***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Παρών
Ανθυποσμηναγός Περικλής Στεφανίδης
1996 – 2023
Το ανακοινωθέν λιτό. Μερικές λέξεις, δίχως συναίσθημα στην εκπνοή του Ιούλη. Έχουν μεσολαβήσει οι ατέλειωτες πυρκαγιές της Κέρκυρας, του Έβρου, φωτιές που γεμίζουν στάχτη τις ζωές μας για άλλη μια φορά.
«Την Τρίτη 25 Ιουλίου 2023 και ώρα 14:52 αεροσκάφος τύπου CL-215 της 355 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών της 112 Πτέρυγας Μάχης, κατέπεσε, κατά τη διάρκεια αεροπυρόσβεσης, στον Πλατανιστό Ευβοίας με συνέπεια τον θανάσιμο τραυματισμό του κυβερνήτη, Σμηναγού (Ι) Χρήστου Μουλά, 34 ετών και του συγκυβερνήτη, Ανθυποσμηναγού (Ι) Περικλή Στεφανίδη, 27 ετών» θα γράψει στην ενημέρωσή του το Αρχηγείο της Πολεμικής Αεροπορίας, επιβεβαιώνοντας τη φριχτή είδηση που μεταδίδεται απευθείας και μας αφοπλίζει, ξανά. Η Ελλάς πενθεί, οι ήρωες της θάβονται με τιμές, οι συνάδελφοί τους αξιωματικοί καταθέτουν το σεβασμό τους στην ύστατη πράξη αυτοθυσίας των δύο πιλότων. Όλων των πιλότων που από την ανατολή ως τη δύση του ηλίου, ακούραστοι, περνούν μέσα από τις θηριώδεις φλόγες, δίχως να συλλογιστούν αν τούτο στέκει στ’αντίθετα της επιβίωσης. Τους θυμάμαι, δειλινά στον Κορινθιακό να προσθαλασσώνονται και έπειτα ξανά στην τροχιά του κινδύνου.
Κάποιοι που τρέφανε μερικές ελπίδες διαψεύστηκαν όταν είδαν τα καύσιμα που καίγονταν χαμηλά στην χαράδρα κάπου στην Κάρυστο της Εύβοιας. Το πλήρωμα του Κανανταίρ δεν μένει πια εδώ. Προσθέτει βάθος στη συγκίνησή μας, επειδή οι αξιωματικοί που χάνονται εν ώρα καθήκοντος ανήκουν σε λίγους, σε ελάχιστους, σε ένα κενό που παραμένει για πάντα αφόρητα δυσαναπλήρωτο.
Έπειτα έπεσε πάλι παντού η μυρωδιά της απλής, καθημερινής ζωής. Και ο Περικλής Στεφανίδης, ο Ανθυποσμηναγός που στα είκοσι επτά του χρόνια περνά ίσια στη δόξα σκεπάστηκε από τη σκόνη του χρόνου που περνά εξωφρενικά γρήγορα στοιβάζοντας τα μικρά και τα ασήμαντα με τα μεγάλα και τα ιδανικά, αυτά που δεν ξεχωρίζουν επειδή δεν λάμπουν μα δείχνουν τον δρόμο, έναν δρόμο που βγάζει ίσια στο καθήκον, στην αυταπάρνηση. Απόψε όμως τον θυμάμαι και είναι εκείνος που πιλοτάρει το Κανανταίρ του τραβώντας νερό μες στο απόγευμα που πεθαίνει. Έπειτα οι μηχανές δουλεύουν στο μάξιμουμ, το αεροσκάφος ανηφορίζει για τα άστρα μαζί με τον υπέροχο ανθυποσμηναγό του. Μα προτού χαθεί προλαβαίνω να τον ρωτήσω τι τον έκανε να αφήσει την Θεσσαλονίκη για τους αιθέρες, σε ποια γοητεία υπακούει, έτσι όπως πλανιέται σαν πνεύμα από τη θάλασσα ως τον ουρανό, προβάλλοντας μες στις φλόγες, σαν τον Φοίνικα που δεν γνωρίζει χρόνο και φθορά. Ο Περικλής από το Παλαιό Αγιονέρι του Κιλκίς φτερώνεται από ιερό ενθουσιασμό, έτσι όπως το ‘γραψαν κάποτε οι ποιητές της ζωής μας.
Πιο κάτω, στο ύψος της δικής μας ζωής, τρεις φιγούρες παίρνουν τον δρόμο και προχωρούν. Ο μεγαλύτερος από τους άνδρες κρατάει το πηλίκιο και το ξίφος. Η γυναίκα, πιθανά η μητέρα, διαλυμένη, να πεθαίνει κάθε μέρα από την απουσία, να πολεμάει μοναχά για τον απολυτρωμό της, τώρα και πάντα, κρατάει μια μικρή κορνίζα με τον Περικλή στην ορκωμοσία της Σχολής Ικάρων. Και είναι μες σε εκείνα τα σύμβολα κάτι σπουδαίο και στην μοναχική πορεία των τριών κάτι μέγιστο εν τω ελαχίστω. Κάτι μεγάλο και ιδανικό ακολουθούν, μια μνήμη που δεν μοιάζει με καμιά, μια μνήμη που πλάθεται και υψώνεται σαν όγκος ακαταμάχητος, ορόσημο μες στις εποχές που θα ‘ρθουν, όταν όλα θα έχουν πια ξεχαστεί και όταν σε μια πλάκα στην πλατεία ενός μικρού χωριού ένα παιδί θα ρωτάει, μπαμπά, ποιος ήταν ο Περικλής Στεφανίδης; Με την απάντηση στα χείλη προχωρούμε, δίχως να ξεχνάμε εκείνους που έπεσαν για μας. Διότι όταν κανείς μιλά για τον Περικλή Στεφανίδη, περί αυτού ακριβώς πρόκειται, για τίποτε μικρότερο, τίποτε λιγότερο.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
