Αμερικάνικος Εναλλακτικός Kινηματογράφος: 10 ταινίες διαμάντια

11 September 2022

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Κάθε φορά που αναφερόμαστε στον Αμερικάνικο κινηματογράφο, όλοι μας, αυτόματα σχεδόν, φέρνουμε στο μυαλό μας εικόνες του Hollywood. Υπερπαραγωγές, ξεκαρδιστικές κωμωδίες, περιπέτειες καταιγιστικής δράσης και παραμυθένιους έρωτες. Εφέ, πλούτο, ταχύτητα και ευκολία. Και η αλήθεια είναι πως γι`αυτό τον αγαπάμε. Όλοι, ας το παραδεχτούμε. Το Hollywood είναι πάντα εκεί, ο πιο παλιός, σταθερός, σίγουρος, βραδινός μας φίλος. Όμως η αλήθεια είναι πως το αμερικάνικο σινεμά δεν είναι μόνο το Hollywood. Υπάρχουν κι όλες εκείνες οι ταινίες που τολμάνε να ξεφύγουν από τα βολικά κλισέ, περνάνε σε άλλους δρόμους, δύσβατους κινηματογραφικά, ακραίους, πρωτοποριακούς, εναλλακτικούς. Τις βαφτίζουμε «κουλτουριάρικες» και συνήθως αυτός ο χαρακτηρισμός, παραπέμπει σε ένα πιο διεθνές σινεμά. Ωστόσο δεν είναι λίγες οι αμερικάνικες ταινίες που έχουν τολμήσει να βγουν από τα στεγανά της βιομηχανίας μέσα στα χρόνια. Με αυτές θα ασχοληθούμε σήμερα. Τον Αμερικάνικο εναλλακτικό κινηματογράφο, που όταν θέλει, μπορεί να μας δώσει διαμάντια.

We need to talk about Kevin – Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν

(Πρωταγωνιστούν: Tilda Swinton, Ezra Miller, John C. Reilly, κα.

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Lynne Ramsay)

Βασισμένο στο μυθιστόρημα της Lionel Shriver, το «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν», έγινε η ταινία-βόμβα της Lynne Ramsay που το 2011 διεκδίκησε τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών και το 2012 την Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας για την Tilda Swinton, ανάμεσα σε πολλά άλλα βραβεία. Αναδεικνύοντας τους Ezra Miller στον ρόλο του προβληματικού έφηβου Κέβιν –που ομολογουμένως δεν ξέρω αν εξελίχθηκε καλά αυτό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα- η Ramsay ανοίγει τη συζήτηση περί «τεράτων» αντιστρέφοντας με τόλμη τους ρόλους θύτη και θύματος, αποποιώντας το κοινωνικό περιβάλλον από κάθε είδους ευθύνη και αποδομώντας την παιδική αθωότητα, μιλάει για την μητρότητα και τις επιβεβλημένες ενοχές μιας μάνας που ενστικτωδώς απεχθάνεται το τέρας την ίδια στιγμή που δεν μπορεί να σταματήσει να αγαπά το παιδί της, ενώ το ερώτημα αν «τέρας γεννιέσαι ή γίνεσαι;» μοιάζει ίσως για πρώτη φορά να βρίσκει μια ξεκάθαρη απάντηση. Μια ταινία δύσκολη, δυσβάσταχτη σε στιγμές, όχι μόνο κινηματογραφικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά, αφού μας φέρνει όλους αντιμέτωπους με την ανικανότητά μας, την αδυναμία αντίδρασης μπροστά στην τραγωδία, και σε όλα αυτά που είναι πέρα από τον έλεγχό μας, και ταυτόχρονα μια ταινία σπουδαία όσο λίγες, γεμάτη από δύσκολες αλήθειες, πολύπλοκα συναισθήματα, πολύ βαθύτερα επίπεδα, τεράστιες ερμηνείες, και μια ταινία που γεννά αμέτρητες ώρες συζήτησης, μένει στο μυαλό σου, σφίγγει το στομάχι σου, και που τελικά δεν ξεχνάς ποτέ ότι την είδες αφού και μόνο η ιδέα της ύπαρξης του κάθε «Κέβιν» ανάμεσά μας, θα μας στοιχειώνει για πάντα.

