***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Auguste Corteau
Για όσους δεν αντιλαμβάνονται τον όρο ‘γυναικοκτονία’, κι αντιπροτείνουν την ‘ανδροκτονία’, ίσως χρειάζονται όντως κάποιες εξηγήσεις. Τις ίδιες εξηγήσεις έχω δώσει σε ανθρώπους που αναρωτιόντουσαν για ποιον λόγο δεν διοργανώνονται ‘Straight Pride’ σε αντιστοιχία με τα ‘Gay Pride’. (Στην Αμερική, άτομα με παρόμοιες αγωνίες οργίζονται που δεν λέμε ‘White Lives Matter’ κατά το ‘Black Lives Matter’).
Οι γλωσσικοί όροι, τα κοινωνικά φαινόμενα και τα έθιμα προκύπτουν ως απόρροια συγκεκριμένων, μακραίωνων κοινωνικών τάσεων και παγιωμένων εθίμων.
Εθιμική λοιπόν, και μακραίωνη, ήταν (και παραμένει) η οργή, η βία, η περιθωριοποίηση, και η συστηματική κακοποίηση (που μπορεί να φτάσει ως και τον φόνο) που ασκείται σε διαχρονικά καταδυναστευμένες, ευάλωτες ομάδες: στις γυναίκες, στα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, σε συγκεκριμένες φυλετικές ομάδες, ως αντανάκλαση της παραδοσιακής υπεροχής της άρχουσας τάξης (στην περίπτωση των μαύρων στις ΗΠΑ, οι διακρίσεις σε βάρος τους απ’ την αστυνομία και όχι μόνο είναι κοινωνικός και ιστορικός αντίλαλος της φρίκης της δουλείας).
Όταν η κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκεις είναι η κρατούσα – η ενσάρκωση της πατριαρχίας, φερ’ ειπείν – και δεν υφίστασαι διαχρονικά διακρίσεις, ανισονομίες, χλεύη και αγριότητα, βρίσκεσαι, κι ας μην το αντιλαμβάνεσαι, σε προνομιακή θέση.
Κι αυτοί που χρήζουν προστασίας κι υποστήριξης είναι, μοιραία, αυτοί που δεν απολαμβάνουν προνόμια σαν τα δικά σου.
Επομένως, είσαι τυχερός που δεν χρειάζεται ειδικός όρος για το κοινωνικό σου σύνολο: πάει να πει ότι εσύ, κι άνθρωποι σαν εσένα, δεν θυματοποιούνται κάθε μέρα με τον αγριότερο τρόπο.
Petros Tatsopoulos
ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ
Πάντοτε έκπληκτοι. Πάντοτε ενήμεροι. Πάντοτε εχέμυθοι. Πάντοτε επιμηθείς. Οι γείτονες. Αυτή η μάστιγα.
Χρήστος Χωμενίδης
Η κοινή γνώμη βιάζεται να μετατρέψει τους ανθρώπους σε σύμβολα. Ίσως διότι μονάχα έτσι μπορεί να αντέξει την τραγωδία. Ιδεολογικοποιώντας την.
Η τέχνη -ιδίως η υψηλή τέχνη- παίρνει τα σύμβολα και τα κάνει ξανά ανθρώπους. Τους δίνει σάρκα και πνοή.
Αλέκα Πλακονούρη
Αυτός είναι εμφανίσιμος, με φράγκα και πιλότος.
Αυτός είναι, λένε, καλό και συγκροτημένο παιδί.
Αυτός κάποτε κατέβηκε απ’ το ελικόπτερό του και πολιόρκησε μια 15χρονη, όχι μια γυναίκα συνομήλικη ή λίγο μικρότερη, αλλά ένα κορίτσι 12 ολόκληρα χρόνια νεότερο, ένα παιδί.
Αυτός έκανε μια έφηβη να τον ερωτευτεί και να τον παντρευτεί.
Αυτός την έκανε μητέρα στα όρια εφηβικής και μετεφηβικής ηλικίας.
Αυτός έκλεισε το κορίτσι-τρόπαιο σε έναν μπετονένιο πύργο μιας αστικής εσχατιάς.
Αυτός την πήγαινε σε μια γιαλαντζί ψυχολόγο, προφανώς για να διατηρήσει τον έλεγχο πάνω της.
Αυτός ένα βράδυ τη σκότωσε με τα χέρια του, καταβάλλοντας υπερβάλλοντα ζήλο για την απόφραξη των αναπνευστικών οδών.
Αυτός κρέμασε το σκυλί τους για να σκηνοθετήσει ληστεία.
Αυτός, με τα ίδια τα χέρια του, έβαλε το μωρό του δίπλα στη νεκρή μάνα του.
Αυτός παραβίασε το παράθυρο του σπιτιού του και έβγαλε την κάρτα από την κάμερα.
