***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Η πένα του Norman Ohler, ενός συγγραφέα που συνδυάζει την μεθοδικότητα του ερευνητή και την κομψή δομή στο κείμενο ενός μυθιστοριογράφου, έδωσε ένα αποτέλεσμα όχι μόνο μεστό σοκαριστικής πληροφόρησης αλλά ευχάριστο κι εύκολο να το παρακολουθήσει ο αναγνώστης.
Ο συγγραφέας όντας σίγουρος πως θα σοκάρει τους αναγνώστες, αντί προλόγου, δίνει οδηγίες χρήσης.
Εύστοχο! Γιατί σε ένα ανείπωτο λογοπαίγνιο με τα φάρμακα και τα ναρκωτικά που πραγματεύεται, το ίδιο το βιβλίο είναι φαρμάκι. Μια εκ βάθρων αποκαθήλωση κάθε δικαιολογίας για τα αποτρόπαια έργα του εθνικοσοσιαλισμού και των ηγετών του, της εποχής του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Η δομή του ακολουθεί –κυρίως- τα ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα με τάξη στο χρόνο μεταξύ 1939 και 1945, χωρίς να λείπουν κάποιες αναφορές στο πριν και στο μετά. Μέσα από αρχειακό υλικό που υπομονετικά επεξεργάστηκε, προβάλει υπό νέα οπτική γωνία γεγονότα και πράξεις που ως τώρα δεν είχαν εξηγηθεί. Το ξεχωριστό παράδειγμα της ανάλυσης του παράδοξου της Δουνκέρκης, δηλαδή το γεγονός πως οι γερμανοί άφησαν κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια τους να διαφύγει ο βρετανικός στρατός, βρίσκει την απάντησή του ικανοποιητικά.
Με τη χρήση της ειρωνίας, σε δόση που σαφώς είναι λιγότερη από όση θα άρμοζε στα λερά υποκείμενα που αναφέρεται, απομυθοποιεί όσους είχαν ενδυθεί τη φορεσιά του άσπιλου. Πρώτο και χειρότερο τον ίδιο ο Χίτλερ, ο οποίος ήταν χορτοφάγος, λιτός και ζούσε υγιεινά, χωρίς να καπνίζει και να πίνει. Από την άλλη γέμιζε τις φλέβες του ισχυρά ναρκωτικά σε απίθανους συνδυασμούς και δοσολογίες. Όταν αυτά δεν τον κάλυπταν, συμπλήρωνε με εκχυλίσματα από συκώτια, αδένες και βιταμινούχα παρασκευάσματα άγνωστα στη λεπτομέρεια της σύνθεσής τους, αλλά εξακριβωμένα κατασκευασμένα υπό ακατάλληλες συνθήκες.
Ο Χίτλερ είχε πειστεί μάλιστα ότι μικρόβια είχαν εισέλθει στον οργανισμό του μέσα από αυτή τη διαδικασία κι έξυνε μετά μανίας τα θρομβωμένα από τις ενέσεις μπράτσα του, αλλά ουδέποτε κατάφερε να απεξαρτηθεί. Ακόμα κι όταν τα αποθέματα εξαντλήθηκαν και ήταν κλεισμένος στα εκάστοτε καταφύγιά του, έπαιρνε ότι του έδινε ο προσωπικός του γιατρός. Ένας άνθρωπος που ενδιαφερόταν κυρίως για τον προσωπικό του πλουτισμό, κι όχι για την υγεία του αφέντη του ή την ίδια την επιστήμη.
Τα ναρκωτικά, παρά τον θεωρητικό διωγμό που δεχόταν από το κόμμα, μπήκαν πριν ακόμα από την έναρξη του πολέμου στη ζωή των γερμανών. Των πολιτών πρώτα και μετά των στρατιωτών, που κατά κόρο και ανεξέλικτα χρησιμοποίησαν κατά την εφαρμογή του αστραπιαίου πολέμου για να μπορούν να μένουν χωρίς ύπνο δυο- τρία εικοσιτετράωρα.
Οι Ναζί απέδωσαν, σε μια προσπάθεια να γίνουν οι ίδιοι το ναρκωτικό του λαού, τις επιτυχίες στο γερμανό στρατιώτη και το υψηλό του φρόνημα. Ο Norman Ohler ξεσκεπάζει το ψέμα συστηματικά, φτάνοντας και σε αυτούς που είχαν περί πολλού την τιμή. Όπως το αυτοκρατορικό ναυτικό που κράτησε το παλιό του όνομα σαν ένδειξη διαφορετικού κώδικα τιμής, πολιτικής και στρατιωτικής θεώρησης διάφορης από του εθνικοσοσιαλισμού. Αυτά πήγαν περίπατο στο ζόρι. Το ναυτικό συνεργάστηκε με τα Ες-Ες και χρησιμοποίησε με την ίδια απανθρωπιά αιχμάλωτους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όσο και δικούς του ναύτες κορεσμένους στις ουσίες.
Ο Norman Ohler δεν χαρίζεται. Ξεκαθαρίζει ότι η χρήση ουσιών δεν απαλλάσσει από τις ευθύνες κανέναν και θεωρεί ότι όσα έγιναν, οφείλονταν πρωτίστως στην βούληση διεστραμμένων εγκέφαλων.
Ο συγγραφέας δίνει κάτι εξ ολοκλήρου νέο για μια εποχή που έχει μελετηθεί τόσο πολύ. Το δίνει με τρόπο που δεν αφήνει ερωτήματα και είναι ευχάριστο στην ανάγνωση. Αν οι ήρωες δεν ήταν γνωστά πρόσωπα, κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν ένα ευρηματικό μυθιστόρημα.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
