***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Χρόνης Αηδονίδης
1928 – 2023
Όλημερίς φροντίζανε τις στολές. Απόψε που’ναι το πανηγύρι να βγουν λέει όλοι με τις φορεσιές τους, όλο πλουμιά και ασημικά και φλουριά από τα Γιάννενα με κουκουβάγιες και άστρα πάνω τους χαραγμένα. Καθένας λέει θα βρει το ταίρι του. Και θα’ναι η αγάπη που θα το πει ποιος τάχα είναι απόψε τυχερός.
Τα αγόρια ζώνονται το πορφυρό λινάρι και έχουν απάνω τους γλυκόπλεχτο φυλαχτό. Στο κεφάλι στεφάνι αλεξανδρινό.
Και τα κορίτσια,τα μαλλιά τους πλέκουν και έχουν βαμμένα τα μάτια. Κόκκινα τ’αχείλη, ματωμένα λεπτός ο λαιμός, σπίρτο στο κοίταγμά τους. Είναι εξορία, ετούτη η ομορφιά πέρα από τον κόσμο σε πηγαίνει.
Η Φρόσω που αγαπιέται μυστικά δεν θα’να ψέμα αν τη λογαριάσεις για πρώτη σε όλα. Στην ομορφιά και τη χάρη. Αφροδίτη τη λένε και σαν βγει στη ρούγα πέφτει μια άνοιξη τριγύρω, μια άνοιξη θρακιώτικη με ορθάνοιχτα πανιά την πόλη σαρώνει και τα πουλιά το λένε το όνομά της, ως πέρα να ακουστεί, εκεί που γεννιούνται οι καταιγίδες.
Το ταίρι της την περιμένει. Της το’πε ο κλήδονας που έβαλε μυστικά για να μετράει τούτο τον χρόνο που περνά. «Θα ‘ρθει στο χορό επάνω και θα ‘ναι της καρδιάς σου το ξερίζωμα, ακριβή μου, έρωτας δύσκολος ν’αρχινά εκεί δα», της έγραψαν στο χαρτί απάνω. Και είπε με το νου της, έτσι τη λένε την αγάπη.
Να την που κίνησε και πάει. Και από την άλλη τη μεριά, της πηγής που λένε, να ‘σου και τα όργανα. Και είναι πρώτος εκείνος, κοίταξέ τον που λάμπει μες στον ήλιο. Δεν είναι παγωνιά ετούτη απόψε, χάδι ‘ναι, έτσι που φλέγεται η καρδιά, ολότελα μοιρασμένη.
Σαν ανταμώσανε οι δυο θίασοι τα όργανα σωπάσανε. Κανείς δεν μίλησε, μόνον ο άνεμος φύσηξε, μόνο. Τίποτε δεν είπε, μόνον ψιθύρους κουβαλούσε και κίνδυνο. Και έτρεξε εκείνη μακριά, να μην ακουστεί η αγάπη, να μην. Και ροβολούσε και έτρεχε και είχε την πόλη κατά το νοτιά και έπινε από τις πηγές άμα διψούσε και έτρωγε από τις φυλλωσιές αμά πεινούσε. Την κοιμίζανε στις φωλιές τους τα λυκόπουλα και η αυγή την εξύπναγε να πάει.
Πίσω της εκείνος, να την προλάβει πάει τρέχει και οι δυο τους γελούν και βλέπονται και είναι τραγούδι ο κόσμος, ντέφι ετούτος ο ήλιος ο μαύρος. Και δωσ’του καμώματα και πείσματα και οι δυο τους που’χουν πάρει τώρα την ανηφοριά.
Και άμα σμίγουν, βγαίνουν οι ορχήστρες και παίρνει εμπρός το τραγούδι το γλυκό. Και εκείνη που ‘ταν μονάχη της, χελιδόνι δίχως ταίρι, κείνη μόνο ξέρει τι πράγμα είναι τα απέραστα τα βράδια, τι πράγμα είναι.
Και ρίχνει τα μάτια και εκείνος τα μαζεύει, δικά του να’ναι τα βλέμματά της. Γιατί απόψε εφάνηκε το ταίρι της, και η καρδιά της δυνατά που χτυπά.
Για εκείνη όλα τα ιστορεί ο μεγάλος Έλληνας Χρόνης Αηδονίδης, που ανέδειξε τον λαϊκό, τον δημώδη πολιτισμό μας και με την γλύκα του στόλισε για τώρα και για πάντα ολόκληρη την Ελλάδα μας, τιμώντας το δημοτικό τραγούδι όπως ελάχιστοι κατόρθωσαν. Τιτάνιος ο αγώνας του, κορυφαίο το έργο του. Το 2023 αυτός ο αυγερινός βασίλεψε. Ετούτη η ιστορία αντί αποχαιρετισμού.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
