***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Από τον Griffith στον Fritz Lang και από τον Erich von Stroheim στον Buster Keaton. Από έπη σε κωμωδίες και από δράματα στον εξπρεσιονιστικό τρόμο. Ο βωβός κινηματογράφος από τις αρχές της δεκαετίας του ’10 έως και τα τέλη του ’20, δημιούργησε διαμάντια που στιγμάτισαν μια για πάντα το παγκόσμιο σινεμά. Σήμερα, φτάνοντας στον 21ο αιώνα, υπάρχουν ακόμη ορισμένοι σκηνοθέτες που αναπολούν τις χρυσές εποχές του κινηματογράφου και δίνουν την δική τους πινελιά στις ταινίες που λιθαράκι λιθαράκι συναρμολόγησαν το αληθινό σινεμά που απολαμβάνουμε σήμερα. Ευρωπαίοι, Αμερικανοί δημιουργοί και όχι μόνο, αφιερώνουν ένα άσμα στον βωβό κινηματογράφο, φέρνοντάς τον στο τώρα, με λίγες παρεμβάσεις του παρόντος αλλά και απόλυτο σεβασμό και τρυφερότητα για το χθες. Παρακάτω θυμόμαστε μόνο τρεις από τις πιο επιτυχημένες στιγμές αυτού του καλλιτεχνικού throwback.
«The Artist» (2011)
Το 2011, το «Artist» έσκασε σαν χειροβομβίδα στο εγχώριο και το παγκόσμιο σινεμά, σαρώνοντας στο διάβα του τα διασημότερα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα βραβεία της ιστορίας του κινηματογράφου εξού και το Όσκαρ καλύτερης ταινίας το 2012. Πρόκειται για την γαλλικής παραγωγής βουβή ταινία του Michel Hazanavicius που κατάφερε να μιλήσει στο ευρύ κοινό του 21ου αιώνα, που επαινέθηκε από τους κριτικούς για το σενάριο, την μουσική, τις υποκριτικές και την μαγευτική της φωτογραφία και ανέστησε την κρυφή ιστορία της εμφάνισης των «talkies», της νέας εποχής που εκτόπισε τους βουβούς πρωταγωνιστές της προηγούμενης δεκαετίας. Ο George Valentin, ένας λαμπερός σταρ του βωβού κινηματογράφου, γνωρίζει μια φιλόδοξη νεαρή ηθοποιό. Γοητευμένος από την τσαχπινιά της, διατείθεται να της δώσει το έναυσμα να πορευτεί στον υποκριτικό χώρο, μοιράζοντας μαζί της ένα κομμάτι από την φήμη του και κατά συνέπεια,αφήνοντάς την άθελά του να του κλέψει την παράσταση. Λίγο καιρό αργότερα, η σαγηνευτική πρωταγωνίστρια συστηνόμενη πλέον ως Peppy Miller, κάνει πάταγο στην ομιλούσα εποχή ταινιών, όσο ο αβοήθητος George πιάνει σκόνη στο ράφι πλάι σε ορισμένα ξεχασμένα φιλμ που κανείς δεν επιδιώκει να ξεθάψει. Αρνείται να ξαναχτίσει αυτό που με τόσο κόπο κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια, εκείνα της απόλυτης δόξας του, συνειδητοποιώντας με πικρία πως εκείνος και οι επιτυχίες του αποτελούν πια παρελθόν. Έπειτα από μια ακόμη αναπάντεχη συνάντηση που θα επαναφέρει στην μνήμη του κάτι από τα παλιά, θα τον αναγκάσει να ξανασκεφτεί εκείνα που προδίκασε πριν καν δοκιμάσει. Εκείνο το γλυκό πλάσμα, το οποίο κάποτε μεγαλόψυχα βοήθησε να μεταπηδήσει από τον ρόλο του κομπάρσου στο απόλυτο hot πρόσωπο στις επικεφαλίδες των περιοδικών, από θέση ισχύος πλέον, είναι έτοιμο να του το ανταποδώσει δίχως δεύτερη σκέψη. Η γλυκόπικρη, ρομαντική ιστορία του George και της Peppy, κάνει μια αναδρομή σε μια σημαδιακή στιγμή της κινηματογραφικής βιομηχανίας, που με την πρώτη ευκαιρία πέταξε τα πολύτιμα «παιδιά» της, τα οποία με αφοσίωση όλο αυτό το διάστημα την έτρεφαν.
