***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Ο μαγευτικά παράδοξος συνδυασμός του μιούζικαλ με το φαινόμενο των γυναικοκτονιών σε μια μοναδική ταινία για την αγάπη. Ή το μίσος.
Ο πολυβραβευμένος Λεός Καράξ (Holy Motors, Οι εραστές της γέφυρας) επιστρέφει, ευφάνταστος και πιστός οραματιστής, δέκα χρόνια σχεδόν από την τελευταία του ταινία, με ένα σκοτεινό μιούζικαλ που όμοιό του δεν έχει ξαναγίνει. Στην πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, επιστρατεύει τους Μαριόν Κοτιγιάρ και Άνταμ Ντάϊβερ, ενώ την πλοκή και την μουσική υπογράφουν οι Sparks. Απέσπασε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών, ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Φοίνικα, και η Μαριόν Κοτιγιάρ έχει υποψηφιότητα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στις επερχόμενες Χρυσές Σφαίρες.
Η υπόθεση της «ροκ όπερας» όπως αποκαλούν την ταινία, αν και μουσικά δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, μοιάζει με μια απλή ιστορία αγάπης. Ένας stand up κωμικός, και μια τραγουδίστρια της όπερας, ο Χένρι και η Αν, ζουν έναν θυελλώδη έρωτα, που απασχολεί τα media, καταλήγει σε γάμο και καρπός του είναι η μικρή Ανέτ, ένα κορίτσι με ένα απρόσμενο χάρισμα.
Ωστόσο η ταινία δεν είναι καθόλου απλή. Ούτε είναι μια ιστορία αγάπης. Είναι μια ιστορία μίσους και πάθους. Είναι το πέρα για πέρα αληθινό «παραμύθι» των ημερών μας, το όνειρο του απόλυτου έρωτα που μετατρέπεται σε εφιάλτη. Πρόκειται για έναν μαγευτικά παράδοξο συνδυασμό του μιούζικαλ με το φαινόμενο των γυναικοκτονιών. Δεν κάνω spoiler, η Αν σκοτώνεται από τον Χένρι αρκετά νωρίς στην ταινία και εκεί ακριβώς είναι το κομβικό σημείο όπου ο θεατής αρχίζει να αντιλαμβάνεται το πόσα επίπεδα κρύβει το δημιούργημα που παρακολουθούσε μέχρι τότε ανέμελα. Ο Καράξ, δημιουργεί εξαρχής μια υπερβατική σχέση με τον θεατή, βάζει τον θίασο να τραγουδά για το ξεκίνημα του έργου, προσπαθώντας να εξηγήσει τον επερχόμενο σουρεαλισμό και την θεατρικότητα που έχει δημιουργήσει στο υπερθέαμα του παραμυθιού της Annette, κι όμως η θεματολογία του είναι η πλέον επίκαιρη και ρεαλιστική! Οι γυναικοκτονίες, η πατριαρχία, ο τρόπος που κάποιοι άντρες, και ίσως η κοινωνία μας ολόκληρη, δεν αντέχει το ότι μια γυναίκα μπορεί να είναι καλύτερη και πιο επιτυχημένη από τον άντρα δίπλα στον οποίο βρίσκεται, αν και δεν είναι ακριβώς ξεκάθαρη η πηγή της ζήλειας του Χένρι, μπορεί να είναι και ερωτικής φύσης (όχι ότι αυτό την δικαιολογεί βέβαια…) Η showbiz, τα κατασκευασμένα είδωλα, το ταλέντο και η εκμετάλλευση, τα παιδιά θαύματα, το MeToo, η ευκολία κριτικής όλων μας ειδικά απέναντι σε αναγνωρίσιμα πρόσωπα …αλήθεια, τους διάσημους τους συγχωρούμε ευκολότερα ή τους τιμωρούμε αυστηρότερα; Η αυτοκαταστροφή του καλλιτέχνη, η αλαζονεία, ο τρόπος που αλλάζουμε όλοι, η μελαγχολία και η μοναξιά του ότι ξαφνικά κοιμάσαι με έναν άγνωστο, η σχεδόν επιβεβλημένη για μια γυναίκα, θυσία της καριέρας στον βωμό της οικογένειας… Είναι μόνο μερικές από τις σκέψεις που γεννάει η σπάνια σύνθετη σύλληψη που λέγεται “Annette”. Και είναι μια σπάνια σύνθετη σύλληψη γιατί όλα τα παραπάνω, συνδυάζονται με ένα μοναδικού ύφους θέαμα, γεμάτο ποίηση, μουσική, θεατρικότητα, και συμβολισμούς. Ακόμα και οι χώροι που επιλέγει σε κάθε σεκάνς της ταινίας ο Καράξ, κάπου παραπέμπουν, στον κήπο της Εδέμ, σε μια έρημο, σε μια καταιγίδα… Οφείλουμε να ομολογήσουμε πως οι περισσότερες ιδέες μένουν κάπως ανολοκλήρωτες, αφού τελικά χάνονται στην πολυπλοκότητα της όλης σύνθεσης του μιούζικαλ – υπερθεάματος – κοινωνικού σχολιασμού, και σε αρκετά σημεία η ταινία είναι κουραστική αφού δραματουργικά είναι περιορισμένη, με τραγούδια σε ένα ρυθμικά επαναλαμβανόμενο μοτίβο να υποκαθιστούν τον διάλογο, ενώ ο εικαστικός υπερρεαλισμός (αποκορύφωση το παιδί-μαριονέττα) κάπως κλωτσάει, ειδικά αν δεν είναι κανείς εξοικειωμένος με το ύφος του Καράξ. Ωστόσο, το φινάλε της ταινίας, είναι τόσο αφοπλιστικά σημαντικό, με καθετί παράλογο να βρίσκει μια λυτρωτική κάθαρση, που ότι κι αν έχει ενοχλήσει μέχρι εκεί, παύει να έχει σημασία! Το φινάλε αποζημιώνει κάθε δεύτερη σκέψη και κάθε μπερδεμένο ή κουρασμένο αναστεναγμό αφήσαμε στην διάρκεια της ταινίας!
Τώρα… οι φαν της Κοτιγιάρ θα απογοητευτούν. Όχι γιατί η Κοτιγιάρ δεν είναι καλή (αλίμονο!) …αλλά γιατί η Κοτιγιάρ αν και πρωταγωνίστρια παίζει λίγο! Η ταινία είναι ο Άνταμ Ντράιβερ! Που είναι μεγάλος ηθοποιός και τελικά αυτό είναι κάτι που επιβεβαιώνει σε κάθε του ερμηνεία! Οι μεταμορφώσεις και τα πρόσωπα που αλλάζει στην ταινία, ο stand-up comedian, ο εραστής, ο δολοφόνος… σαρώνει τα πάντα! Παρ`όλα αυτά, αξίζει μια ειδική μνεία στον Σάιμον Χέλμπεργκ, που με έναν μικρό, κομβικό ρόλο, κατορθώνει να κλέψει την παράσταση από τον οδοστρωτήρα Ντράιβερ!
Annette
Σκηνοθεσία: Λεός Καράξ
Πρωταγωνιστούν: Άνταμ Ντράιβερ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Σάιμον Χέλμπεργκ
Διαθέσιμο online από το Videorama On Demand και μέσω της πλατφόρμας του Viva.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
