***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
«Η Φαιστός είναι ένας τόπος µαγικός, ανοιχτός, ελεύθερος, υποβλητικός µε µια µελαγχολική ηρεµία και κυρίως οικείος. Η Κνωσός αντίθετα, ως πιο διάσηµη, είναι εγκλωβισµένη στους επάλληλους κύκλους των πολλαπλών αφηγήσεων και των ερµηνευτικών καταναγκασµών στους οποίους την υποβάλλει ένας παγκόσµιος προβολέας στραµµένος συνεχώς επάνω της, ψάχνοντας να δει όλες τις αλήθειες, αυτές που κρύβονται πίσω από το µέικ-απ της αµφιλεγόµενης αποκατάστασης του Έβανς, κι αυτές που είναι ακόµα κάτω στη γη και υπόσχονται νέες αποκαλύψεις … Η Φαιστός κοιτάζει προς τη θάλασσα, µια θάλασσα τόσο κοντινή που ώρες-ώρες νιώθεις πάνω στο δέρµα σου το αλάτι και τον παλινδροµικό ήχο των κυµάτων στα χαλίκια, µια θάλασσα επίσης τόσο µακρινή όσο και η κίτρινη ακτή της Λιβύης πίσω απ’ τους αραιούς φοίνικες που φυτρώνουν ανάµεσα στα χωράφια. Εδώ είναι το σύνορο µε την Ευρώπη, αλλά η Φαιστός κοιτάει την Αφρική, ψάχνει τον Νείλο µε τους πάπυρους και τις µυστικές του πηγές, ψάχνει τους γαλάζιους πιθήκους και τους γρύπες που περιγράφουν οι φαντασιόπληκτοι ναυτικοί, ψάχνει την Αφροδίτη που κάθε τόσο βγαίνει γυµνή, αθώα κι ανύποπτη πάνω σε τρίτωνες, ναυτίλους και κοχύλια.»
Ηλίας Ευθυμιόπουλος
Δεν φτάνει μόνο να ατενίζουμε το φως, αλλά πρέπει να ψάχνουμε και στο σκοτάδι. Να θαυμάζουμε αυτό που απόμεινε, αλλά να φανταζόμαστε κι αυτό που χάθηκε, κι αυτό που είναι πίσω από την επιφάνεια των πραγμάτων.
Σίγουρα, οι μεγάλοι ναοί και τα αριστουργήματα της αρχιτεκτονικής είναι αυτά που πάντα τραβούσαν την προσοχή των ανθρώπων και τροφοδοτούν τη μεγάλη βιομηχανία του τουρισμού. Όμως υπάρχουν κι άλλα μέρη, λιγότερο λαμπερά, πλατείες όπου συνωθούνταν τα αρχαία πλήθη (αφέντες και δούλοι) και στοές που αντηχούσαν από τις φωνές των εμπόρων και των μικροπωλητών. Εκεί κινούνται αθόρυβα σήμερα οι ελάχιστοι αποφασισμένοι περιπατητές, έτοιμοι να αναμετρηθούν με τα ελάσσονα μυστήρια των θεμελιώσεων, την τεχνική των αποχετεύσεων, την εφευρετικότητα της «μικρής» πολεοδομίας.
Όλοι ωστόσο θα θέλαμε να κρυφοκοιτάξουμε από μια χαραμάδα της ιστορίας την παλιά εκείνη περιπέτεια με τις θαλασσοδαρμένες γαλέρες, τις άμαξες, τα μουλάρια, τα μπαούλα, τις στολές, τα στιλπνά μπρούτζινα σύνεργα, τα καβαλέτα, τους ζωγράφους, τους χαρτογράφους, τους προστάτες ληστές, τους ύποπτης προέλευσης υπηρέτες, τους αυτοδίδακτους αρχαιολόγους, τους ευφάνταστους συγγραφείς, τους προξένους, τους πράκτορες και τους απεσταλμένους, τον τρελό καλόγερο που άνοιξε την πόρτα, τον χωριάτη που έκρυψε το χέρι της Αφροδίτης, κι εκείνον τον ανόητο φύλακα του κάστρου που πέταξε στη θάλασσα όλα τα κλειδιά.