«Blancanieves» (2012)
Την αμέσως επόμενη χρονιά από την επιτυχία του «Artist», το «Blancanieves» κάνει την πρεμιέρα του στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Τορόντο. Ο Iσπανός δημιουργός ταινιών Pablo Berger αναδημιουργεί την ιστορία της Χιονάτης («Blancanieves») και την προσαρμόζει σε εκείνη της μικρής Carmen. Το νεαρό κορίτσι με το αγγελικό πρόσωπο, εξαιτίας του θανάτου της μητέρας της κατά την γέννα και του τραγικού ατυχήματος του ξακουστού ταυρομάχου πατέρα της που τον έχει αφήσει παράλητο, πέφτει στην ανάγκη της μοχθηρής, dominatrix μητριάς της, αναγκασμένο να αναλαμβάνει όλες τις δουλειές της βίλας και να υπομένει τις αλλεπάλληλες προσβολές της αδίστακτης αυτής γυναίκας. Όμως, ακόμη κι έπειτα από τα δυσβάσταχτα παιδικά της χρόνια, το χαμόγελό της δεν έχει σβήσει και κατά την ενήλικη ζωή της δε, της δίνεται η ευκαιρία να απεγκλωβιστεί από τα μαρτυρικά της δεσμά. Μετά από μια αναπάντεχη κακοποίηση από τον σοφέρ της μητριάς της, ο οποίος παίρνει στην κυριολεξία τον ρόλο του κυνηγού, η ενήλικη πλέον Carmen μένει αναίσθητη στο δάσος όπου πολύ σύντομα θα βρει την οικογένεια που τόσα χρόνια αποζητά. Μια οικογένεια που απαρτίζεται από έξι μικρούς στην όψη αλλά τόσο μεγάλους στην ψυχή ανθρώπους, έξι νάνους ταυρομάχους, που θα την αγκαλιάσουν και θα την φροντίσουν όπως ακριβώς της αξίζει. Όσο για εκείνους, επιτέλους βρήκαν το έβδομο κομμάτι της συναρπαστικής τους ομάδας. Μαζί τους, περιοδεύει σε αγώνες και ζει το όνειρο και την τρέλα που της «εμφύτευσε» ο αγαπημένος της πατέρας, πλάι στον όμορφο πρίγκιπά της, που μπορεί να μην θυμίζει σε τίποτα το στερεότυπο του κλασικού πριγκιπόπουλου που τελικά παίρνει το κορίτσι αλλά τα χαμογελαστά και ελπιδοφόρα μάτια του, μαρτυρούν το αντίθετο. Ένα ηδονικό αφιέρωμα στον βωβό κινηματογράφο του 20ου αιώνα, μια κωμικοτραγική, στοιχειωτική και απροκάλυπτα ρομαντική, Αλμοδοβαρική περιπέτεια, μια μοντέρνα ταινία που ταξίδεψε στο σήμερα ερχόμενο κατευθείαν από το παρελθόν.
Call of Cthulhu (2005)
Ένας παθιασμένος μελετητής της σατανικής αίρεσης του Cthulhu, αγγίζοντας τα βαθιά γεράματα πια, μεταφέρει την αεικίνητη κληρονομιά πληροφοριών που έχει συλλέξει ανά τα χρόνια στον ανηψιό του μαζί με την ευθύνη που επιφέρει αυτή. Ο πρωταγωνιστής επιθυμεί να επαναφέρει στην ζωή την έρευνα του θείου του, εισχωρώντας στα άδυτα του διαβολικού Cthulhu και των οπαδών του, ξυπνώντας ανίδεος την καταλυτική του δύναμη. Στο πλευρό του, στέκεται ο Andrew Leman (σκηνοθέτης του «The Testimony of Randolph Carter» του 1987 και σεναριογράφος του «The Whisperer in Darkness» του 2011), ο οποίος με την σειρά του πλάι σε άλλους ομοίους του, νοσταλγεί, παρεισφρέοντας στο σκοτεινό μυαλό του H.P. Lovecraft και την καταχθόνια πένα του, φέρνοντας στον κόσμο των κοινών θνητών του 21ου αιώνα, μια βουβή ταινία απευθείας από την κόλαση. Ένα ανεξάρτητης παραγωγής έργο αφιερωμένο στον αείμνηστο συγγραφέα τρόμου, που κανείς εκ πρώτης όψεως θαρρεί πως ανακάλυψε κάπου ανάμεσα στην ορδή ταινιών του βωβού κινηματογράφου της εποχής. Με ρετρό τεχνικές, άκρως εκφραστική υποκριτική και σκηνοθετική ματιά που ακολουθεί πιστά την μικρού μήκους ιστορία, μπορούμε να αλλάξουμε ανενόχλητοι πλέον χωροχρόνο και να εισέλθουμε ολοκληρωτικά στα εσώψυχα του πρωταγωνιστή. Πέρα από φεστιβαλική αναγνώριση, η 50λεπτη προσαρμογή της ιστορίας του Lovecraft του 2005, δέχτηκε διθυραμβικές κριτικές καθώς επίσης και ποικίλες κινηματογραφικές διακρίσεις, επιβεβαιώνοντας πως είναι πράγματι ένα καλά κρυμμένο διαμάντι, που όμως δεν χρειάζεται να πας αρκετά πίσω για να το βρεις.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
