***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Μπάρμπι

Πίνει στα γρήγορα τον καφέ της. Το διαμερισματάκι της είναι παλιό μα δικό της. Για μια στιγμή χαμογελάει, έπειτα κοιτάζει το ρολόι που μετράει αδιάκοπα εκείνο που απομένει από τη ζωή μας. Οι λεπτοδείκτες της λένε να βιαστεί, η πόλη έξω την περιμένει και από σήμερα θα είναι δική της, μια πόλη έτοιμη να την εξερευνήσει. Κοιτάζει τα ρούχα της, το χρώμα τους μοιάζει αταίριαστο και η ίδια χρειάζεται μια αλλαγή, κάτι για να τη βοηθήσει να διαγράψει μια για πάντα εκείνον τον παλιό, ροζ καιρό. Τώρα θα πρέπει να διεκδικήσει από την αρχή τη ζωή της, τίποτε δεν θα είναι εύκολο και η ίδια το ξέρει καλά. Πάει καιρός που ζει μονάχη της σε τούτη την τρύπα κάπου στο κέντρο της πολιτείας που δεν νοιάζεται για κανέναν, εκεί έξω. Αρπάζει τα ρούχα, βγαίνει από το διαμερισματάκι, χτυπά την γειτονική πόρτα και αφήνει στα χέρια ενός κοριτσιού, όχι πάνω από είκοσι χρονών όλα εκείνα που την σημάδεψαν. Τώρα είναι καιρός για να θυμηθεί ποια είναι, να βρει ξανά το όνομά της που χάθηκε κάπου εκεί ψηλά στον συννεφένιο της κόσμο. Τώρα πρέπει να προσπαθήσει από την αρχή για να γίνει κάποια, ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα, που αγοράζει κάθε μέρα τόσο ακριβά την αξιοπρέπειά της. Για μια στιγμή συλλογίζεται τις φιλενάδες της, γελάει με τα καμώματά τους, έξω πέφτει μια σαρωτική βροχή που σβήνει όλα τα ίχνη.

Μες σε εκείνο το κτίριο και για μια στιγμή μονάχα, δεν υπάρχει κανείς. Ο κόσμος μοιάζει με αδειανό σκαρί, δίχως επιβάτες. Η Μπάρμπι το κοιτάζει που παλιώνει, κάπου εκεί η ζωή της ανοίγει τα μάτια πρώτη και τελευταία φορά. Έξω ο κόσμος είναι επικίνδυνος μα η ίδια δεν μοιάζει να φοβάται πια και τώρα περπατάει στην πολύβουη λεωφόρο. Κοιτάζει τα κορίτσια που αγαπιούνται στις γωνιές των δρόμων, ένα βιαστικό φιλί και έπειτα οι εραστές που χωρίζουν. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κέντρο της πόλης, εκεί που γράφονται οι σελίδες της ιστορίας της. Φθαρμένες προσόψεις και ύποπτες συναλλαγές και τυχοδιώκτες στις γωνιές των δρόμων, κρυμμένοι πίσω από τα καλοσιδερωμένα τους κοστούμια. Στις τσέπες τους έχουν μερικά τιμαλφή, διαλέγουν τα ομορφότερα κορίτσια και αφού τις ακολουθήσουν για λίγο, τις πλησιάζουν σε κάποια κατάμεστη διασταύρωση. Τα κορίτσια αγαπούν ότι λάμπει μα εκείνη δεν είναι πια η ίδια και από σήμερα το έχει αποφασίσει πως θα είναι μονάχη της, πως θα βρει έναν τρόπο για να σταθεί στα δικά της πόδια. Όχι σκαρφαλωμένη στα τακούνια της, τώρα που παλεύει να βρει ποια είναι και νιώθει πιο σίγουρη, πιο βέβαιη. Άκουσε Μπάρμπι ετούτο το μέρος δεν λογαριάζει τη δική σου μελαγχολία.

Η συνέντευξη είναι κλεισμένη για τις 2 το μεσημέρι. Δεν είναι τίποτε σπουδαίο, μα αν κανείς αθροίσει το διαμερισματάκι της που είναι μονάχα δικό της, αν κανείς συλλογιστεί τη ζωή της που αποκαλύπτεται κάτω από τα στρας του χθες, η ίδια το ξέρει πως έχει κατορθώσει τόσα πολλά. Τα γραφεία βρίσκονται στο τέλος του δρόμου. Λίγα μέτρα ακόμη, μια ανακεφαλαίωση της ζωής της.