Requiem for a dream – Ρέκβιεμ για ένα όνειρο

(Πρωταγωνιστούν: Jared Leto, Jennifer Connelly, Ellen Burstyn, κα.

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Darren Aronofsky)

Αν υπάρχει μία ταινία που θα μπορούσα να ξεχωρίσω ως «ταινία ζωής» μέχρι τώρα, αυτή, είναι το «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο». Είναι ταινία που σε καθορίζει. Σε σημαδεύει. Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος της δικής μου τουλάχιστον γενιάς και εποχής, την έχει δει, ξέρει περί τίνος πρόκειται, και συμφωνεί στο πόσο «ασύγκριτη» είναι με οτιδήποτε άλλο είχαμε –και εξακολουθούμε να έχουμε- δει. Η δύναμη του Ρέκβιεμ όμως δεν βρίσκεται στο αμιγώς καλλιτεχνικό του μέρος, δεν βρίσκεται στην σπιντάτη σκηνοθεσία ή στο μοντάζ του –που τότε ήταν καινούρια- δεν βρίσκεται στις συγκλονιστικές ερμηνείες των ηθοποιών του, δεν βρίσκεται στη σκληρότητα και την σπουδαιότητα της θεματολογίας του, όλα αυτά φυσικά και παίζουν ρόλο, αλλά η δύναμη του Ρέκβιεμ πιστεύω πως βρίσκεται σε αυτόν τον κόμπο που σου γεννάει στο στομάχι, έναν κόμπο που σφίγγει κάθε λεπτό της ταινίας που περνάει, γίνεται αφόρητος, ασφυκτικός και επώδυνος, είναι μια ταινία που προκαλεί κυριολεκτικά πόνο το να την δεις, και σε γεμίζει τρόμο το πόσο ύπουλα γεννιέται ο εθισμός που μια μέρα θα σε καταπιεί, και θα γίνει το τέλος σου. Ακόμα κι αν επιζήσεις. Και αυτό είναι ότι πιο εφιαλτικό είδαμε ποτέ. Η ταινία αφορά στα ναρκωτικά, αλλά το θέμα της είναι ο εθισμός. Στο οτιδήποτε. Στο φαγητό, στην τηλεόραση, στο καθετί που μπορεί ένας άνθρωπος να βρει «παρηγοριά» χωρίς να αντιληφθεί την εξάρτηση που δημιουργεί. Και είναι η μεγαλύτερη γροθιά στο στομάχι που νιώσαμε ποτέ από ταινία. Ο εγκλωβισμός, η μοναξιά, η απελπισία, η φθορά, και η ανυπαρξία που απεικονίζονται στην ταινία, είναι έννοιες που ελλοχεύουν τόσο φρικιαστικά δίπλα μας χωρίς ποτέ να αντιλαμβανόμαστε το πώς μπορεί μια μέρα όλα αυτά να γίνουν εμείς και από άνθρωποι να γίνουμε σκιές. Βασισμένο στο βιβλίο του Hubert Selby Jr., το «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» ήταν η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Darren Aronofsky, μετά το «π», διεκδίκησε το Όσκαρ Α` Γυναικείου Ρόλου για την Ellen Burstyn το 2001, και έκτοτε αποτέλεσε την πιο σκοτεινή κατάβαση στον κόσμο των ματαιωμένων ονείρων που τόλμησε ποτέ σκηνοθέτης. Η λέξη «συγκλονιστική» γι`αυτή την ταινία, είναι λίγη. Η λέξη «εμπειρία» είναι λίγη. Δείτε την και θα καταλάβετε.

21 grams – 21 γραμμάρια

(Πρωταγωνιστούν: Sean Penn, Naomi Watts, Benicio Del Toro, Danny Huston, Charlotte Gainsbourg, Eddie Marsan, Melissa Leo, κα.

