***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Έχοντας κάμποσο καιρό στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο του Τζο Χιλ, ξεκίνησα να το διαβάζω γεμάτος επιφύλαξη, υποψιασμένος πως τα βραβεία που το συνοδεύουν (Horror Writers Association Bram Stoker Award, British Fantasy Award, International Horror Guild Award) ίσως και να αποτελούν καλοπιάσματα στον μπαμπά –είναι υιός του Στίβεν Κινγκ. Ομολογώ πως έκρινα λάθος! Κι έτσι, όταν έχεις καιρό να ενθουσιαστείς με ένα βιβλίο –πόσω δε με μια συλλογή διηγημάτων– δεν μπορείς να μη γράψεις για αυτό.
Τα «Φαντάσματα του 20ου αιώνα» αποτελούν μια αξιοπρεπή συλλογή διηγημάτων, όχι όμως απολύτως τρόμου αλλά περισσότερο μυστηρίου, αισθήματος του μακάβριου, μελαγχολίας και απρόσμενων φινάλε. Δεκαπέντε ιστορίες που οι υποθέσεις τους δεν κυλάνε πάντοτε στα γνωστά «ρυάκια αίματος» της Λογοτεχνίας Τρόμου (αιματοβαμμένα κλισέ, απειλητικά πλάσματα, γοτθική ατμόσφαιρα κ.α.) όμως διαβάζοντάς τες δεν μπορείς να μην διακρίνεις πόσο καλογραμμένες και έξυπνες είναι.
Ο Τζο Χιλ ξεδιπλώνει το ταλέντο του κάνοντας χρήση ορισμένων πρωτότυπων ιδεών και εξαιρετικά ευφάνταστων παρομοιώσεων που συστήνουν έναν μαγικό λαβύρινθο μυστηρίου. Μιλάει για το «τέρας» κάθε ανθρώπου και το πώς αυτό εισχωρεί μέσα στην ανθρώπινη φύση ενώ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο άλλοτε να κερδίσει τη θέση του μέσω του αρχέγονου ενστίκτου επιβίωσης και άλλοτε να νικηθεί από αυτό. Καταπιάνεται με τον σχολικό εκφοβισμό, τις εφηβικές φιλίες, επιδοκιμασίες και ανταγωνισμούς, οικογενειακά δράματα, τραγικά ατυχήματα, θανάτους, μεταμορφώσεις, αποτελματωμένες σχέσεις και –φυσικά!– κάμποσα άρρωστα μυαλά.
Στις δεκαπέντε ιστορίες του βιβλίου θα συναντήσεις: μια μαγική μπέρτα και ένα όνειρο που δεν πέταξε, τους φανταστικούς φίλους ως καταφύγιο της μοναχικότητας ενός παιδιού, σχιζοφρενείς δολοφόνους-συγγραφείς, ένα μάθημα φόνου για τα επικατάρατα βαμπίρ (με ένα υπέροχο φινάλε!), για το να βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, για το μπέιζμπολ, μια απαγωγή παιδιού από έναν κλόουν (σας θυμίζει κάτι;), για ένα δέντρο φάντασμα μαζί με μια χαμένη αγάπη, για ιδεοψυχαναγκαστικές συμπεριφορές και τον μοναδικό τρόπο που έχει κάθε γονέας να γνωρίζει καλύτερα από όλους το παιδί του (και πώς να το βοηθήσει ), για μια ιστορία επιθανάτιου ρόγχου, έναν βιοχημικό πόλεμο –μια ιστορία φόρο τιμής στην «Μεταμόρφωση» του Κάφκα– όπου διαφαίνεται η κεκαλυμμένη αναφορά στον πατέρα-Κινγκ αλλά και η αιώνια σύγκριση/ανταγωνισμός κάθε πατέρα-γιου και άλλα. Σε πολλά σημεία των ιστοριών του ο Χιλ καταπιάνεται με ταινίες των 60s, 70s, 80s, 90s που προφανώς έχουν εμπνεύσει και τον ίδιο ενώ έχει αφιερώσει μια ιστορία του στον σκηνοθέτη Τζωρτζ Ρομέρο καθώς εξελίσσεται στο πλατό όπου γυρίζεται μια ταινία του για ζόμπι (Dawn Of The Dead). Μπορεί να σας ακουστεί αλλόκοτο, όμως αυτή η ιστορία για ζόμπι είναι η πιο γλυκιά ιστορία του βιβλίου.
