***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Θάλασσα μόνη, Ελένη Δ. Παπαδοπούλου, Eκδόσεις Κέδρος

Διηγήματα καλοκαιρινά, με το άρωμα της θαλασσινής αύρας υπογράφει η Ελένη Παπαδοπούλου. Η θάλασσα έχει καθορίσει το είναι μας ως Έλληνες σε μεγάλο βαθμό, αφού το μεγαλύτερο μέρος της χώρας μας βρέχεται από τη Μεσόγειο. Έτσι η ναυτική ιστορία της χώρας μας, αλλά και γενικότερα το θαλασσινό στοιχείο, είναι φυσικό να εμπνεύσει πολλούς Έλληνες συγγραφείς.

Η συγγραφέας προλογίζει το βιβλίο της με ένα διήγημα και, εν συνεχεία, χωρίζει τα ακόλουθα διηγήματά της σε κεφάλαια με βάση της θεματική τους, σχετική πάντα με ό,τι έχει να κάνει με το νερό: χάρτες, το ρήμα έπλεα, λιμάνια, φορτίο, πλήρωμα,  διηγήματα που αφορούν κάποιον που χάθηκε στη θάλασσα, ψάρια και ζώα της θάλασσας, ρέμβη και, τέλος, τα νιάτα και η θάλασσα.

«Οι γάτες είναι για την ανάγκη της συντροφιάς, για την αίσθηση εν πλω μιας κάποιας οικιακής θαλπωρής. Από κάποια στεριά ερχόμαστε, σε κάποια στεριά θα γυρίσουμε. Σημείο προλήψεων για τον καιρό, τον κίνδυνο, τα ναυάγια».

Οι γάτες εν πλω, όπως και οι γλάροι της Βρετανίας και οι μέδουσες αποτελούν τα αντικείμενα κάποιων διηγημάτων στην εν λόγω ενότητα. Η συγγραφέας  ξεφεύγει από τα στενά όρια της Μεσογείου και συγγράφει διηγήματα που αφορούν όλα τα λιμάνια του κόσμου, όπως το Ντόβερ, το Φελιξστόου, την Κωνστάντζα, τη Μπανγκόκ και άλλα. Τα διηγήματα αυτά δεν αφορούν φυσικά μονάχα το σήμερα, αλλά και πολλές στιγμές του παρελθόντος, κυρίως από τον 18^ο αιώνα, τον αιώνα της πειρατείας έως και τον 20^ο .

Χάρτες, βάρκες, αλιεία, φελούκες, ναυάγια, διάσημοι ναυαγοί όπως ο Ροβινσώνας Κρούσος, γνωστά πλεούμενα, όπως το ποταμόπλοιο του Μαρκ Τουαίην και το Quenn Merry πρωταγωνιστούν σε πολλά από τα διηγήματα.

«Αλλά ο χάρτης, όπως και κάθε άλλη γραφή, είναι μια κατάλυση του φόβου. Ο φόβος για το άγνωστο γίνεται σιγά σιγά επιθυμία, πρόθεσή μας για το άγνωστο, ύστερα οικειοποίηση και καθυπόταξή του».

Ο καθένας από τους αναγνώστες θα ανακαλύψει, κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης το διήγημα με το οποίο ταυτίζεται περισσότερο. Για όσους θέλουν, αλλά δεν μπορούν να ταξιδεύουν συχνά, όπως εμένα, το διήγημα «Ο πλους της Βιβλιοθήκης μου» μάλλον θα τους ενθουσιάσει:

«…η Βιβλιοθήκη μου είναι η μοναξιά μου. Τα πρόσωπα που δεν θα συναντήσω, που δεν θα γίνω, τι ζήλια! Οι θάλασσες που δεν θα ταξιδέψω, οι τόποι που δεν θα βρεθώ, τα  χέρια που δεν θα ακουμπήσω, τα σπίτια που δεν θα μπω. Η πιο τυραννισμένη, πάντα ελλιποβαρής και χιλιομπαλωμένη ύλη μου, η επιδιορθωμένη, που αντέχει να αναπαράγει την αυτή ουσιώδη τροφή, όλο και σε λιγότερο χώρο, αποδεκατισμένο απλό τις αναγκαίες υποχωρήσεις. Περιφέρω την ταλαιπωρημένη της ουσία, προσευχόμενη να διαρκέσει μια μετακόμιση ακόμα, της μοναξιάς μου».

Η συγγραφέας περιγράφει. Αλλά δεν περιγράφει μονάχα τοπία, εικόνες και καταστάσεις, αλλά και συναισθήματα, κυρίως αυτά που γεννά το υγρό στοιχείο και ό,τι σχετίζεται με αυτό.

Εν κατακλείδι, τα διηγήματα του «Θάλασσα μόνη» συναποτελούν ένα καλοκαιρινό βιβλίο, το οποίο υπόσχεται να μας ταξιδέψει με τη φαντασία μας εκεί όπου είναι δύσκολο να πάμε στην πραγματικότητα.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.