***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Ξεχώρισαν την χρονιά που μας πέρασε!  

To 2021 δεν ήταν η πλέον δυνατή κινηματογραφική χρονιά. Οι λόγοι ευνόητοι. Κλειστές αίθουσες, αναβολές στις πιο αναμενόμενες πρεμιέρες που τελικά κατέληξαν σε πλατφόρμες, ακυρώσεις, καθυστερήσεις, και η παραγωγή πιο περιορισμένη από ποτέ. Παρ`όλα αυτά υπήρξαν οι ταινίες που τράβηξαν την προσοχή μας. Επάξια, παρά τις αντιξοότητες. Ας δούμε τον κινηματογραφικό απολογισμό του 2021 λοιπόν!

#10

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ – The last duel

(Σκηνοθεσία: Ridley Scott

Πρωταγωνιστούν: Matt Damon, Adam Driver, Jodie Comer, Ben Affleck, κα.)

Ο Ρίντλεϊ Σκοτ επιστρέφει στα γνώριμα μεσαιωνικά του μονοπάτια, προσπαθώντας αυτή τη φορά να δώσει μια -σίγουρα όχι φρεσκάδα, αφού η ταινία περιέχει κάθε υπαρκτό κλισέ!- αλλά μια κάπως πολιτικοποιημένη και ενσυνείδητα ακτιβιστική διάθεση, και με αφορμή ένα πραγματικό γεγονός, την τελευταία καταγεγραμμένη μονομαχία μέχρι θανάτου ανάμεσα στον Σερ Ζαν ντε Καρούζ και τον Ζακ λε Γκρι, επί Καρόλου του 6ου, κάνει μια ταινία για το #MeToo. Αν η ταινία είχε γυριστεί πέντε χρόνια πριν, θα σας έλεγα ότι εμπεριέχει τρομερές αλήθειες για την θέση της γυναίκας και για το πόσο τρομακτικά αναλλοίωτη έχει μείνει αυτή παρά τους αιώνες και την «πρόοδο». Και η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα μέσα σ`αυτή, υπάρχει η επιστήμη, η θρησκεία, η αναζήτηση της αλήθειας η οποία δεν είναι ποτέ μία… Όμως επειδή η ταινία γράφτηκε τώρα και γράφτηκε με μια σχεδόν διδακτική αφέλεια που στερεί κάθε είδους δραματουργικό ενδιαφέρον, είναι σαν το Hollywood να εξαργυρώνει την πιο πρόσφατη cash cow του. Ατμοσφαιρικό και καλοπαιγμένο, αλλά μέχρι εκεί.

#9

ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ – I care a lot

(Σενάριο-Σκηνοθεσία: J. Blakeson

Πρωταγωνιστούν: Rosamund Pike, Peter Dinklage, Dianne Wiest, κα.)

Η Μάρλα έχει στήσει την τέλεια επιχείρηση-κομπίνα. Γίνεται νόμιμη προστάτιδα και διαχειρίστρια της περιουσίας πλούσιων, χωρίς οικογένεια, ηλικιωμένων. Όταν αναλαμβάνει την νέα της πελάτισσα, την Τζέιν, η Μάρλα, στο πρόσωπο της καλοκάγαθης ηλικιωμένης κυρίας, θα βρει τον δάσκαλό της.

Η ταινία προωθήθηκε ως κωμωδία. Και ναι, έχει χιούμορ και μάλιστα βιτριολικό! Αλλά είναι τόσο ανατριχιαστικά κυνική, σχεδόν τρομακτική αν σκεφτεί κανείς πραγματικά τα όσα παρακολουθεί, που από ένα σημείο και μετά είναι αδύνατον να γελάσεις. Ωστόσο το θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό για να αγνοήσει κανείς την ταινία ανεξάρτητα από το αν μπαίνει σε καλούπια κατηγοριών ή όχι. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα! Η Ρόζαμουντ Πάικ ιδανική Μάρλα, απέσπασε την Χρυσή Σφαίρα Γυναικείας Ερμηνείας σε Κωμωδία/Μιούζικαλ.

#8

ΖΗΤΗΜΑ ΧΡΟΝΟΥ – Stillwater

(Σενάριο-Σκηνοθεσία: Tom McCarthy

Πρωταγωνιστούν: Matt Damon, Abigail Breslin, Camille Cottin, κα.)

