***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Μια νέα, γόνιμη …σοδειά βιβλίων / βιβλία για παιδιά
Το υψηλό επίπεδο της παιδικής λογοτεχνίας στη χώρα μας αποδεικνύεται ακόμη μια φορά από μια σειρά εξαιρετικών βιβλίων που κυκλοφόρησαν πρόσφατα -ή λιγότερο πρόσφατα.
Σε πείσμα των καιρών και της Πολιτείας που σφυρίζει αδιάφορα, οι Έλληνες συγγραφείς, χωρίς καμία απολύτως στήριξη συνεχίζουν να προσφέρουν. Ως πότε; Θα αναρωτηθεί κανείς…
Οι σχολικές βιβλιοθήκες είναι σχεδόν ανύπαρκτες, Κέντρο Βιβλίου δεν υπάρχει -Πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία- πολιτική για το βιβλίο δεν υπάρχει, η φιλαναγνωσία έχει πεταχτεί έξω από το σχολείο, οι ενήλικες διαβάζουν ελάχιστα, δίνοντας έτσι το κακό παράδειγμα στα παιδιά…
Κι όμως. Οι συγγραφείς αντιστέκονται. Και για του λόγου το αληθές θα περάσω στα βιβλία που σας προτείνω για σήμερα:
Μια από τις κορυφαίες συγγραφείς της νεότερης γενιάς, άξια συνεχίστρια του έργου της Άλκης Ζέη, της Ζορζ Σαρή και των άλλων μεγάλων συγγραφέων που υπήρξαν οι σκαπανείς της λογοτεχνίας για παιδιά στην Ελλάδα, είναι η Αγγελική Δαρλάση.
Και δεν το λέω με αφορμή τα βραβεία που έχει πάρει -συχνά στην Ελλάδα τα βραβεία μάλλον αντένδειξη για την ποιότητα αποτελούν- αλλά γιατί από βιβλίο σε βιβλίο ανοίγει πάντα καινούργιους δρόμους.
Έχω ήδη γράψει για τους «Μεγάλους… μικρούς» ήρωες του 1821, όμως το νέο βιβλίο που αναφέρεται στους καλλιτέχνες, πραγματικά ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Οι εκδόσεις Μεταίχμιο μας έκαναν ένα πολύτιμο δώρο που ελπίζω να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερα σχολεία της χώρας μας.
Η συγγραφέας τολμά να μιλήσει στα παιδιά για πρόσωπα όπως είναι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Γιαννούλης Χαλεπάς, η Κατίνα Παξινού, ο Κάρολος Κουν, ο Γιάννης Τσαρούχης, η Βάσω Κατράκη, η Ζουζού Νικολούδη και ο Κώστας Μπαλάφας.
Με εξαιρετική γραφή και πρωτοτυπία, φέρνει τα παιδιά σε επαφή με αυτούς τους ξεχωριστούς καλλιτέχνες. Το βιβλίο της αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για γνωριμία με το έργο τους. Παράλληλα και χωρίς αυτό να αποτελεί αυτοσκοπό ή διδαχή μας δίνει σε μικρούς και μεγάλους να καταλάβουμε πόσο σημαντική και όχι κατακριτέα είναι η «διαφορετικότητα».
Τα βιογραφικά στοιχεία παρουσιάζονται επίσης με εξαιρετικό τρόπο, ενώ στο τέλος του βιβλίου παρατίθεται και σχετική βιβλιογραφία.
Οι ιστορίες που θα διαβάσετε θα σας κάνουν να χαμογελάσετε, θα σας συγκινήσουν, θα σας οδηγήσουν στην πηγή της δημιουργικότητας. Και λέω «που θα διαβάσετε» γιατί -όπως κάθε καλό βιβλίο- αξίζει να διαβαστεί απ’ όλους.
Τελευταία, αλλά όχι έσχατη η εξαιρετική και εμπνευσμένη εικονογράφηση από τη Σοφία Παπαδοπούλου που δεν συνοδεύει απλώς το κείμενο, αλλά γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι του. Αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια στην καλλιτέχνιδα που κατάφερε να μπει στην «ψυχή» του βιβλίου…
Ένα επίσης εξαιρετικό βιβλίο -άλλωστε αν έχετε διαβάσει το 17ο κιβώτιο ή το Τέταρτο αλογάκι δεν χρειάζεται να σας το πω εγώ- είναι «Τα χέρια της θεάς» του Διονύση Λεϊμονή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Κρατώντας τη βασική ηρωίδα, την Αφροδίτη, και στέλνοντάς την στη Μήλο, όπου αποφασίζουν να ζήσουν οι γονείς της, ο συγγραφέας μας οδηγεί σε ένα ακόμη συναρπαστικό ταξίδι στην Ιστορία, στις παραδόσεις αλλά και στις ομορφιές του νησιού που συνδέθηκε με την εύρεση ενός από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της αρχαίας γλυπτικής.
