***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Ο Γιάννης Δεμίρης γεννήθηκε πριν από 37 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει επίσης ολοκληρώσει μεταπτυχιακά προγράμματα στη δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και στα προηγμένα συστήματα υπολογιστών και επικοινωνιών στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Η μυθολογία και η ψυχανάλυση ήταν πάντα τα κύρια ενδιαφέροντά του, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του περνάει την ώρα του παρέα με τα αγαπημένα του κατοικίδια, την Γκοφρέτα και την Τρούφα. Του αρέσει να κάνει μεγάλους περιπάτους μαζί τους και συχνά χρησιμοποιεί αυτές τις βόλτες ως ευκαιρία για να τους αφηγείται τα μυθιστορήματά του.

Τα Σκοτεινά θαύματα είναι το πρώτο βιβλίο που εκδίδει από τις Εκδόσεις ΒΑΚΧΙΚΟΝ και το οποίο στάθηκε η αφορμή για τη συνέντευξη που ακολουθεί και που πρόθυμα ο συγγραφέας μας παραχώρησε. Ο συγγραφέας μας μίλησε για τη λογοτεχνία, τη συγγραφή και για τα Σκοτεινά θαύματα.

Βιργινία Αυγερινού, Δεκέμβριος 2023

Από τις Εκδόσεις Βακχικόν, κυκλοφόρησε το πρώτο σας έργο με τίτλο ”Σκοτεινά θαύματα”. Πώς ξεκίνησε να σχηματίζεται στο μυαλό σας η ιδέα του; Η πλοκή ή οι ήρωες ήρθαν πρώτα στη σκέψη σας;

Βλέπω καθημερινά τους ανθρώπους γύρω μου να περνάνε κρίσεις πανικού, να βιώνουν πρωτόγνωρο στρες (η χώρα μας βγήκε η πιο στρεσογόνα χώρα της Ευρώπης σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα) και σκέφτηκα για ποιον λόγο θα μπορούσε να συμβαίνει αυτό. Η απάντηση που σκέφτηκα είναι πως μας λείπει η ένωση με κάτι πέρα από εμάς. Είτε το ονομάσουμε Θεό, είτε αυτό είναι η ευχαρίστηση που νιώθουμε όταν περπατάμε μέσα στο δάσος, προσπάθησα να μετουσιώσω αυτό το συναίσθημα της απουσίας στην πλοκή (από την οποία και ξεκίνησα να γράφω) του μυθιστορήματός μου. Στη ιστορία μου, η Θεά Ονίελαρ είναι απούσα, με αποτέλεσμα η Γκίλσια και οι κάτοικοί της να υποφέρουν.

Πόσο καιρό χρειαστήκατε για να ολοκληρωθεί το βιβλίο αυτό και τι σας δυσκόλεψε περισσότερο κατά τη διάρκεια της συγγραφής του;

Μου πήρε δύο χρόνια να γράψω την ιστορία μου και έναν χρόνο να την διορθώσω. Με δυσκόλεψε ιδιαίτερα να διαχειριστώ τις σελίδες που δεν οδηγούσαν πουθενά την πλοκή. Το θετικό είναι πως -ως νέος συγγραφέας- έμαθα από τα λάθη μου και μπορώ πλέον να διαχειρίζομαι την δομή της πλοκής με μεγαλύτερη ευκολία χωρίς να χάνω χρόνο.

Στο δίπολο που σχηματίζουν και οι δύο ηρωίδες του βιβλίου σας, η Ελπινόη και η Σύμπαρις, η μη αποδοχή από την οικογένεια αποτελεί εν τέλει ένα τραύμα. Πώς καταφέρνουν να το ξεπεράσουν;

Η Ελπινόη φτάνει στο υπερβατικό όταν ξαναενώνεται με το ταλέντο που της έχουν χαρίσει οι Θεοί, δηλαδή την ζωγραφική. Η Σύμπαρις δέχεται την αλλαγή μετά την φράση της Ελπινόης “αφού εγώ είμαι εσύ,κι εσύ είμαι εγώ, γιατί με πολεμάς;”, όταν ρίχνει τις άμυνες της και δέχεται την αλλαγή στη ζωή της, μακριά από την τυραννία του πατέρα της. Θεωρώ πως πολλές φορές συναντούμε ανθρώπους με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τα δικά μας, αλλά ξεχνάμε ότι οι μάχες που δίνουν είναι παρόμοιες με τις δικές μας, ακριβώς όπως οι δύο ηρωίδες του μυθιστορήματός μου.