Σκηνοθεσία: Alejandro G. Inarritu)

Τρία χρόνια μετά το αριστουργηματικό «Amores Perros», το 2003, ο Alejandro G. Inarritu μας παραθέτει την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, ανοίγοντας την πόρτα σε μια διεθνή καριέρα και αναγνώριση, με τα «21 Γραμμάρια», την ταινία που τολμά να σπάσει την γραμμή του χρόνου, και που τότε η αλήθεια είναι πως μας πήρε αρκετό χρόνο για να καταλάβουμε και να αποκωδικοποιήσουμε την πρωτόγνωρη γραμμή αφήγησης που πρότεινε ο σεναριογράφος Guillermo Arriaga, όμως τελικά, όταν αντιληφθήκαμε το τι βλέπουμε, άξιζε τον κόπο. Η ζωή και ο θάνατος, η απώλεια, το πένθος, οι ενοχές, η εκδίκηση, η αγάπη, όλα αυτά που γεμίζουν και βαραίνουν πολλές φορές την ψυχή μας, «πόσο ζυγίζει η ψυχή;» αναρωτιέται ο Inarritu δηλώνοντας ότι όλοι χάνουμε 21 γραμμάρια, μια στιγμή πριν πεθάνουμε. Απέσπασε τρία βραβεία στο Φεστιβάλ Βενετίας του 2003, ερμηνείας για τους πρωταγωνιστές Sean Penn, Naomi Watts και Benicio Del Toro, ενώ ήταν υποψήφιο για τον Χρυσό Λέοντα Καλύτερης Ταινίας καθώς και Α` Γυναικείου και Β `Ανδρικού ρόλου στα Όσκαρ του 2004. Ένα δυνατό δράμα, για τις ζωές που διασταυρώνονται και όλα αυτά που άθελά μας, μας ενώνουν, αριστοτεχνικά φτιαγμένο από κάθε άποψη, με συγκλονιστική κλιμάκωση και ερμηνείες τόσο σπαρακτικές που πραγματικά μας καθήλωσαν, κάνοντας τα «21 Γραμμάρια» μια από εκείνες τις ταινίες που μένουν χαραγμένες στην ψυχή μας για πάντα.

Drive

(Πρωταγωνιστούν: Ryan Gosling, Carey Mulligan, Bryan Cranston, Oscar Isaac, Ron Perlman, Christina Hendricks, κα.

Σκηνοθεσία: Nicolas Winding Refn)

2011 και ο Δανός σκηνοθέτης Nicolas Winding Refn (Pusher, Bronson), γίνεται ευρύτερα γνωστός κερδίζοντας το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών, ενώ διεκδικεί παράλληλα τον Χρυσό Φοίνικα και ένα βραβείο Όσκαρ το 2012, με το «Drive» ένα βίαιο και αιματοβαμμένο, νωχελικό, στυλιζαρισμένο, σέξι και γεμάτο από εσωτερικές εντάσεις δράμα, που όμοιό του δεν είχαμε ξαναδεί. Μια ταινία-δυναμίτης, γεμάτη χρώμα και μουσική, λυρισμό και μια ταυτόχρονα σκοτεινή ευαισθησία, μεθυστική σχεδόν, μας μεταφέρει σε ένα παρηκμασμένο Hollywood γεμάτο neon φώτα και αίμα, με την υποβλητικά μυστηριώδη φιγούρα ενός σαγηνευτικού Ryan Gosling σε έναν από τους πιο αινιγματικούς ρόλους του! Ένας άντρας χωρίς όνομα, «ο οδηγός» είναι το μόνο που ξέρουμε γι`αυτόν, σε μια ανελέητη καταδίωξη, και όλα για τα μάτια μιας γυναίκας που ποτέ δεν θα αποκτήσει. Ποτέ το κυνηγητό, τα αυτοκίνητα που γυρνάνε, και η βία δεν ήταν πιο σέξι σε ταινία. Αλήθεια. Ποτέ! Και ίσως να μην είναι πολιτικά ορθή αυτή η απεικόνιση, το coolness και το sexiness του Gosling, ή η «απενοχοποίηση» που δημιουργεί η διεκδίκηση ενός άπιαστου έρωτα, αλλά η αλήθεια είναι πως είναι μυθοπλασία και αυτό που ψάχνουμε πάντα από μια ταινία είναι το να μας παρασύρει στο παράφορο που δεν θα ζήσουμε ποτέ. Και το «Drive» το πετυχαίνει όσο λίγες άλλες ταινίες. Και είναι υπέροχο!

