Ζητείται επειγόντως ένας …. «Ερωτόκριτος», της Εύας Κάκια

30 May 2014

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Φυσικά και αναφέρομαι στο γνωστό σε όλους τους φίλους της λογοτεχνίας , το αριστουργηματικό ποίημα από τον Βιτσέντζο Κορνάρο.

Στολίδι της κριτικής λογοτεχνίας, το οποίο εντοπίζεται στο σχετικά βαθύ παρελθόν αλλά δεν παύει να είναι διαχρονική η σημασία του, αφού πρόκειται για έναν ύμνο στον έρωτα και φτάνει σ΄ εμάς σαν ένα παλιό καλό κρασί.

Η ανάγκη για έναν Ερωτόκριτο, μεγάλη. Για μια προσωπικότητα που τιμά την φιλία, την γενναιότητα ενώ αντλεί κουράγιο απ’ την αστείρευτη πηγή έρωτα, την αγαπημένη του. Αρκετά ιπποτικό και ρομαντικό για την σύγχρονη κοινωνία. Πλέον οι αξίες και τα ιδανικά έχουν καταχωνιαστεί στο συρτάρι ενώ ο έρωτας στην πρωταρχική του μορφή έχει κρυφτεί πίσω απ’ το βόλεμα, την ανοχή και την καλοπέραση.

Πόσο λυπηρή είναι αλήθεια η έλλειψη έρωτα, αγάπης και ναι θα τολμούσα να πω και λίγης μαγείας; Αυτό το ποίημα είναι μια ένδειξη πως η αληθινή αγάπη δοκιμάζεται ανά τους αιώνες και υπερνικά εμπόδια και δυσκολίες. Οι δύο νέοι η Αρετούσα και ο Ερωτόκριτος αψήφησαν τα εμπόδια και τους κινδύνους και κατάφεραν να φτάσουν σ ‘ ένα ευτυχές τέλος. Στην πραγματικότητα όμως συμβαίνουν όσα η λογοτεχνική πένα μπορεί να ζωγραφίσει; Ερώτηση με μια και μοναδική απάντηση. Φυσικά και συμβαίνουν μόνο που η ζωή βάζει λίγη φαντασία παραπάνω.

Σκεφτείτε, πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος τραγούδησε για εσάς κάτω απ’ το παράθυρο σας; Ή μήπως δεν είχατε την χαρά να ζήσετε μια τέτοια γλυκιά εμπειρία; Μα είναι αυτονόητο ότι απευθύνομαι σ΄αυτό το κομμάτι στις γυναίκες. Κι όμως υπάρχουν ακόμα ευαίσθητες ψυχές, οι οποίες διατηρούν ρομαντικά στοιχεία. Ίσως ένας νέος της εποχής να μην μπορεί να κατανοήσει τα χαρακτηριστικά της τότε εποχής. Όμως όταν μιλάμε για τον έρωτα ποιος σκέφτεται την εποχή και τα χρονικά όρια που παραμένουν μόνο αριθμοί. Αν και αρκετά έχουν αλλάξει, ακόμα και για το πώς αντιλαμβανόμαστε κάποια πράγματα. άλλα μένουν τόσο ίδια. Άλλωστε το τι έχει πραγματική αξία, το έχει ήδη αποδείξει ο χρόνος.

Η επιστροφή σε όσα συμπληρώνουν την αγνότητα της ψυχής, τα πρώτα καθαρά συναισθήματα και το αληθινό νόημα της ζωής, είναι αναγκαίο όσο ποτέ. Ποιος άνθρωπος πλέον διακινδυνεύει την ελευθερία του, την ίδια του την ζωή για μια αγάπη; Μπορεί πολλοί , μπορεί και κανείς. Δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε, όμως μπορούμε να το υποπτευθούμε. Αυτά από μένα, θα προσθέσω λίγους στίχους απ’ τον Ερωτόκριτο, που το πιο πιθανό είναι να μας γυρίσει στο χθες και να μας προκαλέσει μια γλυκιά ανατριχίλα.

Ζωγραφιστή σ’ όλον το νουν έχω τη στόρησή σου,

και δεν μπορώ άλλη να δω παρά την εδική σου.
Eγώ, δε σ’ εζωγράφισα, ήβγαλα απ’ την καρδιά μου
αίμα, και με το αίμα μου εγίνη η ζωγραφιά μου.
Και βγάνει από το δακτύλι της όμορφο δακτυλίδι,
με δάκρυα κι αναστεναμούς του Pώκριτου το δίνει.
Λέγει του “Nα, και βάλε το εις το δεξό σου χέρι,
σημάδι πως, ώστε να ζω, είσαι δικό μου ταίρι.”