Αυτός (μόνος;) δέθηκε και έκλεισε με ταινίες τα μάτια του.
Αυτός ενοχοποίησε τρεις άντρες, που ο ένας μιλούσε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινε (αντιγράφοντας σε γενικές γραμμές, όπως φαίνεται, τη ληστεία πριν από μερικά χρόνια του εκπαιδευτή του).
Αυτός βγήκε τις πρώτες ώρες μετά τη δολοφονία από το σπίτι του για να κάνει αδάκρυτος δηλώσεις στα αδηφάγα μικρόφωνα, εξυμνώντας «τα παιδιά» της αστυνομίας που θα βρούνε την άκρη.
Αυτός έπεισε «τα παιδιά» της αστυνομίας να επικηρύξουν τους ασφαλώς αλλοδαπούς δράστες με 300.000 ευρώ.
Αυτός πήγε στην κηδεία της γυναίκας που σκότωσε κρατώντας ώρες ολόκληρες μπροστά του το μωρό του σαν να ’ταν ασπίδα, υποδυόμενος τον συντετριμμένο πατέρα.
Αυτός αγκάλιασε τη μάνα του κοριτσιού που είχε δολοφονήσει.
Αυτός, που δεν ανέχτηκε να τον εγκαταλείψει το κορίτσι-τρόπαιο και το δολοφόνησε, έχει γονείς και μια κοινωνία γύρω του που για χρόνια τάιζαν τον λύκο που ζει μέσα του.
Αυτός που ονόμασε τον χειρισμό αγάπη, τον έλεγχο οικογενειακή ζωή, τη γυναικοκτονία έγκλημα πάθους (τη σκότωσε επειδή θόλωσε) ανήκει σε ένα εξαπλωμένο είδος λυκανθρώπων, που ενδημεί ανενόχλητο στις οικογενειακές εστίες, πίσω από πόρτες κλειστές.
Αυτός κατάφερε εύκολα να δηλώσει η αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου «Η έξαρση της εγκληματικότητας οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην εισροή στην ελληνική κοινωνία πληθυσμών οι οποίοι δεν ασπάζονται τις ίδιες αξίες με τον Έλληνα, δεν έχουν την ίδια εκπαίδευση», καλλιεργώντας τα πιο ταπεινά ξενοφοβικά και ρατσιστικά ένστικτα της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτός είναι ώριμο τέκνο μιας κοινωνίας που κάθε φορά πέφτει από τα σύννεφα και απέναντι στην ενδοοικογενεική βία κλείνει τα μάτια και κάνει την πάπια.
Αυτός με έκανε να τρομάξω μ’ εμένα την ίδια, που από την πρώτη στιγμή διέκρινα πάνω του το γυάλινο μάτι του δολοφόνου.
Αυτός τέλος ας είναι η αφορμή για να αφυπνιστούμε ως κοινωνία για να μην υπάρξει καμία άλλη Καρολάιν, Ελένη, Μαρία νεκρή από σύζυγο, σύντροφο, φίλο… Ως εδώ με τους λυκάνθρωπους, φτάνει!
Διονύσης Μαρίνος
[Μπορείς για μια ημέρα να γίνεις γυναίκα;]
Μια λύση, ανθρωπίνως ανεφάρμοστη, θα ήταν να μπορούσε κάθε άντρας -έστω μια φορά τον μήνα-, να ενδύεται πλήρως το ρόλο και τη φύση της γυναίκας. Να γινόταν, ας πούμε, για ένα ολόκληρο 24ωρο κάτι σαν πολιτοφύλακας του άλλου φύλου και με τη σκηνοθετική σκληρότητα που μόνο η καθημερινότητα μπορεί να δημιουργήσει, να ζούσε αυτά που εκείνη ζει τις άλλες ημέρες του μήνα.
Ηθικά λακτίσματα, μικρότερη αμοιβή στην εργασία, ενδοοικογενειακή βία, υποβιβασμό της προσωπικότητάς της, σεξιστικά σχόλια στο δρόμο, βιασμούς και λογής ιταμότητες.
Η άλλη λύση, πιο άμεση και πιο αποτελεσματική, είναι να φτιάχνουμε ως κοινωνία άντρες που τη λέξη ενσυναίσθηση δεν χρειάζεται να μην ψάξουν στο λεξικό ούτε να τη θεωρούν μια ακόμη θεωρητική παράτα. Κάπως έτσι, δεν χρειάζεται να γίνεις μια φορά το μήνα γυναίκα ώστε να καταλάβεις τι περνάει, αλλά περπατάς με τα παπούτσια της κάθε στιγμή, κάθε μέρα, μήνα, έτος.