Detachment – Μαθήματα Ζωής

(Πρωταγωνιστούν: Adrien Brody, Christina Hendricks, Marcia Gay Harden, Lucy Liu, James Caan, Tim Blake Nelson, Bryan Cranston, κα.

Σκηνοθεσία: Tony Kaye)

Ταινίες όπως τo «American History X» είναι αλήθεια ότι σπανίζουν. Κυριολεκτικά. Και είναι επίσης αλήθεια, πως ότι κι αν συγκρίνεις με τέτοια μεγέθη θα βγεις χαμένος. Αυτό ακριβώς συνέβη και στα Μαθήματα Ζωής, την άκρως υποτιμημένη ταινία του Tony Kaye, του σκηνοθέτη που κάποτε χάρισε στον κινηματογράφο το American History X. Μόνο που τα Μαθήματα Ζωής είναι μια πραγματικά πολύ καλή, πολύ βαθιά, πολύ ανθρώπινη, πολύ αληθινή ταινία, που κάπου χάθηκε στο ύψος των προσδοκιών και της σύγκρισης που δημιουργεί –ακούσια- το προϋπάρχον έργο του σκηνοθέτη της. Με μια ντοκυμαντερίστικη γραμμή αφήγησης και κινηματογράφησης, λιτή, σχεδόν σιωπηλή, συχνά γεμάτη απελπισία, ο Kaye παραθέτει την ιστορία του Henry Barthes, ενός αντικαταστάτη καθηγητή, που προσπαθεί να εμπνεύσει μαθητές που ο ίδιος ποτέ δεν θα ακολουθήσει την πορεία τους, παλεύοντας ταυτόχρονα με τους δικούς του δαίμονες, προσπαθώντας να κρύψει τη δική του προσωπική ήττα και ματαίωση από την γενιά που έρχεται, μια γενιά που ο ίδιος γνωρίζει καλά πως επίσης θα ηττηθεί, ωστόσο οφείλει να ελπίζει στο αύριο, στο απροσδόκητο, στη ζωή. Οφείλει να πει ψέματα. Ο Adrien Brody, στη μεγαλύτερη ίσως ερμηνεία του μετά τον Πιανίστα, δίνει τέτοια ένταση στην απελπισία του Barthes, στην αποστασιοποίησή του από την ζωή, στην κούρασή του, στον αγώνα του ενάντια στη μοναξιά, στην έλλειψη επικοινωνίας, στην ανάγκη για ελπίδα, μαζί με την καταπολέμηση του φόβου, του τραύματος και του παρελθόντος που μας καθορίζει, που είναι πραγματικά σπαρακτικός. Τα Μαθήματα Ζωής είναι μια ταινία γροθιά. Ένα δριμύ κατηγορώ ενός απελπισμένου ανθρώπου, σε ένα σύστημα που κάθε μέρα, λίγο-λίγο, σε κάνει όλο και λιγότερο άνθρωπο. Τους ξέρουμε τους ανθρώπους αυτής της ταινίας. Τους έχουμε συναντήσει. Και τους έχουμε αγνοήσει, έχουμε κι εμείς αποστασιοποιηθεί γιατί πολύ απλά παλεύουμε τα δικά μας τραύματα. Είμαστε μεμονωμένοι μικρόκοσμοι. Κλειστοί. Μόνοι. Και η ταινία δεν κουνάει το δάχτυλο σε κανέναν μας. Η ταινία απλώς μας απεικονίζει. Η ταινία απλώς μας αφήνει να αναρωτηθούμε «γιατί;» Πριν να είναι αργά.

The machinist – Άγρυπνος

(Πρωταγωνιστούν: Christian Bale, Jennifer Jason Leigh, κα.