Στιβαρό δράμα, με τον Ματ Ντέιμον στον ρόλο ενός πατέρα, από την εργατική τάξη της Αμερικής, που ταξιδεύει στην Γαλλία προκειμένου να βοηθήσει την κόρη του, που βρίσκεται φυλακή καταδικασμένη για φόνο.

Με μια υποβόσκουσα κοινωνικοπολιτική χροιά, και τις πολιτισμικές διαφορές να είναι αυτές που αποτελούν τελικά τις μεγαλύτερες αποστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, ο Μακάρθι υπογράφει ένα δυνατό και καλοπαιγμένο δραματικό θρίλερ για την πίστη ενός πατέρα και τα όρια της γονεϊκής σχέσης και αγάπης. Η ταινία δεν καταφέρνει να φτάσει στο απόγειο των δυνατοτήτων της, και σίγουρα η μεγάλη διάρκεια δεν την βοηθάει, ενώ πολλά επιμέρους στοιχεία ναι μεν ενδιαφέροντα, την κάνουν όμως συχνά να χάνει τον στόχο της. Παρ`όλα αυτά, καταφέρνει ερμηνευτικά και θεματολογικά να κερδίσει μια θέση στα καλύτερα της χρονιάς!

#7

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ `85 – Été 85

(Σενάριο-Σκηνοθεσία: Francois Ozon

Πρωταγωνιστούν: Felix Lefebvre, Benjamin Voisin, Valeria Bruni Tedeschi, Melvil Poupaud, κα.)

Το τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά, επανέρχεται με μια σέξι, νοσταλγική, καλοκαιρινή ιστορία ενηλικίωσης. Δεκαετία του`80, σε ένα καλοκαιρινό θέρετρο της Γαλλίας, ο 16χρονος Αλεξίς, γνωρίζει και ερωτεύεται τον έντονο και απελευθερωμένο Νταβίντ.

Μια ταινία για την ανεμελιά και την απολυτότητα του πρώτου μεγάλου έρωτα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλους μας καθορίζει, και μια ταινία που πολύ γλυκά καταφέρνει να μας πάει όλους πίσω στα δεκαέξι και στον κόσμο που γεμάτος όνειρα και πιθανότητες ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Το δραματουργικό εύρημα της «ενηλικίωσης» του Αλεξίς, προσδίδει μια ένταση και (ξαφνική) σοβαρότητα που φαίνεται να μην ταιριάζει και τόσο στο συνολικό ύφος της ταινίας, ωστόσο ο Οζόν ξέρει να μας αφήνει πάντα με ένα πικρό χαμόγελο που είναι δύσκολο να αγνοήσει κανείς.

#6

Ο ΜΑΥΡΙΤΑΝΟΣ – The Mauritanian

(Σκηνοθεσία: Kevin Macdonald

Πρωταγωνιστούν: Tahar Rahim, Jodie Foster, Benedict Cumberbatch, Shailene Woodley, κα.)

Η ταινία αφηγείται την αληθινή, συγκλονιστική ιστορία του Μοχαμέντου Ουλντ Σλάχι, και του αγώνα του για απελευθέρωση μετά από δεκατέσσερα χρόνια φυλάκισης ελλείψει στοιχείων από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ένας μεγάλος δικαστικός αγώνας, που αποτέλεσε την αρχή του τέλους για το Γκουαντάναμο, ο νούμερο ένα ύποπτος για την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και η εξάρθρωση της Αλ Κάιντα, μια αμφισβητήσιμη ομολογία βασισμένη στο περίφημο “US does not torture” είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία μιας ταινίας που είχε όλες τις προϋποθέσεις να γίνει σπουδαία. Αλλά δεν έγινε. Ο Μακντόναλντ φαίνεται να καταφεύγει σε αρκετά σκηνοθετικά κλισέ ενώ προσπαθώντας να χωρέσει ακόμα περισσότερα θέματα στην ταινία, πατριωτισμού, ηθικής, πίστης και προδοσίας, προσπαθεί να δώσει μια υπαρξιακή διάσταση, αλλά τελικά κάνει άλλη μία ταινία «Κατηγορώ!» αφήνοντας τους χαρακτήρες του ημιτελείς. Ωστόσο, οι εξαιρετικοί ηθοποιοί, είναι αυτοί που σώζουν κυριολεκτικά την κατάσταση! Η Τζόντι Φόστερ απέσπασε την Χρυσή Σφαίρα Β` Γυναικείου Ρόλου, ενώ ο Ταχάρ Ραχίμ ήταν υποψήφιος για αυτή της Καλύτερης Αντρικής Ερμηνείας σε Δράμα.