ΕΙΠΑΝ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ…
Μια διεπιστημονική ματιά στα νησιά του Αιγαίου: αρχαιολογία, ταξιδιωτική αφήγηση, ιστορία, μυθολογία, ανθρωπολογία ― ο Ηλίας Ευθυμιόπουλος ταξιδεύει μακριά από τα τουριστικά πλήθη αναζητώντας το αποτύπωμα του μακρινού παρελθόντος. Μέσα στο φως του Αιγαίου ανακαλύπτει λησμονημένους τόπους, θραύσματα περασμένων εποχών, μικρά και μεγάλα θαύματα. Και εκφράζει ελπίδες και φόβους για το μέλλον· παρατηρεί την τροπή των πραγμάτων και οσμίζεται το άρωμα της αιωνιότητας: από τη Ρόδο στη Λήμνο κι από τη Σάμο στην Άνδρο, το οδοιπορικό του, οι αναμνήσεις του και οι σκέψεις του φωτίζουν εκείνη την Ελλάδα που υπήρξε η αρχέγονη Πύλη της Δύσης.
Σώτη Τριανταφύλλου, συγγραφέας
Tο βιβλίο τέμνει τον χώρο και τον χρόνο, τη φυσική και τη μεταφυσική εμπειρία. Ταξιδεύοντας στο Αρχιπέλαγος ο αναγνώστης λούζεται στο φως, αφήνεται στα κύματα που τον παρασέρνουν από νησί σε νησί, αγγίζει τον βράχο, το μάρμαρο, την άμμο και το αλάτι, συνομιλεί με τα μνημεία και τους ανθρώπους, αναπολεί και αναδομεί την ιστορία του Αιγαιακού πολιτισμού, και αφού χορτάσει εικόνες, μυρωδιές, τον ήλιο και το θάμπος του, κλείνει το ταξίδι του πηγαίνοντας στο σκοτάδι του θανάτου για να αναγεννηθεί και να επιστρέψει τελικά στο φως. Πρόκειται συνάμα για ένα βιβλίο περιηγητικής δημοκρατίας και πλουραλισμού.
Νένα Γαλανίδου, Αναπλ. καθηγήτρια Προϊστορικής Αρρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης
Το Αιγαίο είναι τόσο όμορφο τόσο μεγάλο τόσο βαθύ τόσο απρόβλεπτα μυστήριο και υποβλητικό που δύσκολα μπορεί να μιλήσει κανείς γι αυτό αν δεν είναι ποιητής. Ο Η.Ευθυμιόπουλος είναι ποιητής, όχι ακριβώς, ή όχι μόνο ποιητής, όπως δεν ήταν ακριβώς ή μόνο οικολόγος, ακριβώς ή μόνο αριστερός ή κεντροαριστερός. Όπως δύσκολα μπορούσε κανείς να τον κατατάξει ως πολιτικό πρόσωπο έτσι νομίζω δύσκολα μπορεί κανείς να τον κατατάξει και ως συγγραφέα. Είναι ένα περιηγητής που φιλοσοφεί, ένας επιστήμονας-στοχαστής ή ένας λογοτέχνης με τεχνοκρατική συγκρότηση; Είναι σίγουρα ένας λάτρης του Αιγαίου και του πολιτισμού που έχει τα πνευματικά εργαλεία και την ψυχική συγκρότηση να εσωτερικεύσει το μεγαλείο τους χωρίς να διολισθήσει στην ανοησία της προγονοπληξίας ή σε ρομαντικές υπερβολές. Αν το μέτρο είναι βασικό στοιχείο της αρμονίας στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, αν το απέριττο καθορίζει τις πιο ωραίες εικόνες του αρχιπελάγους, το βιβλίο του Η.Ε έχει αυτά τα δύο χαρακτηριστικά που είναι θεμελιώδη για να μπορέσει κανείς να αναγνωρίσει τη λάμψη του ελληνικού παρελθόντος χωρίς να τυφλωθεί και χωρίς να μπερδευτεί κοιτάζοντας τη σημερινή ασχήμια και τη μελλοντική αβεβαιότητα.
Αγγελική Σπανού, δημοσιογράφος
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