Σκηνοθεσία: Brad Anderson)

O Christian Bale είναι ο ορισμός του ηθοποιού-χαμαιλέοντα. Ο τρόπος που μεταμορφώνεται για κάθε του ρόλο, πότε με αλλαγές στο σώμα του, πότε με μακιγιάζ και τεχνικές εφέ, αλλά κυρίως με τα βάθη στα οποία προσεγγίζει τους ήρωες που υποδύεται, οι εσωτερικές αλλαγές, το βλέμμα, η φωνή, η ψυχή του ήρωα που πάντα είναι τόσο ζωντανή και καινούρια, είναι το χαρακτηριστικό που εδώ και χρόνια κάνει το κοινό να αδημονεί για κάθε του ταινία. Γιατί ο Christian Bale είναι ο ηθοποιός-εγγύηση. Και ο Άγρυπνος, ήταν η ταινία που αυτό έγινε σαφές και ξεκάθαρο ακόμα και για τον πιο ανυποψίαστο θεατή. Η εικόνα του Christian Bale ως Trevor Reznik, ενός εργάτη που πάσχει από χρόνια αυπνία, κόβει την ανάσα. Μένει μαζί σου. Δεν την ξεχνάς ποτέ. Ο σκηνοθέτης Brad Anderson, με μια λιτή αφήγηση, βασισμένος σχεδόν εξ`ολοκλήρου στη δεινότητα του πρωταγωνιστή του, παραθέτει το σκοτεινό πορτραίτο, ενός ανθρώπου αποκομμένου από τη ζωή, κουρασμένου, προδομένου ακόμα και από το ίδιο του το σώμα, που ακροβατεί διαρκώς μεταξύ αλήθειας και παραίσθησης, εξαντλημένος από μια αφόρητα άδεια και επαναληπτική καθημερινότητα. Μια ταινία σκληρή, δύσβατη, απόλυτα εσωτερική και ταυτόχρονα τόσο πανανθρώπινη. Πόση δίψα κρύβουμε για τη ζωή; Πόσες επιθυμίες έχουμε αφήσει στην άκρη προσπαθώντας να επιβιώσουμε σε κοινωνίες χωρίς επιλογές; Τι είναι αυτό που μας κρατάει άγρυπνους; Τι είναι αυτό που μας τρώει, μας μετατρέπει σε σκιές μέρα με τη μέρα μέχρι να μην αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη; Πόση μοναξιά αντέχουμε; Αυτά, και πολλά άλλα, στον Άγρυπνο, που από το μακρινό 2004 θυμόμαστε ακόμα τον εφιαλτικό αντικατοπτρισμό του.

Memento

(Πρωταγωνιστούν: Guy Pearce, Carrie-Anne Moss, Joe Pantoliano, κα.

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Christopher Nolan)

O Christopher Nolan είναι ένας σκηνοθέτης που δεν χρειάζεται συστάσεις. Σήμερα. Το 2000, μια ανεξάρτητη αμερικάνικη ταινία –η πρώτη μεγάλου μήκους του Nolan μετά το πειραματικό Following- κερδίζει τις εντυπώσεις κοινού και κριτικών. Το Μemento βρίσκεται υποψήφιο για δύο Όσκαρ, Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου και Μοντάζ, ενώ διεκδικεί τον Λέοντα της Χρονιάς στο Φεστιβάλ Βενετίας. Σήμερα, 22 χρόνια μετά, διατηρεί την θέση #54, στις 250 Καλύτερες Ταινίες με βάση το IMDB, ενώ τέσσερις από τις μετέπειτα ταινίες του Nolan το προσπερνούν (The Dark Knight, Inception, Interstellar, The Prestige). To φαινόμενο Nolan, μια λατρεία που τότε έδωσε το πρώτο της στίγμα, είναι γεγονός. Μια πρωτοφανής αφήγηση, που αψηφά τα όρια του χρόνου, του χώρου, και της «κινηματογραφικής πραγματικότητας» έρχεται και έκτοτε κερδίζει τον κόσμο. To Memento αφηγείται την ιστορία του Leonard, ενός άντρα που πάσχει από βραχυπρόθεσμη απώλεια μνήμης και προσπαθεί να διαλευκάνει τον φόνο της γυναίκας του. Με δύο παράλληλες γραμμές αφήγησης, με παρόν και παρελθόν να γίνονται δυσδιάκριτα, και με μια ιστορία σκορπισμένη σε κομμάτια αναμνήσεων ο Nolan συνθέτει ένα παζλ-έργο τέχνης, γεμάτο σασπένς που μας κερδίζει δια παντός και τον βάζει επί τόπου στο πάνθεον των μεγάλων σκηνοθετών.