«Συχνά, η ευγένεια των άλλων που δεν είχαν σχεδόν τίποτα κι οι ίδιοι τον τσάκιζε· κάποιες φορές ένιωθε τις καλοσύνες τους να τον συγκινούν τόσο πολύ, που νόμιζε ότι κάποιο ευαίσθητο κομμάτι εντός του θα ράγιζε και θα καταστρεφόταν»
Ο Τζο Χιλ έγραψε μια συλλογή διηγημάτων που εμένα προσωπικά με έκανε να αναζητήσω και τα επόμενα βιβλία του. Γράφει με μαεστρία, τιμώντας τα μεγαθήρια της Λογοτεχνίας Τρόμου –και εν γένει το είδος. Άλλοτε υιοθετεί την σκοτεινή ποιητικότητα του Πόε, άλλοτε την γοτθική μελαγχολία του Κάφκα, δεν σταματά φυσικά να θυμίζει Κινγκ, αλλά και Μπράντμπερι, και Νιλ Γκάιμαν. Είναι δημιουργός εικόνων που βρίθουν κινηματογραφικών αναφορών αποσταγμένων από την εφηβικά και τα νεανικά του χρόνια, ενώ το μυστήριο ανασαίνει γκροτέσκο στιγμές και αφήνει υποδόριες υπονοήσεις μέσω των όσων δεν γράφονται (θυμίζοντας ψυχρή νεκρική ανάσα απέθαντου που σου ψιθυρίζει ιστορίες στο αυτί). Απόλαυσα όλες τις ιστορίες διαπιστώνοντας πως έχω στα χέρια μου ένα total page turner βιβλίο που σε ρουφάει μέσα του ικανοποιώντας ως προς την αμεσότητα, την ωριμότητα και τη μεθόδευσή του. Θαρρώ λοιπόν πως δεν επιδιώκει να αποδείξει τίποτα, ούτε να εντυπωσιάσει ή να κλέψει αναγνώριση, χώρο και φήμη μέσα από το οικογενειακό του όνομα. Από την άλλη, ακόμη κι αν το κάνει, ετούτο έχει αποτελέσει ένα άριστο κίνητρο που τον ώθησε να σκαρφιστεί μερικές εξαιρετικά ευφάνταστες ιστορίες που διαδραματίζονται στο σήμερα και η καθεμιά σε αρπάζει και σε τραβάει μέσα στον σκιώδη και συμπυκνωμένο μαγικό της κόσμο.
Το βιβλίο (μιας και πάνε κάμποσα χρόνια που κυκλοφόρησε) θα το βρείτε πλέον σε άριστη τιμή και αξίζει να το έχετε στη βιβλιοθήκη σας (όπως θαρρώ πως θα του άξιζε και μια επανέκδοση που να μην είναι τσέπης). Συνοδέψτε το ακούγοντας το άλμπουμ «Denim And Leather» των Saxon από το 1981.
https://www.youtube.com/watch?v=6Lyd4-6h_pA
30 October 2014 – Hollywood, California – Joe Hill. Arrivals for the Los Angeles premiere of “Horns” held atArcLight Hollywood in Hollywood, Ca. Photo Credit: Birdie Thompson/AdMedia
Tο πραγματικό όνομα του Τζο Χιλ είναι Τζόζεφ Κινγκ. Γεννήθηκε στις Η.Π.Α. το 1972 και είναι ο δεύτερος γιος των συγγραφέων Στίβεν και Ταμπίθα Κινγκ. Πρωτοεμφανίστηκε στη Λογοτεχνία Τρόμου με την πολυβραβευμένη συλλογή διηγημάτων του «Φαντάσματα του 20ου αιώνα» το 2005. Το 2007, όμως, το πρώτο του μυθιστόρημα, το «Κουτί σε σχήμα καρδιάς», τον έκανε όχι μόνο ευρύτερα γνωστό, αλλά και έναν από τους πιο πολυσυζητημένους συγγραφείς του είδους. Το 2007 απέσπασε το Bram Stoker Award και το βραβείο της Ένωσης Συγγραφέων Τρόμου, για το καλύτερο μυθιστόρημα πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, καθώς και το αντίστοιχο βραβείο Locus.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