Είναι εύκολο να γίνει ένα σκοτεινό θαύμα και να αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων και την πορεία της μοίρας τους;

Η μοίρα του κάθε ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του. Όσο ακολουθούμε τις συνήθειες που ασυνείδητα μας υπαγορεύει ο χαρακτήρας μας, τόσο οδηγούμαστε σε γνώριμα μονοπάτια. Η μόνη λύση είναι να βιώσουμε το θαύμα. Δεν είναι τυχαίο πως η ζωή όσων βίωσαν κάποιο όραμα ή έφτασαν κοντά στον θάνατο άλλαξε ριζικά την ζωή τους. Το θαύμα, φυσικά είναι διαφορετικό για τον καθένα: Για έναν είναι η γέννηση του παιδιού του, για άλλον η τέχνη κ.ο.κ.

Η Ελπινόη καταφέρνει να φτάσει στην αυτογνωσία και την αυτοπραγμάτωση. Πιστεύετε ότι η ιστορία της είναι ένα κίνητρο για να οδηγηθεί ενδεχομένως ο αναγνώστης στη δική του πορεία προς την αυτοβελτίωση;

Όλη μας η ζωή είναι ένας αγώνας για να σώσουμε την ψυχή μας, οπότε η παρατήρησή σας είναι πολύ σωστή! Θα έλεγα πως σε ένα πρώτο στάδιο έγραψα το μυθιστόρημα για να κάνω το πρώτο βήμα προς το άγνωστο (όπως ακριβώς η ηρωίδα μου) αλλά και για να ανακαλύψω την καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Ο διπλός σταυρός στο εξώφυλλο του βιβλίου μου συμβολίζει ακριβώς αυτό που αναφέρατε: Την ένωση των αντιθέτων, και την πορεία προς την αυτοπραγμάτωση. Αυτό συμβολίζει και ο τίτλος του βιβλίου μου. Ελπίζω η ιστορία μου να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τον κάθε αναγνώστη.

Συστηθήκατε στο αναγνωστικό κοινό με ένα μυθιστόρημα φαντασίας. Μπορεί η φαντασία να δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες που θα κάνουν τον άνθρωπο να ξαναδεί τον κόσμο με άλλα μάτια και ενδεχομένως να πιο υποφερτό, ιδιαίτερα στις μέρες μας;

Παρατηρώ ολοένα και πιο συχνά, πως η τέχνη χρησιμοποιείται στις μέρες μας ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της πραγματικότητας. Υπό αυτή την έννοια, δεν θα ήθελα ο κόσμος να καταναλώνει βιβλία ή ταινίες “για να ξεφύγει”. Όνειρο μου είναι να έχουμε περισσότερους δημιουργούς, και όχι καταναλωτές, χωρίς να σημαίνει πως κάποιος δεν μπορεί να αποκομίσει κάποια θετικά μηνύματα από το βιβλίο μου ή από οποιοδήποτε άλλο έργο τέχνης. Μόνο η δημιουργία ενός καλλιτεχνικού έργου (καλού ή κακού το αφήνω στην κρίση σας) μπορεί να έχει μεταμορφωτικά αποτελέσματα για τον δημιουργό του, και να τον κάνει να δει την πραγματικότητα με άλλα μάτια.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να τεκμηριωθεί η πλοκή ενός μυθιστορήματος αυτού του είδους λογοτεχνίας, ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη;

Το μειονέκτημα ενός μυθιστορήματος φαντασίας σε σχέση με ένα ρεαλιστικό μυθιστόρημα, είναι πως στο πρώτο θα πρέπει κανείς να προβεί σε μια διεξοδική επεξήγηση του κόσμου της ιστορίας, αφού δεν βασίζεται σε πληροφορίες που ήδη γνωρίζει ο αναγνώστης. Για αυτόν τον λόγο τα βιβλία φαντασίας είναι τόσο μεγάλα. Το καλό με το δικό μου μυθιστόρημα είναι ότι βασίζεται σε παραμυθικά ή μυθολογικά στοιχεία, οπότε πολλές συμβάσεις θεωρώ ότι είναι ήδη γνωστές σε όποιον το διαβάζει.