Locke – Σε λάθος χρόνο

(Πρωταγωνιστούν: Tom Hardy, Olivia Colman, Ruth Wilson, Tom Holland, κα.

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Steven Knight)

Στην εποχή της εικόνας, της πληθώρας, της ταχύτητας, της υπερπαραγωγής και της επίδειξης, μοιάζει μάλλον απίθανη η ιδέα μιας ταινίας με ένα μόνο πρόσωπο. Έναν ηθοποιό, μια εικόνα, σχεδόν σταθερή, ενός κινηματογραφικού μονολόγου. Κι όμως, αυτό οραματίστηκε ο σκηνοθέτης Steven Knight, και ήταν ένα στοίχημα το οποίο κέρδισε θριαμβευτικά. Με μια κάμερα σταθερή, να ακολουθεί τον Ivan Locke, ήρωα της ταινίας, μέσα στο αυτοκίνητο καθώς επιστρέφει στο σπίτι του από τη δουλειά, νύχτα, ξεδιπλώνεται η ιστορία ενός ανθρώπου, αφοσιωμένου οικογενειάρχη και επιτυχημένου επαγγελματία, που μετά από ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα βρίσκεται μπροστά σε μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ζωής του, σε ένα σημείο καμπής που μπορεί να διαταράξει όλη του την ύπαρξη. Μια ταινία που σε κερδίζει, σε μαγνητίζει, σε υποβάλλει από το πρώτο κιόλας πλάνο. Ένα ψυχογράφημα στα όρια του θρίλερ, μια ταινία για τα διλήμματα, τις επιλογές, τον διάλογο που ανοίγουμε όλοι με τον εαυτό μας όταν κανένας δεν ακούει. Σκοτεινό, νωχελικό, μια ταινία που σε παρασέρνει σε μια παράδοξη, υπνωτιστική υπαρξιακή αγωνία, με έναν συγκλονιστικό Tom Hardy σε μια ερμηνεία καθηλώνει. Η αλήθεια είναι πως ο Hardy είναι από τους ηθοποιούς που σπάνια σου επιτρέπουν να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Κάθε του ερμηνεία, ακόμα κι αν πρόκειται για πέρασμα, μας μαγνητίζει, κλέβει την παράσταση, αφήνει ένα στίγμα. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια ταινία και έναν ρόλο που είναι αποκλειστικά και εξ`ολοκλήρου επάνω του. Είναι μαγικός! Και το Locke είναι η ταινία που με έναν ηθοποιό –μόνο!- κατάφερε να μας κόψει την ανάσα!

Eternal sunshine of the spotless mind – Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού

(Πρωταγωνιστούν: Jim Carrey, Kate Winslet, Tom Wilkinson, Elijah Wood, Mark Ruffalo, Kirsten Dunst, κα.

Σκηνοθεσία: Michel Gondry

Σενάριο: Michel Gondry, Charlie Kaufman, Pierre Bismuth)