#5

O ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ – The green knight

(Σενάριο-Σκηνοθεσία: David Lowery

Πρωταγωνιστούν: Dev Patel, Alicia Vikander, Joel Edgerton, κα.)

Βασισμένος στον μύθο του Βασιλιά Αρθούρου, ο Πράσινος Ιππότης, αφηγείται την ιστορία του νεαρού Γκαγουέιν, και τον δρόμο του προς την ιπποσύνη. Ο θρύλος θέλει τον Γκαγουέιν μετά από μια χαμένη μονομαχία να οφείλει να οδεύσει προς τον θάνατό του από τον Πράσινο Ιππότη.

Η ταινία είναι ένα μαγικό θέαμα, σκοτεινό, γοτθικό, εικαστικά αποτελεί έναν από τους πλέον ενδιαφέροντες κόσμους που συναντήσαμε τελευταίως, καθαρά σινεφίλ, καθαρά ενήλικο και βαθιά ψυχαναλυτικό ταξίδι γνώσης και αυτό-ανακάλυψης. Υπέροχη φωτογραφία, περιβαλλοντικά μηνύματα, εσωτερικά έντονες ερμηνείες, υποβλητική ατμόσφαιρα, βραδείς ρυθμοί (σε καμία περίπτωση μην περιμένετε μεσαιωνική περιπέτεια με σπαθιά!) και ένα μοναδικό κινηματογραφικό εγχείρημα από έναν σκηνοθέτη που σίγουρα έχει όραμα και θα μας απασχολήσει.

#4

ΑΜΝΟΣ – Lamb

(Σενάριο-Σκηνοθεσία: Valdimar Jóhannsson

Πρωταγωνιστούν: Noomi Rapace, Hilmir Snær Guðnason, Björn Hlynur Haraldsson, κα.)

Η Μαρία και ο Ίνγκβαρ ζουν σε μια απομονωμένη φάρμα της Ισλανδίας. Όταν ανακαλύπτουν ένα μυστηριώδες νεογέννητο, η απρόσμενη προοπτική της οικογένειας, μετά τον χαμό του παιδιού τους, τους γεμίζει με ελπίδα, όμως σύντομα τα πράγματα αρχίζουν να ανατρέπονται.

Η μητρότητα, η απώλεια και η ισορροπία της φύσης, είναι τα κεντρικά χαρακτηριστικά ενός μοναδικά υποβλητικού θρίλερ, που όμοιό του δεν έχετε ξαναδεί. Σκοτεινό, σιωπηλό, απόκοσμο και τολμηρό, το ντεμπούτο του Γιοχάνσον, αντιπαραβάλλει θαρραλέα τον άνθρωπο με το ζώο και την λογική με το συναίσθημα, τολμώντας ηχηρές θρησκευτικές αναφορές σε ένα παγανιστικό παραμύθι. Η ταινία δεν είναι εύκολη επιλογή, αλλά σίγουρα θα την θυμάστε για καιρό! Απέσπασε Βραβείο Πρωτοτυπίας στο «Ένα κάποιο βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών.

#3

ΥΠΟΣΧΟΜΕΝΗ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ – Promising young woman

(Σενάριο-Σκηνοθεσία: Emerald Fennell

Πρωταγωνιστούν: Carey Mulligan, Bo Burnham, Adam Brody, κα.)

Ένα τραγικό γεγονός από το παρελθόν της Κέισι, έρχεται στην επιφάνεια, μετά από μια απρόσμενη συνάντηση με έναν παλιό της συμφοιτητή.

Οργισμένη, απροσδόκητη, απόλυτα συγχρονισμένη με το πνεύμα της εποχής, έξυπνη, καυστική και υπέροχα στυλιζαρισμένη ιστορία εκδίκησης, παίζει με τα όρια του θρίλερ και της μαύρης κωμωδίας, και το πορτραίτο μιας γυναίκας με την οποία σίγουρα θα ταυτιστούν πολλές, βρίσκει την απόλυτη ενσάρκωση στον πολύπλευρο, εσωτερικό δυναμισμό που η Κάρεϊ Μάλιγκαν ξέρει να αποδίδει μαεστρικά! Απέσπασε το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου ενώ είχε άλλες τέσσερις δυνατές υποψηφιότητες, Καλύτερης Ταινίας, Α` Γυναικείου Ρόλου, Σκηνοθεσίας και Μοντάζ.

