***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Κωστής Γκιμοσούλης
1960 – 2023
Κανείς δεν κλαίει για τους ποιητές, ένα δυο ποιήματά τους διαβάζουν στη σεμνή, εξόδιο τελετή και έπειτα διαγράφουν από τη μνήμη τους αριθμούς και διευθύνσεις. Μετά από καιρό πονάνε κάπως, σαν τάχα να δοκιμάζει η υγρασία ένα παλιό τους τραύμα, όταν ακούσουν μια απαγγελία. Είναι τα λόγια του φίλου τους, που μεταξύ των άλλων, υπήρξε ποιητής. Και τότε, η σημασία τους για τις ζωές μας μεγαλώνει και ευθύς αποκτούν τη σημασία που δεν υποψιαστήκαμε ποτέ. Και δακρύζουμε, περισσότερο, όχι για τους φίλους,μα για τους ποιητές που έτσι άδοξα χαθήκανε.
Τέτοιος ποιητής ήταν ο Κωστής Γκιμοσούλης που έφυγε από κοντά μας τον Αύγουστο της χρονιάς που θολώνει. Γεννημένος το μακρινό 1960, παιδί της μεταπολίτευσης, της χρυσής Ελλάδας μα και της άλλης που γονάτισε και έκλαψε και αυτοκτόνησε μες στα βάθη του εαυτού της. Νέος στα έδρανα της Νομικής και αργότερα σε φιλμ μικρού μήκους και ξανά μες στα ποιήματά του. Στο τέλος θα τον κερδίσει η πεζογραφία, μα ποτέ του δεν θα λησμονήσει τα ποιήματα, που μιλούν για το αδύνατο και για την ύστατη απώλεια τραγουδούν, εφευρίσκοντας τον κόσμο με μια αφαίρεση. Πηδούν με τα δεκανίκια τους, τις λέξεις, σαν παράξενα πουλιά, καμιά φορά στέκουν στο παραθύρι μας και τραγουδούν. Ο Κωστής Γκιμοσούλης κέρδιζε ολοένα και περισσότερο το θαυμασμό και την εκτίμηση που η γραφή του ανταπέδιδε, κατάμεστη από φυσικότητα και ένα είδος μελαγχολίας που ξημερώνει στις ραγισμένες καρδιές. Η φωνή του σήμερα αθροίζεται σε όλες εκείνες που σχηματίζουν το μεγάλο γιοφύρι, εκείνο που ‘χει για να περνά ο καημός μας. Μέλος της εταιρίας συγγραφέων με την απώλειά του στέρησε από μια κρυστάλλινη φωνή την ελληνική πεζογραφία.
Θα μου πείτε, τι και αν έφυγε ένας ποιητής; Τίποτε δεν άλλαξε σε τούτο τον κόσμο. Μα πρέπει να ξέρεις πως δύσκολα γυρίζει ετούτος ο κόσμος. Και πως η θυσία των ποιητών σε έναν τέτοιο σκοπό είναι ταγμένη. Για αυτό, όταν φεύγει ένας ποιητής φτωχαίνουν τα μέσα μας τα πιο αγαπημένα, τα μόνα ικανά να πολεμήσουν στο όνομα μιας ανάπηρης φαντασίας, εκείνης της μικρής Αντιγόνης που αντέχει με όλο το φορτίο του κόσμου. Ένας ποιητής ισοδυναμεί με ένα άστρο και έτσι πρέπει κανείς να βλέπει την καταστροφή του. Σαν κάτι που αλλάζει τη μοίρα των πραγμάτων, αφού φτωχαίνουν τα εφόδια και άλλη παρηγοριά δεν είχαμε ποτέ από την αγάπη και τα ποιήματα. Μονάχοι μας με το τραύμα του θανάτου, να γυρεύουμε την ομορφιά πώς θα το μπορέσουμε; Είναι εκείνος με το αμυδρό φανάρι του στο τέλος του δρόμου που μας παίρνει από το χέρι και όλο μας πηγαίνει προς τ’ακατόρθωτο. Ξέρετε τι θα πει τ’ακατόρθωτο; Είναι εκείνο που στέκει για εμένα και για σας κομμάτι αλλιώτικο, μα βγάζει πάντα σε εκείνο που μας διαφεύγει οριστικά και αμετάκλητα και κάθε τόσο μας γνέφει με μια χειρονομία ισοδύναμη ενός φιλιού, τίποτε λιγότερο. Ένας ποιητής παραφυλά πάντα με έναν ορισμό για ετούτο εδώ τον ακατανόητο κόσμο.
Έψαξα για εκείνον. Λίγα ποιήματά του εδώ και εκεί, δημοσιευμένα πριν από καιρό. Πληροφορίες για βραβεύσεις με έναν ξυλοκόπο ουρανό, και φωτογραφίες από κάποιον εξοχικό εξώστη. Και κάπου εκεί ένα απόσπασμα από τον Στέφανο του, ένα μικρό διήγημα που όπως μας πληροφορεί η δημοσίευση αφορούσε μια συλλογική έκδοση. Ο Γκιμοσούλης ανάμεσα σε άλλες εκλεκτές φωνές κατέθετε το μικρό του διήγημα, πιστό σε μια φόρμα μικρή για ανθρώπους και σκαριά και ράτσες αυτού εδώ του κόσμου. Δυο που συναντιούνται σε αυτόν τον προθάλαμο της αθηναϊκής, αστικής πολυκατοικίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις η είσοδος διέθετε μερικά βαριά έπιπλα για τις συναντήσεις και τις ελαφριές συζητήσεις των ενοίκων, που λάμβαναν χώρα δίχως αφορμές και αιτίες. Εκείνος, απόλυτα συμβατός με τους κανόνες του καιρού και ο Στέφανος από έναν άλλο κόσμο, ψυχή σε ξένο σώμα. Στο φόντο τα βιβλία που μεγαλώνουν τον κόσμο και διευρύνουν τα σύνορά του και η ψυχή μισή, ερημίτης στολισμένος από χέρι κοριτσιού. Ο Στέφανος που ετοιμάζεται να αναμετρηθεί με την πόλη, ο Στέφανος που γυρεύει το νησί του, όπως εσύ και εγώ και γύρω η πόλη, μια χούφτα από αστραφτερές πέτρες, με ονόματα και διευθύνσεις που διαβρώνει ο καιρός. Δεν κρατώ τίποτε άλλο μόνο εκείνο κοίταξε να μην αφήσεις να σε κάνουν που ανταλλάζουν οι καρδιές στα γρήγορα, έτσι βιαστικά μα στέρεα. Ούτε εσύ θα αποκριθεί ο Στέφανος που δεν προσδιορίζεται από καμιά γραμματική στο αφήγημα του Γκιμοσούλη και είναι οι λέξεις του που μαρτυρούν μια ολόκληρη στάση ζωής απέναντι στο καινούριο που έρχεται.
Πάντα λείπουν οι ποιητές όταν σωπαίνουν. Αυτό θα πρέπει να λογαριάζετε για απουσία. Και από το φευγιό του Γκιμοσούλη, η φωνή του είναι που θα λείψει περισσότερο.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
