Πολύ συχνά, όταν γυρίζω στα παιδικά μου χρόνια, έχω την εντύπωση ότι διάβαζα από πολύ μικρή ηλικία, ίσως και πριν μάθω να γράφω και να διαβάζω. Σίγουρα δεν συνέβαινε όμως αυτό και δικαιολογώ αυτήν την αμυδρή εντύπωση από το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα αδέρφια στο σπίτι ασχολούνταν με τα βιβλία και μάλλον τα ξεφύλλιζα και φανταζόμουν ότι διάβαζα.

Μια άλλη ισχυρή μνήμη των παιδικών μου χρόνων είναι τα καλοκαιρινά βράδια που περνούσαμε σε μια τεράστια αλάνα της γειτονιάς στην οποία μεγάλωσα. Εκεί μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς, πολλά παιδιά, διάφορων ηλικιών.
Ήταν η χαρά του καλοκαιριού αυτά τα βράδια, διακοπές δεν υπήρχαν, οπότε αυτή ήταν η γλυκιά μας αναμονή. Και μέσα στη νυχτερινή ηρεμία του απέραντου θεσσαλικού κάμπου, η φαντασία μας οργίαζε!
Μια τεράστια θάλασσα απλωνόταν πέρα από το σκοτάδι και λέγαμε ιστορίες απίστευτες για τη θάλασσα, την άγνωστη θάλασσα που οι περισσότεροι δεν είχαμε δει στη μικρή ζωή μας.
Και τότε, ένα από αυτά τα καλοκαιρινά βράδια, ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά της παρέας, ο γιος του δασκάλου, έφερε απ’ το σπίτι του ένα βιβλίο και μας υποσχέθηκε ότι θα μας διαβάζει κάθε βράδυ μια ιστορία, ένα διήγημα. Κρατούσε με πολλή αγάπη ένα βιβλίο στα χέρια του, με γαλαζομπλέ εξώφυλλο που έγραφε: Ανδρέας Καρκαβίτσας, Τα λόγια της πλώρης, θαλασσινά διηγήματα.
Κύματα και τραμουντάνες, δελφίνια και σκοινιά, κατάρτια και καπετάνιοι εμφανίζονταν στο προσκήνιο και ακόμη θυμάμαι:

Είδες τόξο την αυγή;
Καλοσύνη το βραδύ!
Είδες τόξο το βραδύ;
Κακοσύνη την αυγή!

Μια θαυμάσια θαλασσογραφία αναδυόταν κάθε βράδυ μέσα από τα διηγήματα και μας μάγευε.
«Αν θέλει κάποιος να του δανείσω το βιβλίο, να μου το πει» είπε το αγόρι που διάβαζε. «Μόνο να το φέρει το βράδυ στην αλάνα».
Έτρεξα πρώτη και κέρδισα! Το πήρα στο σπίτι μου για μια εβδομάδα.

Ναι, αυτό το πολυδιαβασμένο έργο νεοελληνικής λογοτεχνίας μού άνοιξε τις πόρτες της ανάγνωσης. Δεν θυμάμαι ποια χρονιά ήταν, αλλά υπήρξε καθοριστική γιατί είχε και συνέχεια η περιπέτεια στις θάλασσες του κόσμου εκείνο το καλοκαίρι. Ήρθε σύντομα και ο γοητευτικός στα μάτια μου Νέμο, με το υποβρύχιο που εξερευνούσε τα μυστικά των βυθών και οδηγούσε σε περιπλανήσεις τη φαντασία μου. Σίγουρα υπήρξαν και άλλα που δεν θυμάμαι σήμερα με ακρίβεια.

Και το ταξίδι συνεχίστηκε με επιμονή και συνέπεια τα επόμενα χρόνια, χωρίς διακοπές, και το βιβλίο εξακολουθεί να με ταξιδεύει κάθε μέρα μέχρι σήμερα.

 

 

Βάσω Παπαγεωργίου

***Το κείμενο συμπεριλήφθηκε στην έκδοση του Ελληνικού Τμήματος ΙΒΒΥ – Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου «Αναγνώστες για πάντα» που κυκλοφόρησε το 2021 και διανεμήθηκε δωρεάν.