δεν διστάζει να κομματιάσει την υποκρισία της κοινωνίας ως προς τις ιδιαιτερότητες της ανθρώπινης φύσης. Και όλα αυτά με το ασφαλές σκεπτικό της πλήρης και εξατομικευμένης υποκειμενικότητας που είναι τόσο αληθινή και αναδύεται με ένα τρομακτικά ακτινοβόλο ταλέντο το οποίο είναι πλέον παραδεκτό ως θαυμάσιας και αυτεξούσιας μορφής.

Σε παλαιότερες συνεντεύξεις του έχει πει ότι χαίρει ορκισμένων και αφοσιωμένων αναγνωστών. Και όντως έχει καταφέρει να παρασύρει τον αναγνώστη στο τεράστιο άλμα πέρα από την επιλογή των ‘αγαπημένων βιβλίων’, στην επιλογή του ‘αγαπημένου συγγραφέα’. Και εδώ αναρωτιέσαι αν μπορεί τελικά η προσωπική ζωή ενός δημιουργού, τόσο απροκάλυπτα και ελεύθερα δοσμένη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τον ίδιο, να ενισχύσει την έλξη που ασκεί το έργο του. Είναι δυνατόν τελικά ο Αύγουστος Κορτώ, να ενδιαφέρει- ως προσωπικότητα- περισσότερο από τα γραπτά του; Θα απαντούσε ο ίδιος ότι είναι σίγουρα ιεροσυλία ως προς τον σεβασμό που τρέφει για τη συγγραφή. Και μήπως τελικά διαβάζοντας κανείς τα έργα του ερωτεύεται την τρυφερότητα πέρα από τον ορίζοντα της γραφής, πέρα από τις ιστορίες που αφηγείται, κάτι το οποίο είναι αξιέπαινο να το πετύχει αφού σίγουρα τα βιβλία του ξεφεύγουν από τις comme il faut νόρμες των περισσοτέρων που κυκλοφορούν; Έχει καταφέρει ασυνείδητα ο Κορτώ να φορέσουμε μια θηλιά τρυφερότητας μαζί με αυτόν, στο δικό του σύμπαν;

Αν τελικά το magnum opus του μέχρι τώρα είναι ‘Το βιβλίο της Κατερίνας’, στο οποίο με θαυμάσιο και ευφάνταστο τρόπο, εξιστορεί η ίδια η μητέρα του το προσωπικό της γολγοθά, χάσαμε την ευκαιρία να ρωτήσουμε ίσως το μεγαλύτερο συγγραφικό φαινόμενο στην Ελλάδα του σήμερα, την ερώτηση που θα τον οδηγούσε να περιπλανηθεί στο τυραννικό χάος της μνήμης και να μας προσφέρει αβίαστα την αλήθεια του. Φοβηθήκαμε την απάντηση και την πολική της θερμοκρασία. Τρομάξαμε μπροστά στην επισκίασή μας από την συνταρακτική ειλικρίνεια του Κορτώ, στην οδύνη που θα μας επέφερε η ανυπέρβλητη ματαίωση της ύπαρξης, στην κάθειρξη σε ισόβια, διαπίστωσή του, στη φράση: ‘Είμαι η άβυσσος γιατί δεν έχω μητέρα’ όπως ο ήρωάς του ‘Ο Δαιμονιστής’ αναφέρει.

Ντίνα Σαρακηνού, 12 Δεκεμβρίου 2013 

ξδκψηξκσδδξκωηδξκφξω

Κυρίες και κύριοι, Ο Αύγουστος Κορτώ.

ηκσξδηψξκσηψ

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.