Πρόκειται για έναν Αργοναύτη. Μία από τις φιγούρες του Εγγονόπουλου στον ομώνυμο πίνακα του σπουδαίου Έλληνα ζωγράφου. Με τα ποιήματά του ο Γκάτσος σήκωσε κύματα μιας άδολης χαράς, ενός ανόθευτου πάθους, μιας πραγματικότητας που την συνέθεσαν μονάχα το φλισκούνι και η άγρια μέντα. Μες στην καρδιά του στερέωσε ένα ολόκληρο σύμπαν και για μια στιγμή σκόρπισε τον φόβο για το άδηλο το αύριο. Λογαριάζοντας το άπειρο πέρασε μέσα από το πεπερασμένο της νεοελληνικής ποίησης και σαν τον Τσέχοφ μίλησε δίχως φόβο για την ζωή, με αγάπη αληθινή όρθωσε το ανάστημα των λέξεών του, γυρεύοντας να βρει την ελευθερία που ένιωσε βαθιά εντός του.

Τα χρόνια και αν πέρασαν κανείς δεν λησμόνησε τον Νίκο Γκάτσο. Μήτε ο πάγος της πρωτοχρονιάς και οι δεκαετίες δεν έθαψαν την φιγούρα του. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Ο Νίκος Γκάτσος στάθηκε πελώριος κάτω από την πόρτα της τέχνης, καλωσορίζοντας την βαθιά καρδιά που κοιμάται μες στο κοιμισμένο κτήνος. Την ισχυρά πνοή της εσωτερικής ζωής έφερε στην επιφάνεια, υπερασπιζόμενος την αρχαία αγάπη και των τραγουδιών τις ανεκτίμητες αξίες. Άλλοτε με μπαλάντες σκοτεινές του φόνου και πάλι κρατημένος από τις παραλλαγμένες μορφές της παράδοσης στάθηκε ένας ακέραιος συλλογισμός, όχι μαρμάρινος σαν τον Παρθενώνα, μα θερμός, σαν άνθρωπος καταμεσής της νυχτιάς που την γεμίζουν όνειρα και λαμπηδόνες.

Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε σαν σήμερα το 1911 στην Κάτω Ασέα της Αρκαδίας. Ανέδειξε το έργο πλάι στην ρυθμική του τοπίου. Στο νησί του σήμερα σπεύδουν να προσκυνήσουν οι ποιητές γυρεύοντας πίσω από την διαβατάρικη εικόνα της Ελλάδος, την ασάλευτη ομοίωση με το πρόσκαιρο και με το αθάνατο.