***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Αν η Κρίστεν Στιούαρτ, δεν κερδίσει αυτό το Όσκαρ θα είναι μία από τις μεγαλύτερες αδικίες που είδαμε ποτέ από την Ακαδημία!

Δεν είμαι φαν του Πάμπλο Λαραΐν. Δεν είμαι φαν της Κρίστεν Στιούαρτ. Δεν είμαι φαν της Πριγκίπισσας Νταϊάνα. Και η αλήθεια είναι πως όταν πρωτοάκουσα για το Spencer δυσανασχέτησα. «Ωχ, πάλι η Νταϊάνα! Δεν βαρέθηκαν; Δεν τα ξέρουμε όλα; Δεν είδαν τι έπαθε η Ναόμι Γουότς;» …και κατ` επέκταση: «Εδώ δεν τα κατάφερε η Ναόμι Γουότς (που είναι ηθοποιάρα!) θα τα καταφέρει η Μπέλα;» …Γιατί για εμένα -μέχρι το Spencer- η Κρίστεν Στιούαρτ όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν έκανε, ήταν πάντα η Μπέλα Σουάν, από το Twilight! Και ήταν κακή… Αναφορικά δε με τον Λαραΐν (να θυμίσω ότι πρόκειται για τον σκηνοθέτη των Jackie, Neruda, No κα.) πάντα τον θεωρούσα υπερτιμημένο, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι ταινίες του κέρδιζαν εντυπώσεις και βραβεία, και απέδιδα την αποδοχή του στον τρόπο που η βιομηχανία του κινηματογράφου πολιτικοποιείται τα τελευταία χρόνια. Γενικά αφού γκρίνιασα, αποφάσισα πως το Spencer θα γινόταν άλλη μια «πολυαναμενόμενη» ταινία που εγώ δεν θα έβλεπα καν. Μέχρι που τυχαία, είδα το τρέιλερ. Και ξαφνικά πιάνω τον εαυτό μου να σταματάει και να παρατηρεί και να νιώθω αυτή την ταινία να αναδύει κάτι το μοναδικό και υπέροχο: την χαμένη πριγκίπισσα που έκρυβε η Κρίστεν Στιούαρτ! Περιττό να σας πω πως τελικά είδα την ταινία, και όχι απλά την είδα, μαγεύτηκα, ενθουσιάστηκα, και αν η Κρίστεν Στιούαρτ, δεν κερδίσει αυτό το Όσκαρ θα είναι μία από τις μεγαλύτερες αδικίες που είδαμε ποτέ από την Ακαδημία!

Παίρνω τα πράγματα από την αρχή: το Spencer δεν είναι βιογραφία της Πριγκίπισσας Νταϊάνα. Δεν είναι καν αληθινή ιστορία, όχι με την έννοια της αποτύπωσης συγκεκριμένων γεγονότων, είναι ένα ψυχογράφημα, βαθύ, ουσιαστικό και αμείλικτο, και τελικά ίσως πολύ πιο αληθινό κατά έναν τρόπο, από μια οποιαδήποτε εγκεκριμένη βιογραφία. Η ταινία διαδραματίζεται κάποια Χριστούγεννα, στην επαρχία του Νόρφολκ όπου γιορτάζει εθιμοτυπικά η βασιλική οικογένεια. Δεν έχουν πολλά πράγματα σημασία, δεν έχει σημασία το πότε ακριβώς, «Δεν υπάρχει μέλλον…» φαίνεται να λέει η Νταϊάνα στην ταινία, «…το παρελθόν και το παρόν είναι το ίδιο πράγμα», ζώντας ασφυκτικά περιτριγυρισμένη από προκαθορισμένα, αβάσταχτα, συγκεκριμένα πράγματα που ποτέ δεν διαφοροποιούνται ούτε στο ελάχιστο. Δεν έχει σημασία το πού, αφού η μόνη συμβουλή που ακούει είναι πως πρέπει να στέκεται ακίνητη και να χαμογελάει, ενώ στο άνοιγμα της ταινίας την συναντάμε να δηλώνει πως «έχει χαθεί» σε ένα ομιχλώδες τοπίο, που ναι, είναι σπίτι της, αλλά δεν είναι μόνο σπίτι της, είναι ένας λαβύρινθος από τον οποίο πρέπει επιτακτικά να βρει μια (δι)έξοδο πριν χάσει (μεταφορικά αυτή την φορά) και το τελευταίο ίχνος της ύπαρξής της. Δεν έχει σημασία το ποιος βρίσκεται μαζί της –αν βρίσκεται πραγματικά κάποιος- σπάνια κατά την διάρκεια της ταινίας ο θεατής νιώθει πως παρακολουθεί κάποιον άλλο εκτός από εκείνη, υπάρχουν άνθρωποι γύρω της, απρόσωποι, θολές φιγούρες, ίσως υπάρχει ένα πλάνο από τον Κάρολο ή την Ελισάβετ, όχι περισσότερα όμως, δεν υπήρξαν ποτέ πραγματικά μαζί της. Μόνο τα παιδιά της διακρίνουμε ξεκάθαρα, την Μάγκι (Σάλι Χόκινς) την αμπιγιέζ της, το κοντινότερο πλάσμα που έχει σε φίλη, και την αυστηρή φιγούρα του αρχιθαλαμηπόλου (Τίμοθι Σπολ) που ως άλλος Μεγάλος Αδερφός, καραδοκεί ακόμα και για το πιο απειροελάχιστο παραστράτημα.