Μπορεί έτσι να μετριαστεί η αρσενική τοξικότητα; Γίνεται να εξαλειφθούν τα εγκλήματα κατά των γυναικών; Κατηγορηματικά όχι. Είμαστε φτιαγμένοι από το πλευρό του Κάιν. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που τα φρένα τους δεν γίνεται να ανεμοζυγιαστούν. Ακόμη κι έτσι, η ενσυναίσθηση είναι ικανή να λειτουργήσει ως βάμμα στα τραύματα που αφήνει το χέρι ενός άντρα. Χωρίς αυτή, η Καρολάιν δεν θα είναι περιπτωσιολογία στην εγκληματολογία, αλλά κοινός τόπος. Τόπος-βούρκος.
Κατερίνα Μαλακατέ
[Είναι πολύ δύσκολη λέξη το “Φύγε” όταν πρόκειται για σχέση κακοποιητική. Ο άντρας θύτης δεν θα αφήσει ποτέ εύκολα να ξεφύγει η λεία του, κόπιασε για αυτήν.
Στην αρχή στήνοντας τον μύθο, δίνοντας τα πάντα, είναι όμορφος, έξυπνος, πλούσιος, και στην τελική είναι απλά άντρας κι είσαι πολύ τυχερή που βρήκες ένα τέτοιο κελεπούρι. Σε θέλει όλη δική του και σε απομονώνει από όσους σε αγαπούν.
Στην επόμενη αποσύροντας την εύνοια του όταν πια έχει δεμένο το θύμα, ο λόγος μπορεί να είναι απλός, κάποιον κοίταξες, δεν έφτιαξες καλό φαί, υπάρχεις. Ταυτόχρονα σου δίνει και λίγο μύθο ακόμα, σε μικρές δόσεις, να αρχίσεις να αμφιβάλλεις για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Κι όταν πας να φύγεις από τον κλοιό, σε σκοτώνει. Μην ξεχνάμε, ήθελε να φύγει, για αυτό τη σκότωσε. Ήθελε να ξεφύγει. Πώς να ξεφύγεις από τη ναρκισιστική προσωπικότητα που έχει την πατριαρχία με το μέρος της; Που την θρέφουν οι πάντες γύρω σου; Τι τις θες τις σπουδές και τις παρέες, εσύ έχεις στα είκοσι ολοκληρωθεί ως γυναίκα. Ε, ναι, είναι λίγο οξύθυμος και περιοριστικός, αλλά έτσι είναι οι άντρες. Μη χαλάς την οικογένειά σου.
Γιατί, αν κάτι μας σοκάρει πιο πολύ δεν είναι πως αυτά τα έκανε ο Μπάμπης, αλλά πως αυτά τα έκανε ο όμορφος, νεαρός πιλότος που “ερωτεύτηκε” την όμορφη 14χρονη. Το τέρας είναι ένας από μας, αυτό μας σοκάρει. Το ερώτημα είναι ένα, είναι όντως ένας από μας; Σε ποιον ή ποια πρέπει τελικά να δείχνουμε την αλληλεγγύη μας. Όσο κι οι δυο είναι ζωντανοί]
Ελένη Γκίκα
δεν είχα σκοπό να διακόψω την γαλήνη μου, βγαίνω εξάλλου και μετά από μια δύσκολη δεκαετία αρκετά λαβωμένη, αλλά δεν σας αντέχω να μιλάτε είτε για έγκλημα πάθους (ελάχιστοι έστω), είτε να αποκρούετε (ελάχιστοι πάλι) τον όρο “γυναικοκτονία”, γιατί υπάρχουν και γυναίκες που σκοτώνουν τους άντρες τους. Έχετε ιδέα τι σημαίνει να είσαι παντρεμένη και να είσαι 20 χρονών; Να είσαι με κάποιον να τον αγαπάς και να απαιτεί να του κάνεις παιδί ενώ είσαι 18 χρονών; Έχετε ιδέα να έχεις δέσει τόσο νέα, σχεδόν παιδί, τι λέω παιδί, κι άβγαλτη τη ζωή σου με τον εχθρό σου που σε απομονώνει, σε φυλακίζει, σε υποτιμά, με τις ευλογίες των πάντων, και ενδεχομένως και σε χτυπά; Αν δεν το έχετε ζήσει, τον σεβασμό σας ή τον σκασμό και να προσέχετε τα κορίτσια σας! Να προσέχετε τα παραμύθια σας! Και την Άννα Καρένινά σας! Γαμώτο μου! Γιατί το τρένο είναι εκείνος, ο ψηλός κι όμορφος άντρας μας που αγαπά κι εγκρίνει η μαμά, ξέρετε, καμία φορά.
υγ. εκ πείρας κι αιμορραγώντας. την πάτησα στα 20 την γλίτωσα γονική συναινέσει πέντε χρόνια μετά. δεν ξεπεράστηκε ποτέ. δεν ξεπερνιούνται, ξέρετε, αυτά.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular
