Who’s Afraid of Literature.gr ? Ο Γιάννης Αντιόχου και η τρομοκρατία της ποίησής του

13 November 2014

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Αν θεωρήσουμε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, ο Γιάννης Αντιόχου βρίσκεται στην κορυφή της επιλογής των αναγνωστών του Literature.gr, δικαίως.

Τα άρθρα του διαβάζονται από χιλιάδες επισκέπτες κάθε μήνα, οι κριτικές του χαίρουν άκρας εκτίμησης από τους ομολόγους του και όχι μόνο, αφού είναι πλέον αποδεκτό ότι το γίγνεσθαι του Γιάννη Αντιόχου είναι μια πάλλουσα αρτηρία που όποιος την νιώσει αντιλαμβάνεται και πίεση και ποίηση.

Ίσως να μην είναι καθόλα γνωστό ότι το «Αντιόχου» είναι ψευδώνυμο, μια πρόταση από τον ποιητή Γιάννη Νεγρεπόντη εξαιτίας της αρχαιολατρίας του Γιάννη Αντιόχου, εμπνευσμένο από το ποίημα του Καβάφη. «Επιτύμβιον Αντιόχου, βασιλέως Κομμαγηνής». Ξεκίνησε λοιπόν την λογοτεχνική του πορεία με ένα θρυλικό όνομα.

Οι μεταφραστικές του επιλογές στο έργο επτά αυτόχειρων αμερικάνων ποιητών παρέδωσαν μια πολύτιμη συλλογή στην Ελληνική λογοτεχνία και φανέρωσαν την τόλμη του να περιπλανηθεί στα απόμερα σκοτεινά καφκικά δάση της φύσης των ιερών τεράτων. Η βελούδινη Χατζιδακική γραφή του όπως την έχουν αποκαλέσει έχει ντύσει ήδη τέσσερις ποιητικές συλλογές έως τώρα και δηλώνοντας ως ο πλέον ύποπτος πολίτης αυτής της χώρας συνεχίζει με την επόμενη με τίτλο «Εκπνοές» σύντομα.

Είναι ο Γιάννης Αντιόχου ένας μείζων ποιητής; Ναι. Γιατί η ποίηση του μας ταρακουνά από την ληθαργική μας ασφάλεια. Συμπληρώνει τον προβληματισμό μας και τον οδηγεί άλματα πιο πέρα. Γιατί η ποίηση του Γιάννη Αντιόχου δεν ανήκει σε ένα συγκεκριμένο χρόνο και μέρος, θα τολμούσε κάποιος να πει ότι ρευστοποιεί τις διαστάσεις και αφομοιώνεται υπαρξιακά. Γιατί η ποίηση του Γιάννη Αντιόχου γίνεται η ίδια μια ιδιοπάθεια. Και αυτό είναι η τρομοκρατία της ποίησής του. Κλονίζει την επαναπαυμένη σκέψη μας με την άσπονδη ειλικρίνειά του, την τολμηρότητα και την αφοβία του. Τo απόσταγμα των σκέψεων του, ω! αυτή η θηριώδης μούσα, καταργεί οποιαδήποτε αυτοπροσωπογραφία, αποφορτίζοντας και τον ίδιο αλλά και τον αναγνώστη.

Ποιος μένει ασυγκίνητος μπροστά στον στίχο:

«Σε προσκαλώ Θεέ σε δείπνο

Ήδη έχω προβεί σ’ όλες τις απαραίτητες ετοιμασίες

Κεριά αναμμένα Σερβίτσια απλωμένα

Πρώτο πιάτο η ίδια η ζωή

Κύριο πιάτο το ανυπόφορο όνομά Σου

Και για επιδόρπιο η φοβερή μου επιθυμία»