Η Κρίστεν Στιούαρτ (και η ταινία –αλλά η ταινία είναι η Κρίστεν Στιούαρτ!) σε κερδίζει από το πρώτο πλάνο! Σε καθηλώνει. Δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της! Και το κάνει με έναν τρόπο, τόσο λιτό, και ταυτόχρονα ισχυρό γιατί σχεδόν μεταφυσικά σε πείθει ότι είναι η Νταϊάνα. Καταφέρνει να γίνει η ουσία της, το είναι της, δίνει ζωή (ξανά) στην απόγνωση στην οποία η κοινωνία κάποτε έκλεινε τα μάτια τρώγοντας δήθεν το παραμύθι της Πριγκίπισσας. Ολόκληρη η ταινία, και όλη η ερμηνεία της, είναι χτισμένη αποδίδοντας αυτή την κραυγή που ποτέ, κανείς δεν της επέτρεψε να βγάλει. Ο τρόπος που κοιτάζει, με λαχτάρα, με αγωνία, με φόβο, με ανάγκη, ο τρόπος που μιλάει σχεδόν ξέπνοα, διαλυμένη, η γλώσσα του σώματός της, οι σφιγμένες γροθιές, και οι σηκωμένοι ώμοι της, οι πέρλες που είναι μια θηλιά στον λαιμό της, η φιγούρα της Άννας Μπολέυν που κάθε τόσο βλέπει, ως άλλη εκδοχή του εαυτού της, όλα, μεταφέρονται στον θεατή τόσο ζωντανά και άμεσα που η ταινία αποκτά τις διαστάσεις και την ένταση ενός θρίλερ. Και μάλιστα ενός θρίλερ που όλοι ξέρουμε το τέλος του. Και αυτό ακριβώς είναι και η αιτία της ανατριχίλας που νιώθεις σε όλη την διάρκεια της ταινίας.

Μια υποψηφιότητα Όσκαρ, αυτή του Α` Γυναικείου Ρόλου, για την Κρίστεν Στιούαρτ (που φυσικά εξιλεώθηκε για πάντα με αυτή την ερμηνεία!) και μια ταινία που στο σύνολό της είναι πραγματικά σπουδαία. Υπέροχη φωτογραφία, κοστούμια, μουσική, ατμόσφαιρα και ένας σκηνοθέτης που αυτή την φορά (αν και –αδίκως- δεν διεκδικεί κανένα άλλο αγαλματίδιο) τόλμησε να κάνει την διαφορά.

Spencer

Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαραΐν

Πρωταγωνιστούν: Κρίστεν Στιούαρτ, Τίμοθι Σπολ, Σάλι Χόκινς, κα. \

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.