O Jim Carrey είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός και μια ενδιαφέρουσα, ιδιοφυής περσόνα που πολύ συχνά έχει αναλωθεί σε χαζές αμερικάνικες κωμωδίες και έχει καταγραφεί στη συνείδηση των θεατών ως ένας μάλλον «παιδικός» ηθοποιός που κινείται στα όρια της καρικατούρας. Όμως ο Jim Carrey δεν είναι αυτό, όχι μόνο αυτό. Τα στίγματα του καλλιτέχνη δόθηκαν για πρώτη φορά το 1998, όταν πρωταγωνίστησε στο The Truman Show, ταινία που ακόμα και σήμερα παραμένει μια από τις σημαντικότερες αναφορές στον «Μεγάλο Αδερφό», και έκτοτε κανείς δεν εξεπλάγη από την πολύπλευρη καλλιτεχνική ταυτότητα του Carrey που γνωρίζει το αποκορύφωμά της, λίγα χρόνια μετά, όταν το 2004, όλο το σινεφίλ –και μη- κοινό, μιλάει για την Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού. Η ταινία του βραβευμένου με Oscar Michel Gondry, σε ένα σενάριο που συνυπογράφει με τον πάντα εκκεντρικό Charlie Kaufman, είναι ένα πρωτοφανές για την εποχή κράμα ρομαντικής κομεντί και επιστημονικής φαντασίας, πλαισιωμένο από πολύ υπαρκτά, βαθιά και πανανθρώπινα ερωτήματα. Η μοναξιά, η αξία της στιγμής, η αγάπη, οι αναμνήσεις, ο πόνος και το κατά πόσον είναι ευτυχία η άγνοια, είναι τα βασικά θέματα μιας ταινίας, που με ατμόσφαιρα παραμυθιού, σπάει την γραμμική δομή αφήγησης, και αποσπασματικά ξεδιπλώνει την γλυκόπικρη ιστορία αγάπης του άχρωμου Τζόελ και της παράξενης Κλεμεντάιν, ενός ζευγαριού που κερδίζει τις καρδιές μας για πάντα και μας κάνει ακόμα να χαμογελάμε με μια πικρή νοσταλγία για όλους εκείνους τους έρωτες που δεν έληξαν όπως θα έπρεπε. Jim Carrey και Kate Winslet, ερμηνεύουν μοναδικά ένα κινηματογραφικό ζευγάρι που έγραψε ιστορία, για το πόσο πάλεψαν να ξεχάσουν τον έρωτα που έζησαν. Έναν έρωτα που εμείς δεν ξεχάσαμε ποτέ! Η ταινία απέσπασε το Oscar Πρωτότυπου Σεναρίου, ενώ η Kate Winslet ήταν υποψήφια για το Α` Γυναικείου Ρόλου και η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού, σήμερα βρίσκεται στο #91 της λίστας των 250 καλύτερων ταινιών με βάση το IMDB.

Elephant – Ελέφαντας

(Πρωταγωνιστούν: Elias McConnel, lAlex Frost, Eric Deulen, κα.

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Gus Van Sant)

O δύο φορές υποψήφιος για Oscar (Milk, Good Will Hunting) Αμερικανός σκηνοθέτης Gus Van Sant, o αγαπημένος «εναλλακτικός» του Hollywood, το 2003, με τον Ελέφαντα, παραθέτει μια από τις πιο δύσκολες αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικές ταινίες του. Λιτό, σιωπηλό, ντοκυμαντερίστικο, με μια εσωτερική ένταση που κορυφώνεται κάθε λεπτό που περνάει, ο Van Sant στον Ελέφαντα απεικονίζει «άλλη μια κανονική μέρα» μιας ομάδας εφήβων μαθητών ενός σχολείου. Ρουτίνα, εφηβεία, μοναξιά, διαφορετικότητα, επικοινωνία, πηγαδάκια, σκιρτήματα, όλα όσα συνθέτουν το παζλ της καθημερινότητας ετερόκλητων ανθρώπων που καλούνται να συνυπάρξουν. Όλα είναι ήσυχα, συνηθισμένα, ακόμα και η βία ή το δράμα, αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της δεδομένης για όλους μας πραγματικότητας. Μόνο που εκείνη η μέρα, η μέρα που σαν κρυφά να έχει τρυπώσει η κάμερα του Van Sant στους διαδρόμους ενός σχολείου, δεν είναι καθόλου κανονική. Είναι η μέρα που δύο μαθητές θα προχωρήσουν σε μια μαζική σφαγή. Η ταινία απέσπασε τρία βραβεία στο Φεστιβάλ Καννών 2003, ανάμεσά τους τον Χρυσό Φοίνικα και Καλύτερης Σκηνοθεσίας.