***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Η Όντρεϊ Χέπμπορν (Βρετανίδα ηθοποιός) υπήρξε από τις αδιαμφισβήτητες σταρ του μεταπολεμικού αμερικανικού κινηματογράφου, ενώ είναι από τις λιγοστές ηθοποιούς, που έχουν κερδίσει και τα τέσσερα μεγάλα αμερικανικά καλλιτεχνικά βραβεία, Όσκαρ, Τόνι, Έμμυ και Γκράμι.

Σήμερα θεωρείται μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του κινηματογράφου, ενώ σύμφωνα με το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου είναι η τρίτη μεγαλύτερη γυναίκα σταρ όλων των εποχών.

Μπορεί να βίωσε τεράστια επιτυχία και την απόλυτη δόξα κατά τη διάρκεια της καριέρας της, η πραγματικότητα όμως δεν ήταν τόσο λαμπερή. Εμείς με αφορμή τη γέννησή της κοιτάμε πίσω από την «τέλεια» εικόνα της και αναζητούμε την πραγματική Όντρεϊ Χέπμπορν μέσα από το πιο πρόσφατο ντοκιμαντέρ για τη ζωή της.

Το ντοκιμαντέρ ντοκιμαντέρ με τίτλο «Audrey» έδωσε περισσότερο έμφαση στην ψυχοσύνθεση της ηθοποιού και όχι στην εικόνα της. Μάλιστα, πρόκειται για το πρώτο ντοκιμαντέρ, το οποίο έχει τη συγκατάθεση της οικογένειάς της, αλλά και συνεντεύξεις τους.

Σύμφωνα, λοιπόν, με την εγγονή της Όντρεϊ Χέπμπορν «το πιο καλά κρυμμένο μυστικό της ήταν ότι ήταν τόσο θλιμμένη». Και αυτό ακριβώς πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ, βασισμένο σε συνεντεύξεις της ηθοποιού, και πληροφορίες από την οικογένειά της.

Το γεγονός που την τραυμάτισε ψυχολογικά

Σε μία συνέντευξη, που ηχογραφήθηκε από το περιοδικό Life το 1992 και προβλήθηκε για πρώτη φορά στο ντοκιμαντέρ, η Χέπμπορν μίλησε για το βαθύ τραύμα που της προκάλεσε το διαζύγιο των γονιών της, όταν ήταν μόλις έξι ετών. «Η εγκατάλειψη μας από τον πατέρα μου ήταν το πρώτο «χτύπημα», ήταν ένα τραύμα που με στιγμάτισε, και με άφησε ανασφαλή για όλη την υπόλοιπη ζωή μου» αποκάλυψε η ηθοποιός. «Εξαφανίστηκε μια μέρα, και η μητέρα μου δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει».

Στο ντοκιμαντέρ βλέπουμε επίσης την προσπάθεια της Όντρεϊ Χέπμπορν να βρει τον πατέρα της, 25 χρόνια μετά την τελευταία τους επικοινωνία. Ο πατέρας της συμμετείχε στο φασιστικό κίνημα στην Βρετανία, όταν τους εγκατέλειψε στην Ολλανδία. Η Χέπμπορν τελικά τον βρήκε μέσα από τον Ερυθρό Σταυρό και τον επισκέφτηκε στην Ιρλανδία. Η εμπειρία αυτή όμως ήταν ψυχρή και την άφησε πληγωμένη.

«Η έννοια της οικογένειας είναι πολύ σημαντική. Η εξαφάνιση του πατέρα μου με απέλπισε» λέει η Χέπμπορν στην ταινία. «Αν τον έβλεπα πιο συχνά θα ένιωθα ότι με αγαπούσε και ότι έχω πατέρα. Αυτό προσπάθησα να αποφύγω για τα παιδιά μου. Έγινα απίστευτα ανασφαλής με την τρυφερότητα και υπερβολικά ευγνώμων για αυτή, με τεράστια επιθυμία να την δώσω» κατέληξε.

Η  Όντρεϊ Κάθλιν Ράστον, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 4 Μαΐου του 1929 στις Βρυξέλλες. Ήταν το μοναδικό παιδί του τσεχοσλοβακικής καταγωγής τραπεζίτη Τζόζεφ Ράστον και της Ολλανδής αριστοκράτισσας Έλεν φαν Χέμστρα. Σπούδασε στην Αγγλία και την Ολλανδία, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και μετά τον χωρισμό των γονέων της εργάστηκε ως φωτομοντέλο με το ψευδώνυμο Όντρεϊ Χέπμπορν.

Η ίδια ήθελε να ασχοληθεί με τον χορό, αλλά η δασκάλα της στην υποκριτική την έπεισε ότι είχε το ταλέντο να ακολουθήσει καριέρα ηθοποιού. Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 εμφανίστηκε σε θεατρικές παραστάσεις στο Λονδίνο και το 1951 έκανε την πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο με την ταινία «Γέλιο στον Παράδεισο» (Laughter in Paradise), σε σκηνοθεσία Μάριο Ζάμπι. Μετά από μία ασύνομη παραμονή στο Παρίσι επέστρεψε στο Λονδίνο, όπου γύρισε διάφορες ταινίες από τις ξεχώρισαν «Η συμμορία του Λαβέντερ Χιλ» (The Lavender Hill Mob, 1951) σε σκηνοθεσία Τσαρλς Κράιτον και «Σκιές στην Ομίχλη» (The Secret People, 1952) σε σκηνοθεσία Θόρολντ Ντίκινσον.

Το 1953 γύρισε την πρώτη της ταινία στο Χόλιγουντ, τη ρομαντική κωμωδία «Διακοπές στην Ρώμη» (Roman Holiday) σε σκηνοθεσία Γουίλιαμ Γουάϊλερ, που την έκανε παγκοσμίως γνωστή και της απέφερε το μοναδικό βραβείο Όσκαρ της καριέρας της. Ακολούθησαν ταινίες που τόνισαν την ξεχωριστή χάρη και φινέτσα της, όπως «Σαμπρίνα» (Sabrina, 1954) του Μπίλι Γουάϊλντερ, «Πόλεμος και Ειρήνη» (War and Peace, 1956) του Κινγκ Βίντορ, «Έξυπνο Μουτράκι» (Funny Face, 1957) του Στάνλεϊ Ντόνεν, «Αριάν» (Love in the Afternoon, 1957) του Μπίλι Γουάϊλντερ, «Η ιστορία μιας μοναχής» (The Nun’s Story, 1959) του Φρεντ Τσίνεμαν, «Οι Ασυγχώρηστοι» (The Unforgiven, 1960) του Τζον Χιούστον, «Τίποτα δεν είναι πιο ωραίο από την αγάπη» (Breakfast at Tifanny’s, 1961) του Μπλέικ Έντουαρντς, «Ωραία μου Κυρία» (My Fair Lady, 1964) του Τζορτζ Κιούκορ, κ.ά.

Πηγές: monopoli.gr &  zougla.gr 

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.