***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Με αφορμή τα εβδομήντα πέντε χρόνια από την πρώτη δημοσίευση του Ημερολογίου της, το ερώτημα παραμένει. Πάντα μένει να αποδειχτεί πως οι άνθρωποι είναι καλοί, δεν υπάρχει άλλος τρόπος Άννα.

Η Google τιμώντας τα εβδομήντα πέντε χρόνια από την έκδοση του ημερολογίου της Άννας Φρανκ, αφιερώνει την ημέρα στο πιο διάσημο ίσως από τα εκατομμύρια των θυμάτων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της κατεχόμενης από τους ναζί Ευρώπης. Η νεαρή Άννα, μαζί με την αδερφή της θα οδηγηθούν στο στρατόπεδο Μπέργκεν – Μπέλσεν ένα μήνα πριν τον θάνατο της μητέρας τους. Η έφηβη Μαργκότ θα πεθάνει από τύφο σημαδεύοντας για πάντα το κουράγιο της αδερφής της Άννας. Κάπως έτσι γράφεται το σύντομο χρονικό της φρίκης που η Άννα, η αδερφή της και αναρίθμητοι άλλοι Εβραίοι βίωσαν στην παγωνιά γύρω από το Όσβιτεκ που έχει αφήσει πίσω του εκείνα τα χρόνια.

Ο πατέρας της Άννας θα είναι ο μόνος επιζών του πολέμου. Θα επιστρέψει στο σπίτι της οικογένειας, τώρα το Άμστερνταμ μαζεύει τα κομμάτια του και προχωρεί. Όμως στο Πίσω Δωμάτιο έτσι όπως το γράφει ο τίτλος της πρώτης έκδοσης του Ημερολογίου ηχούν ακόμη γέλια κοριτσιών και χαμηλόφωνες προσευχές. Στο πίσω δωμάτιο δεν έχει θέση ο φόβος και τις νύχτες κουράγιο παίρνει κανείς από αυτήν την βαθιά, ανθρώπινη αλληλεγγύη.

Τα υπόλοιπα σώζονται για πάντα στις γραμμές του τετραδίου ενός κοριτσιού που θα μπορούσε να γράφει αυτές τις ίδιες λέξεις σε κάθε άλλη εποχή, με χιλιάδες αφορμές. Πρέπει κανείς να υποθέσει πως είναι σχεδόν αδύνατο να νιώσουμε τον πανικό της ψυχής της, τις τελευταίες της μέρες προτού θαφτεί κάτω από τόνους απανθρωπιάς και κτηνωδίας. Είναι αδύνατο να νιώσουμε την ζωή στο πίσω δωμάτιο, σε ένα παράλληλο κόσμο επειδή κανείς δεν μας θέλει στον άλλον. Και εκεί έξω να περιμένουν βασανιστές και θηρία, κοπάδια από λύκους και λιοντάρια έτοιμα να μας κατασπαράξουν. Για αυτό κατοικούμε στο πίσω δωμάτιο, στην άκρη του ματιού σας, εκεί που θαρρείτε πως κάτι είδατε,  κάτι που μπορεί και αντέχει έξω από το κέντρο του κόσμου που τρέχει εκεί έξω με φανατισμένο μίσος κόντρα στον εαυτό του.

Η Άννα Φρανκ όπου και να είναι πρέπει να ξέρει πως κανείς δεν την ξέχασε. Πως κανείς δεν την λησμόνησε, πως ο αγώνας της σήμερα εμπνέει τους ανθρώπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Πως εκείνες οι γραμμές που σκάλιζε στο τετράδιο της μες στην απόλυτη μοναξιά του πίσω κόσμου της, δεν πήγαν χαμένες και πως σήμερα, χθες και πάντα κάποιος θα τις ξαναδιαβάζει, συγκινημένος για την χαμένη ευκαιρία με το όνομα Άννα, Ελένη, Κατερίνα, Λόρεν, Κάθυ, Τριανταφυλλιά, Μαίρη, Σοφία, Φανή. Την ευκαιρία που και αν κράτησε μόνο για λίγα καλοκαίρια  καρφώθηκε με εκτυφλωτική ταχύτητα στο βάθος της ανθρώπινης συνείδησης. Η Άννα ήταν μια τέτοια ευκαιρία.

