***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Αντώνης Καρυώτης
Αντώνης Καρυώτης, ο άτυχος τριανταεξάχρονος που πνίγηκε στο λιμάνι του Πειραιά. Αιτία, η κατοχή του εισιτηρίου ή απλά μια ολιγόλεπτη καθυστέρηση, διόλου ανεκτή από τους αυστηρούς υπαλλήλους, Να ξέρεις Αντώνη, εμείς εδώ κάτω δεν σε ξεχνάμε και είμαστε τελικά μονάχα όσα έχουμε ζήσει ή έχουμε ξεχάσει.
Οι εικόνες δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες και συζητήσεις. Ο «Αντώνης», εσύ ή εγώ ή εκείνος ο διπλανός σου που τρέχει να προλάβει το πλοίο, πέφτει στη θάλασσα. Το θηριώδες πλοίο της γραμμής ετοιμάζεται να αναχωρήσει από το λιμάνι του Πειραιά. Δίχως τον Αντώνη που επιπλέει στην επιφάνεια του νερού, χτυπημένος από την προπέλα του Blue Horizon αλλά και την κτηνωδία που κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος στην κοινωνική μας ζωή. Στα τελευταία πλάνα λάμνει στα ταραγμένα νερά του λιμανιού. Το έγκλημα του Αντώνη που ήταν εσύ ή εγώ πάνω στην μπουκαπόρτα θα αφήσει άναυδη την ελληνική κοινή γνώμη με την βαρύτητά του αλλά και τη σοκαριστική στάση των εκτελεστών.Το έγκλημα του Αντώνη μπορεί να είναι η αργοπορία του ή πάλι η επιμονή του για το αυτονόητο. Όμως η εποχή μας δεν αφήνει περιθώρια για κανέναν από τους Αντώνηδες αυτού του κόσμου. Και τον σπρώχνει να πέσει να πνιγεί εκεί, εμπρός στα μάτια του κοινού που διδάσκεται τον αυθορμητισμό του θανάτου, την ευκολία με την οποία κάνει τη δουλειά του και ύστερα χάνεται, γυρεύοντας καινούρια πρόσωπα για το δράμα που καλά κρατεί. Η σκηνή κόβει την ανάσα του κοινού. Οι αξιωματικοί της γέφυρας σπρώχνουν τον Αντώνη, εκείνος αντιστέκεται, τους δείχνει το εισιτήριο, οι αξιωματικοί αρνούνται να του επιτρέψουν την επιβίβαση, τον σπρώχνουν, ο Αντώνης στην άκρη του βατήρα, ο Αντώνης που χάνεται από το πλάνο. Ένας από τους αξιωματικούς τον παρατηρεί μες στα νερά, εμείς δεν έχουν πια οπτική επαφή με τον Αντώνη, μήτε η εποχή μας ή άλλος κανείς στην Ελλάδα που χτίζεται από την αρχή στο όνομα της ανθρωπιάς και της τρυφερότητας, λένε. Εκεί εμπρός στον φακό της κάμερας ολόκληρη η Ελλάδα που ονειρευτήκαμε πνίγεται. Αργότερα, στα ευτυχισμένα κυριακάτικα τραπέζια, όταν τα παιδιά θα ρωτήσουν τι έγινε με τον Αντώνη, εμείς, οι μεγάλοι θα τους πούμε με ύφος καλύτερα να μην μιλάτε όταν τρώτε αφήνοντας πίσω μας μια στιγμή ατυχή. Μένει το αντίκρισμα, η κακή συνήθεια της λήθης να αποτελειώσει τη δουλειά. Και έπειτα ο Αντώνης θα ‘χει γίνει ένα κακό παράδειγμα της αμετροέπειας στην τήρηση του νόμου, μια παράπλευρη απώλεια σε έναν κόσμο που αναχωρεί και φθάνει νύχτα και μέρα λίγο πιο κοντά στον εαυτό του.
Φιλήσυχος, εργατικός, ένας άνθρωπος με ανάγκες και μια ψυχή καμωμένη από καλοσύνη, θα πουν οι φίλοι. Μα τίποτε δεν μετράει για την Ελλάδα που ταξιδεύει στα πελάγη, όσο ο Αντώνης την αναπαριστά, δίχως τίποτε το πλαστικό, με την αξία της ζωής έτσι όπως ισχύει σε αυτόν κόσμο, τον μικρό, τον κάποτε μέγα. Οι δικοί του άνθρωποι περιμένουν απεγνωσμένα κάποιο νέο του. Μα ο Αντώνης βρίσκεται κιόλας κάπου αλλού, κάπου που το εισιτήριό του δεν αποκαλύπτει. Δεν λέει κουβέντα για εκείνο το μέρος. Ο Αντώνης είναι ένας άνθρωπος ψάρι, ταξιδεύει με ορθάνοιχτα μάτια και τώρα πια διαθέτει μια στέρεη και δυνατή φωνή που μπορεί να κάνει τον κόσμο για λίγο να σταματήσει και να σκεφτεί. Οι αξιωματικοί της γέφυρας με τα ολόλευκα πουκαμισάκια τους δεν αφήνουν τίποτε να φανεί από τη σκοτεινιά της ψυχής τους και απομακρύνονται , απομακρύνονται μαζί με το πλοίο της γραμμής, ήσυχοι, βέβαιοι, σίγουροι πως έπραξαν το καθήκον τους.
Κοιτάζω το πρόσωπο του Αντώνη. Κάποια λήψη, πριν από καιρό, εκείνος χαμογελαστός, στο δωμάτιο κάποιου νοσοκομείου. Χαμογελάει και δεν μοιάζει να ξέρει πόσο σκληρός είναι ο κόσμος που μας έλαχε. Στο νου μου η επόμενη μέρα. Πώς μπορεί να συνεχίσει ο κόσμος να γυρίζει μετά από όσα έγιναν; Κάποιος μου ψιθυρίζει πως κανείς δεν νοιάζεται αν ο κόσμος κάπου κάπου μελαγχολεί και η ζωή τραβά τον δρόμο της, όπως παιδί κουφό που βαδίζει στην άκρη του νερού. Αυτός ο κάποιος θα κάνει λάθος. Για τον Αντώνη νοιάζομαι εγώ και για τον Αντώνη αξίζει τον κόπο να σταθούμε ένα λεπτό και να συλλογιστούμε πόσο έλλειψε από αυτόν εδώ τον κόσμο, όχι μια ενατένιση παθητική στην καρδιά του μικρού μας κουτιού, μα στο δυστύχημα της ίδιας της ύπαρξης που στην Ελλάδα της τρίτης χιλιετίας δοκιμάζει την αντοχή της. Ο Αντώνης είναι μια ηρωική πυρκαγιά που αργά ή γρήγορα θα μας σαρώσει. Ως τότε, ενός λεπτού σιγή για τον Αντώνη που δεν συνάντησε τίποτε περισσότερο, έξω από εκείνον τον χαμηλό, τον ασφυκτικό ουρανό της ζωής.
Στις 5 Σεπτεμβρίου του 2023 ο Αντώνης Καρυώτης, εσύ ή εγώ ή κάθε άλλος, μεταμορφώνεται σε μια βυθισμένη προτομή. Ο Αντώνης Καρυώτης θα πνιγεί στο λιμάνι του Πειραιά εκείνο το βράδυ, μα εδώ κανείς δεν τον ξεχνά, έτσι όπως σημάδεψε το 2023 και άφησε το τραύμα στη συλλογική μας ψυχή να αιμορραγεί. Για την ανθρωπιά μας, που πέρασε και πάει (;) κουβέντα δεν έγινε. Κουβέντα.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