Ξέρετε, πριν έρθω σε σας δεν ήμουν τίποτε και καμιά. Η ζωή περνούσε δίχως κόπο και εγώ το πάλευα βυθισμένη μες στην τσιχλόφουσκα που είπα κόσμο μου. Μα τώρα, σήμερα κιόλας, είμαι μια άλλη και μπορώ να με αντέξω, ίσως αν βάλω τα δυνατά μου να με μάθω. Να με μάθω να γυρίζω σελίδες, να παίρνω τις κατευθύνσεις που φανταζόσουν επικίνδυνες, από σήμερα μπορώ να σας πω πως διαθέτω ένα όνομα σαν όλα τα άλλα. Φυσικά δεν θα με ρωτήσετε τίποτε από όλα αυτά και εγώ δεν θα σας αποκαλύψω τίποτε για εκείνα τα χρόνια που ξοδευτήκανε, για τα ροζ απογεύματα και την αξιοπρέπεια που ξεφτίζει κάτω από μια ψεύτικη λάμψη. Απομένει να μου πείτε πως μπορώ να ξεκινήσω από αύριο, ξέρετε έχω μια ζωή να ζήσω, έχω έναν εαυτό να μεγαλώσω. Πείτε μου πως μπορώ να ξεκινήσω και έπειτα παίρνει τον δρόμο της επιστροφής και η πόλη έχει ερημώσει και κρεμασμένες από τα μπαλκόνια τους ονειρεύονται από την αρχή όλη τους τη ζωή οι Μπάρμπι της διπλανής μας πόρτας με τους μώλωπες στα μάτια, με τις ραγισμένες νύχτες τους.

Ανοίγει το βήμα της, θέλει να βρεθεί και εκείνη στο διαμερισματάκι της, πεθύμησε τις παλιές του σωληνώσεις και το στενό κουζινάκι και το σαλόνι με την ξεφτισμένη ταπετσαρία με το μοτίβο των λουλουδιών. Είναι όμως δικό της, το διαμερισματάκι είναι δικό της περισσότερο από κάθε τι άλλο. Και τώρα βαδίζει πιο αποφασισμένη, μπλέκει με το πλήθος, στους κινηματογράφους τα ζευγάρια ετοιμάζονται για τη μεγάλη τους σκηνή και ο κόσμος νυχτώνει. Της λείπει κάπως ο παλιός της εαυτός μα ξέρει πως θα μπορούσε να τα καταφέρει, πως υπάρχουν ακόμη μερικές ευκαιρίες για εκείνη εκεί έξω. Θα περιμένει να γυρίσει ο καιρός και ίσως μέχρι τότε να έχουν κάπως αλλάξει τα πράγματα και η ελπίδα να έχει κάνει το θαύμα της.

Δεν είναι τίποτε εύκολο για εκείνη και τώρα ο παλιός της εαυτός τη φωνάζει κοντά του. Και η Μπάρμπι, που μίλησε για τις γυναίκες πιο θαρραλέα από ποτέ μέσα από τη μεγάλη της, ροζ οθόνη, φορά τα παλιά της ρούχα που δεν της κάνουν πια. Και ξαπλώνει μόνο για απόψε μες στο πλαστικό της κουτί και ονειρεύεται πως ο καλός της έρχεται να την σώσει από την δική της ζωή. Μα το επόμενο πρωί η Μπάρμπι βρίσκεται ξανά ανάμεσα στους πολλούς της διασταύρωσης και συλλογιέται ευτυχισμένη πως μέχρι τις πέντε θα ετοιμάζει μικρογεύματα για τους εργαζόμενους που μία με τέσσερις συνωστίζονται στην μπάρα και περιμένουν από εκείνη τον καλύτερο εαυτό της.

Η Μπάρμπι έδειξε σε όλους πως τα κορίτσια διαθέτουν όση δύναμη χρειάζεται μια ζωή για να αλλάξει. Η Μπάρμπι μίλησε για αξιοπρέπεια σε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα φιλμ της χρονιάς που φεύγει. Και αν χάλασε το παραμύθι, η Μπάρμπι ίσως να έπεισε εκεί έξω τόσες χιλιάδες γυναίκες πως δεν αρκεί ένας μύθος προσωπικός, πως χρειάζεται ένα διαμερισματάκι, μια δουλειά και μπόλικο θάρρος για να σταθεί μια γυναίκα στα πόδια της, για να αγαπήσει βαθύτερα τον εαυτό της.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.