***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Μεσούτ Χαντσέρ

Αναρωτιέμαι τι να ‘γινε εκείνος ο άνθρωπος. Τελευταία φορά τον είδα να στέκει σαν τρομαγμένος πάνω στα συντρίμμια του σπιτιού του. Έχει μεσολαβήσει ο τρομερός σεισμός στην Τουρκία που στοίχισε τον θάνατο σε δεκάδες χιλιάδες κατοίκους. Ολόκληρες πόλεις στα νότια και τα ανατολικά θα σβηστούν από τον χάρτη και μια καινούρια πρόκληση έρχεται να δοκιμάσει την αντοχή των κατοίκων. Το επόμενο πρωινό μετά την 6η του Φλεβάρη, το μέγεθος της καταστροφής θα γίνει ορατό. Γειτονιές που κανείς πια δεν μπορεί να αναγνωρίσει, μαζικές καταρρεύσεις που παίρνουν μαζί τους την όψη της ζωής τους. Και περίπου πενήντα χιλιάδες νεκροί σε μια μαρτυρική νύχτα.

Και όμως ο Μεσούτ Χαντσέρ θα απομείνει στα συντρίμμια του, δίχως καθόλου να σαλεύει. Έχει στο πρόσωπό του ζωγραφισμένη την απόγνωση, τα μάτια του δακρυσμένα, οι αναρίθμητοι μετασεισμοί δεν τον τρομάζουν. Κάποιοι του λένε, τρέξε, φύγε από εκεί, θα σκοτωθείς καημένε, άλλοι καταλαβαίνουν πως δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος για τον Μεσούτ. Και τον χαιρετάνε και ελπίζουν πως η ζωή που θα φτάσει θα ημερέψει τον καημό και την απόγνωση, ίσως με τα χρόνια, ίσως πάλι, ποτέ Τώρα όλα έχουν χαθεί μα υπάρχει ακόμη ακουμπισμένο σε ένα σωρό από τούβλα και σιδεριές, το χεράκι της μικρής του κόρης. Το παιδί του σκοτώθηκε στον μεγάλο σεισμό, όπως χιλιάδες άλλα παιδιά στις ισοπεδωμένες από σήμερα, γειτονιές των πόλεων. Απόψε κρατιέται από τη ζωή και ας έχει πια περάσει στην άλλη πλευρά. Ο Μεσούτ Χαντσέρ δεν αφήνει το χέρι της όσο περνούν ο ι διασώστες και τα ασθενοφόρα, φορτωμένα με ατέλειωτους νεκρούς. Κάθε τόσο μες στην πόλη κάποιος φωνάζει «ησυχία» και οι σκαρφαλωμένοι στα συντρίμμια, σκύβουν και προσπαθούν να ακούσουν, αν τάχα κάπου υπάρχει μια ένδειξη ζωής. Τα μέσα ενημέρωσης προβάλλουν βίντεο από την ώρα της δόνησης και ύστερα τις ουρές έξω από τα αυτοσχέδια μαγειρεία που βάζουν τα δυνατά τους για να θρέψουν εκείνους που τα χάσανε όλα.

Στο μεταξύ ο κύριος Μεσούτ Χαντσέρ, όσο η ώρα περνάει εγώ τον φαντάζομαι πως νιώθει αδύνατη την προοπτική να αφήσει το χέρι της μικρής του κόρης. Και έτσι απομένει στη θέση του περιμένοντας δίχως αγωνία ή θέληση επίγεια, περιμένει τα συνεργεία που θα έρθουν για να μετακινήσουν τα μπάζα και να του παραδώσουν την κορούλα του. Έπειτα θα κινήσει και εκείνος για την άδεια του ζωή. Δεν θα έχει πια κανένα νόημα να γυρεύει κουράγιο. Κύριε Μεσούτ Χαντσέρ είστε το παράδειγμα που χάθηκε από τον κόσμο λίγο μετά το φανέρωμα του.Κύριε Μεσούτ είστε ένας από τις χιλιάδες που χάσανε τα πάντα τώρα που οι πολιτείες γίνηκαν διαλυμένα κουκλοθέατρα. Να λυπάστε.

Στην πόλη του Μεσούτ Χαντσέρ πάει λίγος καιρός που όλα λιώσανε σαν παγωτό. Και ένας σεισμός σαν εκείνους που γράφει ιστορία, έβγαλε τη γλώσσα στις πρόχειρα χτισμένες πολιτείες μας. Είναι πιο νεκρός από ότι το κορίτσι του, είναι νεκρός πια ο Μεσούτ Χαντσέρ, ντυμένος με την ένδοξη μεγαλοπρέπεια που έχουν τα νεκρά σώματα. Αλλιώς πρόκειται για μια φιγούρα αναγεννησιακή, μια έκφραση από εκείνες που θα σκάρωνε ο Γκόγια για να δείξει την κατάπτωση της λαϊκής ζωής, τις άσχημες εκδοχές της, αυτές που δεν γλιτώνει ποτέ η ανθρωπότητα.

Τον κοιτάζω σε εκείνη τη φωτογραφία του Αντέμ Αλτάν και στο νου μου έρχονται οι στίχοι του Τζων Κητς. Στάθηκε κλαίγοντας μες στο ξένο καλαμπόκι και τα συνεργεία τον προσπερνούν επειδή κανείς μα κανείς σε αυτόν τον κόσμο δεν μπορεί να τα βάλει με όλη αυτή τη θλίψη που χαρακώνει το πρόσωπό του, μια λύπη παγωμένη όπως το χεράκι της κόρης του, μια ένδειξη της ζωής που περιμένει εκεί, παρούσα και ακίνητη.

Μα κάθε φορά που τον κοιτάζω, όσες φορές και αν ήρθε η φωτογραφία του στην οθόνη του υπολογιστή μου, δεν έπαψα ούτε στιγμή να λογαριάζω πως τ’ απλωμένο του χέρι δεν είναι μια χειρονομία απελπισίας, αλλά μια τελευταία πιθανότητα να μην γλιστρήσει βαθύτερα στη θλίψη, να μην τον πάρουν τα κύματα. Ο Μεσούτ Χαντσέρ, αυτός ο Τούρκος πατέρας, σαν όλους τους άλλους εκεί έξω, μοιάζει με τη ζωγραφιά ενός μελαγχολικού δημιουργού. Μια ζωγραφιά, μια πιετά της ζωής που παραδίδεται αμαχητί στις πιο φριχτές, στις πιο τραγικές συγκυρίες. Δίχως αμφιβολία, αυτός ο άνδρας που όλα τα έχει χάσει, αυτός ο άνδρας φαντάζει μια από τις μορφές που ξεχώρισαν το 2023. Για αυτόν ο ήλιος δεν θα βγει ποτέ, μήτε θα τον βρει η ποίηση. Ποτέ ξανά τέτοια θλίψη, λυρική και απροσμέτρητη. Ελπίζω να θυμάσαι όλο και λιγότερο Μεσούτ, όλο και λιγότερο προτού πεθάνουν δύο φορές όλα εκείνα που αγάπησες.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.