Οι μεταπτυχιακές σπουδές σας περιλαμβάνουν και μαθήματα Σεναριογραφίας. Σε συνδυασμό με τις βασικές σας σπουδές στο τμήμα κινηματογράφου της σχολής Καλών Τεχνών θα γίνουν η αφορμή για μια σεναριακή μεταφορά του έργου σας;

Θα ήταν το όνειρο μου να μεταφερθεί το μυθιστόρημα μου στη μικρή ή στη μεγάλη οθόνη, αλλά ας μην ξεχνάμε πως ο κινηματογράφος σε αντίθεση με την λογοτεχνία είναι μια συλλογική δουλειά. Πέρα από τον σεναριογράφο χρειάζεται μια πλειάδα ανθρώπων που θα πρέπει να δουλέψει για να βγει ένα άρτιο αποτέλεσμα. Παρ’όλα αυτά, αν υπάρξει το αντίστοιχο ενδιαφέρον και γίνει κάποια πρόταση, μπορώ να πω πως έχω πάρα πολλές ιδέες που θα οδηγήσουν στη δημιουργία του!

Ποιοι συγγραφείς αυτής της λογοτεχνικής κατηγορίας σάς ενδιαφέρουν περισσότερο και πιθανώς έχουν επηρεάσει τη συγγραφική σας σκέψη;

Μεγάλωσα με τα κόμιξ και τα βιβλία του Neil Gaiman και σίγουρα μέχρι σήμερα αποτελεί μεγάλη έμπνευση για εμένα. Διαβάζω επίσης πολλούς ξένους συγγραφείς που έχουν μεταφραστεί από ελάχιστα έως καθόλου, όπως ο Jack Vance, ο Roger Zelazny, ο Gene Wolfe, αλλά λατρεύω και τους πιο γνωστούς, όπως την Ursula Le Guin, καιτον Philip Pullman. Μου αρέσει επίσης να ενσωματώνω την θεωρία πολλών “φιλοσόφων” που αγαπώστις ιστορίες μου, όπως του ψυχαναλυτή Carl Jung και του Georges Bataille.

Κλείνοντας, αφού σας ευχαριστήσουμε, θα θέλατε μας μιλήσετε για τα μελλοντικά συγγραφικά σας βήματα. Σκέφτεστε να κινηθείτε πάλι σε μια νέα μυθοπλασία αυτού του είδους ή θα κινηθείτε σε κάποιο άλλο είδος;

Σκέφτομαι να γράψω ένα μυθιστόρημα μαγικού ρεαλισμού που θα λαμβάνει χώρα στην περιοχή που μεγάλωσα, κοντά στα βουνά της δυτικής Μακεδονίας. Έχω χαθεί στα βουνά της Κοζάνης και τα χωριά της Καστοριάς και θα ήθελα να μεταφέρω την ιστορία τους, όπως τα ίδια τα δέντρα μου την έχουν διηγηθεί.

Η Ελπινόη ζούσε μόνιμα κάτω από την καταπίεση του πατριού της, χαμένη μέσα στη μονοτονία της δουλειάς της, μέχρι που μια μέρα ένα γράμμα έφτασε στα χέρια της. Ήταν η μοναδική κληρονόμος της έπαυλης της Γκίλσια, μιας πόλης μυστήριο που βρισκόταν κρυμμένη ανάμεσα σε δύο βουνά. Με τη θεά – προστάτιδά της να απουσιάζει, η πόλη ήταν παραδομένη στις δυνάμεις δύο αιώνιων αντιπάλων: του μάγου Όγκμα, που έκλεψε τα παιδιά των κατοίκων, και του ξεροκέφαλου δημάρχου και θανάσιμου εχθρού του, του Κλάους. Με τη βοήθεια ενός τρελού άντρα, του Λέβι, η Ελπινόη θα φέρει στο φως όχι μόνο τα αρχέγονα μυστικά της πόλης, αλλά και τον ρόλο της στη μοίρα που της επιφύλασσε η Γκίλσια.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.