#2

Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ – C`mon C`mon

(Σενάριο-Σκηνοθεσία: Mike Mills

Πρωταγωνιστούν: Joaquin Phoenix, Gaby Hoffmann, Woody Norman, κα.)

Ο Τζόνι, ένας εργένης ραδιοφωνικός παραγωγός, αναλαμβάνει την φροντίδα του εννιάχρονου ανιψιού του, όταν η αδερφή του αναγκάζεται να λείψει για να φροντίσει τον άρρωστο πατέρα του μικρού.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ένα μάλλον προβλέψιμο οικογενειακό δράμα ή για άλλη μια ταινία ενηλικίωσης. Αλλά δεν είναι. Η λιτότητα του σεναρίου είναι κάθε άλλο από απλοϊκή, σε κάνει να πιστεύεις ότι παρακολουθείς σχεδόν κρυφά, κομμάτια από την πραγματική ζωή, πραγματικών ανθρώπων, κομμάτια που αρχικά μοιάζουν κάπως ασύνδετα, μια άρρωστη μητέρα, η αποξένωση δυο αδερφών, παιδικές σκέψεις για το μέλλον, ένα εκκεντρικό εννιάχρονο, κι όμως το χιούμορ, η σκληρότητα και η βαθιά ευαισθησία που κρύβει αυτή η ταινία, μετά από λίγο αρχίζει να λειτουργεί υπέροχα μέσα από τους γκρίζους μονόχρωμους τόνους της. Η ταινία αυτή είναι διαμάντι για έναν πολύ απλό λόγο: λέει την αλήθεια για το πώς όλοι άθελά μας πάντα θα πληγώνουμε αυτούς που αγαπάμε περισσότερο, όλοι πάντα θα πέφτουμε, και θα ξαναπέφτουμε και η ζωή θα συνεχίζεται και πάντα κάπως θα σηκώνουμε τελικά ο ένας τον άλλο.

#1

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ – The father

(Σενάριο-Σκηνοθεσία: Florian Zeller

Πρωταγωνιστούν: Antony Hopkins, Olivia Colman, Olivia Williams, Imogen Poots, Rufus Sewell, κα.)

Αναμφισβήτητα το αριστούργημα της χρονιάς! Όσκαρ Ερμηνείας για τον Άντονι Χόπκινς, και Διασκευασμένου Σεναρίου για τον Φλοριάν Ζελέρ και τον Κρίστοφερ Χάμπτον, ενώ είχε άλλες τέσσερις υποψηφιότητες, ανάμεσά τους Β` Γυναικείου Ρόλου για την Ολίβια Κόλμαν και Καλύτερης Ταινίας. Όμως τα Βραβεία δεν σημαίνουν πάντα κάτι. Έχουμε δει πια όλοι αμέτρητες βραβευμένες ταινίες που την επόμενη κιόλας μέρα τις έχουμε ξεχάσει. Ο Πατέρας δεν είναι μια από αυτές. Ο Πατέρας είναι από εκείνες τις σπάνιες ταινίες που δεν σε αφήνουν ίδιο. Πηγαίνει το μαχαίρι στο κόκαλο, παίζει με τα μύχια της ψυχής σου, σε εξοργίζει, σε τρομάζει, σε διαλύει και τελικά σε φέρνει αντιμέτωπο με την ίδια σου την ύπαρξη. Σπάνια συναντάει κανείς μια ταινία τόσο απλή, συνηθισμένη, ανθρώπινη, όλοι ξέρουμε έναν «Πατέρα», όλοι έχουμε έναν πατέρα, όλοι θα γίνουμε ο «Πατέρας», κι όμως ταυτόχρονα τόσο βαθιά και σύνθετη. Ο Πατέρας δεν είναι μια ταινία για την αρρώστια, είναι μια ταινία για την λήθη, και όποια ερμηνεία χωράει σ`αυτήν. Και είναι αριστούργημα.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.