Ο Διονύσης Λεϊμονής, έμπειρος εκπαιδευτικός, άνθρωπος που αγαπά τα παιδιά και την ιστορία της χώρας μας καταφέρνει πάντοτε με ένα μοναδικό τρόπο να μοιραστεί αυτή την αγάπη και να κάνει τα παιδιά κοινωνούς της.
Το βιβλίο κινείται σε δυο βασικά επίπεδα. Από τη μια τις δυσκολίες προσαρμογής σε ένα νέο περιβάλλον και από την άλλη τον τρόπο που θα μπορούσε τελικά να διδάσκεται η Ιστορία στα σχολεία μας. Η εμπνευσμένη καθηγήτρια δίνει τη δυνατότητα στο κάθε παιδί, ανάλογα με τις δικές του κλίσεις να μιλήσει με αφορμή αυτό το μοναδικό άγαλμα της θεάς και να ανοίξει έναν διάλογο με την αρχαιότητα.
Πάντα στο μυαλό του συγγραφέα είναι και η διεκδίκηση από τη χώρα μας των αρχαίων γλυπτών που έχουν κλαπεί…
Το σίγουρο είναι πως μικροί -μεγάλοι θα απολαύσετε την ανάγνωσή του!
Μια ακόμη εξαιρετική συγγραφέας, η Γλυκερία Γκρέκου καταπιάνεται με ένα κομμάτι της Ιστορίας, μάλλον άγνωστο και παραμελημένο. Διότι εδώ δεν πρωταγωνιστεί κάποιο διάσημο άγαλμα, αλλά οι κούκλες ενός μουσείου. «Οι κούκλες του μουσείου», λοιπόν ο τίτλος του νέου της βιβλίου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός με εικονογράφηση της Κατερίνας Χαδουλού και μας ταξιδεύει σε διάφορες εποχές μέσα από τις αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο μιας πλαγγόνας, μιας βυζαντινής κούκλας, των κουτσούνων από την εποχή της Τουρκοκρατίας και της Επανάστασης του ’21, της Μπεμπέκας από τη Σμύρνη αλλά και του Λουκά, μιας κούκλας που ξεπήδησε από το κουκλοθέατρο της Κατοχής και τον Μπάρμπα -Μυτούση.
Ανάμεσα τους περιδιαβαίνουν δυο προσφυγοπούλες η Νατάρα με τη Φατίμα, που ξεναγούνται με μοναδικό τρόπο στην καθημερινότητα των ανθρώπων όλων αυτών των εποχών.
Η συγγραφέας βρίσκει τον τρόπο να μοιραστεί μαζί μας πλούσιες πληροφορίες χωρίς να κουράζει κρατώντας αδιάπτωτο το ενδιαφέρον μας μέχρι την τελευταία σελίδα. Κάθε μια αφήγηση έχει το δικό της στίγμα και αποτελεί το έναυσμα για να ερευνήσουμε λίγο περισσότερο.
Κλείνω με ένα πολύ όμορφο βιβλίο που απευθύνεται σε μικρότερα παιδιά, αλλά ουσιαστικά και σε όλους εμάς τους γονείς που συνηθίζουμε να φορτώνουμε τα παιδιά μας με κάθε είδους δραστηριότητες με αποτέλεσμα να μην αφήνουμε χώρο να παίξουν και να …αναπνεύσουν. Στα Μάγια Χουζούρια του Κώστα Χαραλά που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με θαυμάσια εικονογράφηση από τον Πέτρο Μπουλούμπαση, ο νεαρός ήρωας ο Ντέμης κοιμάται με τις ώρες και δυσκολεύεται πολύ να ξυπνήσει. Η μητέρα του δοκιμάζει τα πάντα χωρίς επιτυχία, μέχρι που αναλαμβάνει η γιαγιά.Το φάρμακο είναι απλό: Ένα πικ νικ στο πάρκο. Η ευτυχία του να μην κάνεις …τίποτα! Αυτό που έχουμε χάσει μικροί και μεγάλοι κι όχι μόνο λόγω δουλειάς και υποχρεώσεων…
Θυμήθηκα τα λόγια του Κούντερα από την «Βραδύτητα»:
«Γιατί χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας; Α, πού είναι οι παλιοί αργόσχολοι; Πού είναι αυτοί οι φυγόπονοι ήρωες των λαϊκών τραγουδιών, αυτοί οι πλάνητες που χαζεύουν από μύλο σε μύλο και κοιμούνται στο ύπαιθρο; … Μια τσέχικη παροιμία δίνει τον ορισμό της γλυκιάς απραξίας τους με μια μεταφορά: κοιτάζουν τα παράθυρα του καλού θεού…»
Έτσι κι ο Ντέμης…. Και δεν χρειάζεται πια να κοιμάται συνεχώς. Τα «μάγια χουζούρια» λύνονται και το χαμόγελο επιστρέφει…
…Κι εσείς αφού τα διαβάσετε όλα αυτά, χαρίστε στον εαυτό σας έναν περίπατο!
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
