***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Ο Guillermo del Toro αυτή τη φορά πέρασε και δεν ακούμπησε!
Στη νέα του ταινία ο Guillermo del Toro (Η μορφή του νερού, Ο Λαβύρινθος του Πάνα, Η Ράχη του Διαβόλου) επιλέγει την μεταφορά του μυθιστορήματος του William Lindsay Gresham, που πρώτη φορά είδαμε στην μεγάλη οθόνη το 1947 με τον Tyrone Power και τον τίτλο «Ο αγύρτης». Ο Del Toro επιλέγει να διαφοροποιηθεί από την πρώτη ταινία και να δώσει τα στίγματα του δικού του ύφους φτιάχνοντας μια ταινία που μοιάζει γεμάτη από στοιχεία που αγαπά και που σχεδόν μανιεριστικά πια συναντάμε στην φιλμογραφία του, και η αλήθεια είναι πως γι`αυτά τον αγαπήσαμε, γι`αυτά ξεχώρισε, αλλά στο Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών μοιάζουν να μην λειτουργούν και τόσο καλά, αφού καταλήγουμε να αναρωτιόμαστε αν το αβγό έκανε την κότα ή η κότα το αβγό.
Τέλη της δεκαετίας του `30. O Stanton Carlisle (Bradley Cooper) είναι ένας φιλόδοξος τυχοδιώκτης με ένα σκοτεινό μυστικό, που φυγάς, βρίσκει καταφύγιο στο μπουλούκι ενός τσίρκου. Εκεί γνωρίζει την Zeena (Toni Collette) μια μάντισσα που θα τον μυήσει στα μυστικά του κόσμου των Ταρώ και την τέχνη της εξαπάτησης, αλλά και την αθώα Molly (Rooney Mara) με την οποία ερωτεύεται και μαζί της, λίγο καιρό μετά, αφήνει τον θίασο για να στήσει το δικό του μεγάλο σόου και να κατακτήσει την ελίτ κοινωνία της Νέας Υόρκης. Και τα καταφέρνει. Ο κόσμος που ονειρεύτηκε αρχίζει να ξεδιπλώνεται μπροστά του, μέχρι την στιγμή που θα βρεθεί στον δρόμο του η Dr. Lilith Ritter (Cate Blanchett), μια ψυχολόγος που ίσως αποβεί πιο επικίνδυνη και από τον ίδιο.
Και κάπως έτσι, συνειδητοποιούμε πως είναι πολύ πιθανό τελικά, μια ταινία η οποία έχει όλα τα συστατικά της επιτυχίας, στην πράξη μπορεί να είναι παντελώς αδιάφορη. Ναι, το γύρισμα και η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετικά, άλλωστε μιλάμε για τον Guillermo del Toro, έναν σκηνοθέτη που έχει πια το δικό του σύμπαν, στο οποίο συχνά συναντάμε στοιχεία παραμυθιού, εδώ ένα τσίρκο και έναν θίασο γεμάτο από ανθρώπους που μοιάζουν βγαλμένοι από όνειρα, όπως ένα αλαβάστρινο κορίτσι που παίζει με τους κεραυνούς, ή από εφιάλτες, όπως η γκροτέσκ φιγούρα ενός κανίβαλου, ο Del Toro πάντα μοιάζει να γοητεύεται από τα αποτρόπαια θεάματα στα οποία το κοινό (είτε αυτό είμαστε εμείς, είτε το κοινό εκείνου του τσίρκου της ταινίας) θα πετάει φιλοπερίεργα ένα δεκαράκι προκειμένου να τα πλησιάσει και παρατηρήσει. Εξακολουθούμε να μην απέχουμε πολύ από την κοινωνία της ταινίας και τα freak shows και αυτό είναι ίσως το μοναδικό μήνυμα που οφείλουμε να κρατήσουμε από μια ταινία της οποίας ο δημιουργός μόνο επαναλαμβάνει τις προηγούμενες πετυχημένες συνταγές του. Δυσδιάκριτα όρια πραγματικότητας, ονειρική ατμόσφαιρα, άνθρωποι και τέρατα με τους πρώτους να είναι πάντα οι χειρότεροι, και μια χρονική τοποθέτηση συγγενική με κάποια περίοδο πολέμου, ώστε να γίνει ο εύπεπτος πια παραλληλισμός των ολοκληρωτικών καθεστώτων με το πρόσωπο του Τέρατος. Κάποτε δικαίως εντυπωσιαστήκαμε. Τώρα, υπάρχει μόνο μια μετέωρη αίσθηση αρχικά προσμονής και μετά απογοήτευσης, για μια ταινία που έπρεπε να είναι υπέροχη, αλλά τελικά πέρασε και δεν ακούμπησε, και μια ατμόσφαιρα νουάρ μυστηρίου που αρχίζει και τελειώνει στην επιφάνεια ενός τέλειου κάδρου χωρίς ποτέ να αφορά ή να παρασέρνει τον θεατή.
Η διάρκεια είναι εξαιρετικά μεγάλη για αυτό που είναι τελικά η ταινία, χρειάζεται μιάμιση ολόκληρη ώρα μέχρι να μπει στο θέμα (κοίταζα το ρολόι μου, το ομολογώ!) ενώ πολλοί από τους εξαιρετικούς κατά τ’άλλα ηθοποιούς που απαρτίζουν το πραγματικά μεγάλο καστ της, (Willem Dafoe, Ron Perlman, κα.) κυριολεκτικά χαραμίζονται σε χαρακτήρες που μόνο ως καρικατούρες μιας άλλης εποχής έχουν ενδιαφέρον και δεν προσδίδουν απολύτως τίποτα στην εξέλιξη και την πλοκή. Ο Bradley Cooper ίσως υποκριτικά έχει κάποιο ενδιαφέρον αφού ενσαρκώνει τον πιο ξενέρωτο και αντιπαθή ρόλο της μέχρι τώρα καριέρας του, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν αρκεί για να σώσει την ταινία και καταλήγεις να τον λυπάσαι γιατί δεν του αξίζει να είναι τόσο αντιπαθής -χωρίς την προοπτική ενός Όσκαρ τουλάχιστον! Η Cate Blanchett είναι μια υπέροχη ηθοποιός που το έχει αποδείξει πολλάκις, αλλά εδώ εκτός από το να είναι παγερά υπέρλαμπρη μοιάζει να μην προσπάθησε για τίποτα άλλο, ενώ το κερασάκι στην τούρτα ήταν η Rooney Mara η οποία, μια δεκαετία μετά, παλεύει ακόμα να αποτάξει από πάνω της το Κορίτσι με το Τατουάζ, και σ`αυτή την προσπάθεια ενσαρκώνει όποια αθώα και συμπαθή ηρωίδα βρει μπροστά της με το ίδιο γλυκανάλατο ύφος.
Nightmare alley
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Guillermo del Toro
Πρωταγωνιστούν: Bradley Cooper, Cate Blanchett, Rooney Mara, Toni Collette, Willem Dafoe, Richard Jenkins, Ron Perlman, David Strathairn, κα.
Στους κινηματογράφους.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
