To ποίημα της νύχτας: Βράδυ, του Κώστα Καρυωτάκη
Τα παιδάκια που παίζουν στ’ ανοιξιάτικο δείλι, – μια ιαχή μακρυσμένη –, τ’ αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη ψιθυρίζει και μένει, τ’ ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα, η αδειανή κάμαρά μου, ένα τραίνο που θα’ ρχεται από μια άγνωστη χώρα, τα χαμένα όνειρά μου, οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ […]
