***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Μάθιου Πέρι
1969 – 2023
Στις ειδήσεις, στα γρήγορα μια αναφορά. Στα 54 του χρόνια ο Τσάντλερ κατέληξε στο σπίτι του από άγνωστη αιτία. Έπειτα τα γνωστά, πόλεμοι, δείκτες που μετρούν πόσα παιδιά πεθαίνουν μέσα σε ένα λεπτό, τρόφιμα που αποσύρονται, παράξενα νέα από τον κόσμο που ανασαίνει μες στον κίνδυνο και την ανείπωτη ομορφιά του, ασυμβίβαστος για πάντα.
Είναι κάτι απώλειες που κοστίζουν με έναν τρόπο διαπεραστικό και απροσδόκητο. Ίσως επειδή τις έχουμε πάντα μαζί μας, κάτι σαν μεταλλικές ταυτότητες για να παλεύουμε την υπόθεση χρόνος. Είναι απουσίες που μας αφοπλίζουν, όχι επειδή υπήρξαν άνθρωποι κοντινοί μας. Μα κάτι περισσότερο, χαρακτήρες της καρδιάς μας. Προτομές που βυθίζονται εντός μας, παίρνοντας μαζί τους κάποιο κομμάτι μας.
Ο Μάθιου Πέρι ανήκει σε αυτούς, στα φιλαράκια που φεύγουν αναπάντεχα, τη στιγμή που κανείς δεν το περιμένει. Κλείνει πίσω του την πόρτα του θρυλικού του διαμερίσματος κάπου στο τηλεοπτικό Μανχάταν και πριν το κοινό γελάσει με την καρδιά του γίνεται σύννεφο. Έπειτα, φωτογραφίες του από τον καιρό μιας νιότης που πέρασε, καρτ ποστάλ και ο θάνατος που έρχεται ανεπαίσθητα. Ο Μάθιου Πέρι στην εξομολόγησή του, ο Μάθιου Πέρι διαλυμένος στα γυρίσματα και όμως τόσο δικός μας, ένας ήρωας με ατέλειες που μας κλείνει το μάτι από τον καιρό της αθωότητας.
Τον φαντάζομαι να περνάει από την άδεια λεωφόρο σκαρφαλωμένος στην οροφή ενός ανοιχτού αμαξιού. Ο άνεμος κάνει τη μορφή του να τρέμει, ο άνεμος ή μια απόσταση που ήδη έχει αρχίσει να αθροίζεται στ’ανάμεσα μας. Αντίο φίλε μας, Μάθιου Πέρι με τις γκάφες και τις αστοχίες σου και την καλή σου καρδιά που θα κάνει τον κόσμο να χαμογελά για καιρό ακόμη. Αντίο Τσάντλερ που μας έμαθες τι πράγμα ακατόρθωτο και πολύτιμο είναι μια βαθιά φιλία, αντίο Τσάντλερ που βρήκες την αγάπη στην δική σου Μόνικα και έπειτα πέταξες. Δεν έχει σημασία το όνομά σου, μόνο κάτι σκόρπιες ατάκες από τους ρόλους σου, λέξεις που τις είπες με τον δικό σου τρόπο και εμείς, σε κάθε γωνιά αυτού εδώ του κόσμου, σε νιώσαμε και χαμογελάσαμε και πήραν τα μελαγχολικά μεσημέρια της Κυριακής μας να ομορφαίνουν.
Από σήμερα και για πάντα ο Τσάντλερ όταν γελά θα είναι ο χρόνος που μας κλείνει το μάτι μες στις οθόνες. Κάθε φορά που μια ατάκα του θα κάνει τον κόσμο να χαλάει εμείς θα θυμόμαστε πως όλα τα χρωστούμε σε εκείνον που έριξε ένα ύφασμα χαριτωμένο πάνω στις ζωές μας. Για πάντα θα ‘ναι το κλεισμένο μας λεύκωμα από τα χρόνια του λυκείου, μερικές ιστορίες νησιά για να πιάνουμε κάθε τόσο λιμάνι. Και να θυμόμαστε πως έκανε κάποτε τα πάντα για μας και κάθε του λέξη, κάθε του ανάσα, μια χειρονομία του , όλα στόχευαν στο δικό μας χαμόγελο.
Σε κάποιο άρθρο από τα δεκάδες που ασχολήθηκαν με τον ξαφνικό του θάνατο, τον κοιτάζω να καρφώνει το βλέμμα στην νυχτερινή πολιτεία. Και είμαι σίγουρος πως είναι κάτι ώρες που στον καθένα μας αποκαλύπτεται κάτι από το αύριο. Δεν το ‘μαθε ποτέ μα εκείνη ακριβώς τη στιγμή όλα του τα φιλαράκια στάθηκαν στο πλάι του. Κανείς δεν μίλησε, μόνο κοιτάξαμε πέρα τις καταιγίδες που γεννιούνται και είχαμε έναν κόμπο στον λαιμό που δεν θα φύγει ποτέ.
Αντίο Μάθιου ή Τσάντλερ ή φιλαράκι μας. Από εδώ και πέρα κάθε φορά που θα σε βλέπω ο χρόνος θα μετράει αλλιώς και εγώ θα πεθαίνω ακόμη πιο λίγο. Μοναδική σου υπενθύμιση τις άλλες ώρες ένα μπλου τζην λερωμένο με σοκολάτα και καπνό. Τίποτε άλλο.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
