***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Σαν οι ίδιοι οι δημιουργοί της ταινίας να πήραν τελικά το μπλε χαπάκι….
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος πια που να μην ξέρει τι είναι το Matrix. Ακόμα κι αν κάποιος δεν έχει δει τις ταινίες των Αδερφών Γουατσόφσκι, σίγουρα έχει ακούσει ή και συμμετάσχει σε μια από τις αμέτρητες συζητήσεις και θεωρίες που προκάλεσε η αρχική τριλογία, και κυρίως η πρώτη ταινία, σχετικά με το πόσο πραγματική ή προφητική μπορεί να είναι μια ταινία (φαντασίας;) όπου ο κόσμος μας είναι μια εικονική πραγματικότητα στην οποία εμείς δεν είμαστε παρά μόνο τα σκλαβωμένα υποχείρια των μηχανών. Παρ`όλα αυτά, επειδή πέρασαν και είκοσι δύο ολόκληρα (ναι!) χρόνια, από το πρώτο Matrix (1999) ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η Τριλογία του Matrix, (The Matrix, The Matrix Reloaded, The Matrix Revolutions) είναι μια επική σειρά ταινιών επιστημονικής φαντασίας, με ήρωα τον Νίο (Κίανου Ρηβς), ο οποίος ως άλλος Μεσσίας, είναι ο Εκλεκτός που θα σώσει τον κόσμο από την κυριαρχία των μηχανών. Απέσπασε τότε 4 Oscar, και εξελίχθηκε σε ένα τεράστιο franchise αποτελούμενο από κόμικς, βιντεοπαιχνίδια, gadgets, κινούμενα σχέδια και ότι άλλο υποπροϊόν μπορεί να συλλάβει ανθρώπου νους. Όμως οι διαστάσεις φαινομένου του Matrix δεν αφορούν ούτε στην εισπρακτική επιτυχία, ούτε στα Oscar, ούτε στα πρωτοφανή τότε οπτικά εφέ, ούτε στην αγάπη που τρέφει ο κόσμος για τον Κίανου Ρηβς. Αν το Matrix ήταν μια ταινία για την ανεξέλεγκτη δύναμη της τεχνητής νοημοσύνης, βρήκε το ιδανικό τότε κοινό, στην πρώτη γενιά ανθρώπων που μεγάλωναν κυριολεκτικά με υπολογιστές. Internet. Κινητά τηλέφωνα. Τίποτα δεν υπήρχε μέχρι τότε στον βαθμό που το γνωρίζουμε σήμερα. Μηχανές. Μηχανές αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας, από τις οποίες είμαστε εξαρτημένοι και εθισμένοι. Έτσι, αυτή η γενιά, παιδιά ακόμη τότε, είδαν στο Matrix όχι μια δυστοπική φαντασία, αλλά μια σαφέστατη –και βαθύτατα τρομακτική- αλληγορία της καθημερινότητας. Έτσι το Matrix έγινε ορόσημο μιας γενιάς, απέκτησε άλλη βαρύτητα και σημασία, μάλιστα το 2012 χαρακτηρίστηκε από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» ταινία και εντάχθηκε στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των ΗΠΑ. Έγινε μια ταινία για την ελευθερία.
Έτσι πέρασαν τα είκοσι δύο χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα. Με το Matrix να είναι ένα σχεδόν επαναστατικό λάβαρο ενάντια στη χειραγώγηση των μαζών, τον καπιταλισμό και τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Ήταν φθινόπωρο, δεύτερος χρόνος πανδημίας, άνθρωποι καλούνται να επιδεικνύουν πιστοποιητικά με τα άλλοτε επτασφράγιστα προσωπικά τους δεδομένα για να κάνουν τα αυτονόητα, να πάνε ένα ταξίδι, να πιούν έναν καφέ, να δουν μια ταινία, ενώ η ζωή ολόκληρη μοιάζει να υποκαθίσταται περισσότερο από ποτέ από τις μηχανές, τηλεργασία, τηλεκπαίδευση, zoom meetings, cyber sex… και όλοι μας πανομοιότυποι, με μια μάσκα στο πρόσωπο. Τότε, ήταν που κυκλοφόρησε το τρέιλερ της τέταρτης (απρόσμενης) συνέχειας του Matrix. Η αλήθεια είναι πως μάλλον οι περισσότεροι το είδαμε με καχυποψία, ποτέ κανένα σίκουελ και κανένα ριμέικ δεν έφτασε την πρώτη ταινία. Πόσο μάλλον όταν η πρώτη ταινία είναι το Matrix! Ωστόσο, προσωπικά, είχα μια ελπίδα, ότι εφόσον μπαίνουν στην διαδικασία μιας συνέχειας τόσα χρόνια μετά, ίσως να έχουν πάλι κάτι να πουν. Λάθος. Το Matrix Resurrections είναι μια ταινία που μοιάζει περισσότερο με ριμέικ παρά με συνέχεια του πρωτότυπου, και τελικά μάλλον προσπαθεί να επανασυστήσει την αρχική τριλογία σε μια νεότερη γενιά θεατών που ενδεχομένως να μην της έχει δώσει σημασία. Όμως ακόμα κι αυτό, δεν ξέρω κατά πόσο το καταφέρνει χωρίς να θεωρηθεί άλλη μια ταινία φαντασίας.
Το Matrix 4 είναι η απόδειξη πως κάποια πράγματα είναι καλύτερο να μην τα πειράζεις ποτέ. Η ταινία δεν είναι κακή σε καμία περίπτωση. Δεν είναι καν αδιάφορη! Υπάρχουν σαφέστατες αναφορές στο πρωτότυπο, όπως το Λευκό Κουνέλι, νοσταλγία, χιούμορ αλλά και νέες ιδέες, προσωπικά λάτρεψα την καινούρια, χρωματιστή και κάπως Instagramable εκδοχή του Μορφέα, απίστευτη φωτογραφία και εφέ (βέβαια θα ήταν ντροπή το οτιδήποτε άλλο!), μια συγκινητική πια επανένωση του Νίο και της Τρίνιτι, αλλά και ένα τσικ οργουελικής αλήθειας, με μια διαλυμένη από τον εμφύλιο, Ζάιον. Η ταινία, είναι μια χαρά! Δυστυχώς όμως, της λείπει το σημαντικότερο, αυτό που έκανε το Matrix να είναι Matrix. Της λείπει η ουσία. Το νόημα. Και το χειρότερο δεν είναι ότι της λείπει, δεν είναι κακό μια ταινία να είναι εύκολη και απροβλημάτιστη. Το χειρότερο είναι ότι με έναν τρόπο είναι σαν να ακυρώνει όλα όσα είναι (ή ήταν μέχρι τώρα) το Matrix. Το Matrix ήταν ένα προϊόν που μετατράπηκε σε ιδέα. Τώρα, συνέβη το αντίθετο. Στο Resurrections, πήραν την ιδέα και την κατέβασαν ξανά σε προϊόν. Είναι σαν οι ίδιοι οι δημιουργοί της ταινίας να πήραν τελικά το μπλε χαπάκι….
The Matrix Resurrections
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Λάνα Γουατσόφσκι
Πρωταγωνιστούν: Κίανου Ρηβς, Κάρι-Ανν Μός, Νιλ Πάτρικ Χάρις, Τζέιντα Πίνκετ Σμιθ, Κριστίνα Ρίτσι, κα.
Παίζεται στους κινηματογράφους.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