Σήμερα η Άννα σημαίνει μερικά πράγματα περισσότερα από την εποχή της. Σημαίνει όλα εκείνα τα παιδιά σε κάθε σημείο του κόσμου. Εκείνα που μεγαλώνουν στο περιθώριο του οπτικού μας πεδίου, που παίζουν την ζωή τους κορώνα γράμματα σε δύσκολες πόλεις. Τα παιδιά που πάντα αφήνουν ένα ημερολόγιο, μερικές εξηγήσεις, κάτι σκέψεις που είναι τα πρώτα σημάδια της μεγάλης ελπίδας, της μεγάλης απογοήτευσης. Τα παιδιά που μόνον ο πυρετός μπορεί να τα καταβάλει για αυτό και αντέχουν τις μακριές πορείες, τα επικίνδυνα ταξίδια στην θάλασσα, τα απότομα μονοπάτια, τα ημιυπόγεια διαμερίσματα, την μυρωδιά ενός άσχημου κόσμου. Παιδιά όπως η Άννα και η Μαργκότ, κορίτσια και αγόρια με ονόματα που μας πονούνε πια. Μα μονάχα όταν θυμόμαστε, γιατί αλλιώς η Άννα Φρανκ θα σκεπαστεί από σωρούς σκόνης κάτω από ανεξιχνίαστες ταχύτητες.

Η Άννα που σημαίνει έναν κόσμο παράλληλο, με χαμηλή οροφή, με δίχως άστρα καρφωμένα και δίχως στερέωμα κανένα, ανοίγει ένα παράθυρο και μας χαμογελά για πάντα. Σαν αιώνια καρτ ποστάλ σκύβει και όπως τα κορίτσια σαν βρίσκουν το κέφι τους, ξοδεύει ένα χαμόγελο μες στις δεκαετίες. Εμείς συγκινούμαστε και ακούμε την ίδια ιστορία, όμως δεν είμαστε η Άννα και έτσι καθώς η απόσταση μεγαλώνει μαθαίνουμε να συνηθίζουμε τα ημερολόγια που έχουν τέλος πικρό και τα πίσω δωμάτια δεν μας εκπλήσσουν πια το ίδιο.

Ο κόσμος κινδυνεύει περισσότερο αν κανείς ξεχάσει την Άννα Φρανκ και όσα έζησε. Μα εσείς φροντίστε να μην επιμείνετε στο όνομα, κάθε φορά φανταστείτε άλλα κοριτσίστικα ονόματα στις γραμμές του ημερολογίου, στο βάθος του φόβου που κυκλώνει το δωμάτιο, πίσω από τον ήχο του όπλου που αφήνει τολύπες καπνού και θάνατο, με μια πληγή από άρρωστες ηδονές παντού στο σώμα τους. Τότε θα έχει μια προστιθέμενη αξία η Άννα Φρανκ και η πράξη της, η αντοχή και το κουράγιο της που σε κάθε γλώσσα και για πάντα θα μεταφράζεται στην πιο ειλικρινή και καταφατική απάντηση απέναντι στην ζωή. Ψυχές όπως της Άννας τροφοδοτούν τον κόσμο με τον μύθο τους και εμείς στο πλάι τους μαθαίνουμε να ευγνωμονούμε την ζωή που μας δόθηκε, να συλλογιζόμαστε την πράξη μας την πιο μεγαλειώδη που μένει να κατορθώσουμε, έχοντας στο νου μας κάθε Άννα εκεί έξω, που γράφει και προσπαθεί για την ζωή όπως οι πιστοί για ένα θαύμα.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.