***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Πέριξ της Ελευσίνας Μικρό Οδοιπορικό

Γύρω από την Ελευσίνα που ποζάρει για τα ευρωπαϊκά εξώφυλλα, υπάρχει ένα ολόκληρο δίκτυο από μικρούς δήμους. Σπαρμένες κοινότητες κατά μήκος της ακτής. Απέναντι τους κάποτε κρατήθηκε μακριά ο εχθρός μα αυτό πριν από δυο χιλιάδες χρόνια, σκόνη και ξεχασμένη δόξα πια. Μήτε τα ναυάγια αντέχουν πια για να πουν την ιστορία. Η αιώνια φωτιά στα διυλιστήρια, σαν μια υπενθύμιση πως σε λίγο ακολουθεί η πόλις και από κάτω η ζωή που προσπαθεί έναν αιώνα τώρα να βρει το βήμα της. Απ’ εδώ δεν θα περάσεις. Μονάχα κάτι σχολικές εκδρομές θυμάσαι, τα ατέλειωτα χιλιόμετρα εμπρός σου όταν αναχωρούσες με τα υπεραστικά που τραβούν χρόνια ατέλειωτα για την αρκαδία σου. Τον δρόμο που άφησες πίσω σου σαν γύριζες μέσα Ιουλίου σε μια ανυπόφορη ερημιά από τσιμέντο και αιχμηρές γωνιές, λιγότερο σοφός και ίσως κάπως κουρασμένος. Μονάχα έτσι θυμάσαι την Νέα Πέραμο, τα Μέγαρα, την Πάχη, τα προσφυγικά ψαροχώρια που κρατούν ζωντανή την ιστορία. Ειδικά τώρα που ο αιώνας συμπληρώθηκε και το παλιό μας τραύμα έπαψε να πονά. Μα δεν το ομολογούμε και πίσω από τις παράτες ξεχνούμε τις μικρές πολιτείες της πιο πικρής, νεοελληνικής μας ιστορίας. Έτσι δείχνουμε την αμηχανία μας.

Με αφορμή την Ελευσίνα της πολιτισμένης Ευρώπης που συνιστά ένα πιστό, λυπημένο είδωλο της πολυπόθητης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, φωτίζονται έστω δειλά, σαν αδιάφορες υπομνήσεις εκείνοι οι κόσμοι με τα χαμηλά σπιτάκια, τις αυλές, την μετέωρη ζωή, και το όνειρο το δειλό μιας επιστροφής, με την πίκρα  και την γραφικότητά τους. Και διεκδικούν ένα μέρος από τις λέξεις που κατακλύζουν βιαίως τον έντυπο και τον ηλεκτρονικό κόσμο τούτη την ώρα.

Νέα Πέραμος, Φρέσκα Όστρακα

Εδώ δεν φθάσανε οι επίσημοι. Η μπάντα φάνηκε πιο κάτω στην διασταύρωση. Όμως εκείνοι οι άνθρωποι, σκαρφαλωμένοι στον λόφο απέμειναν με τα κυριακάτικα τα ρούχα τους. Περιφρονημένοι, σαν άρρωστοι στάθηκαν και αντιχαιρέτησαν το πλήθος που έγνεφε σαν πίσω από μια θάλασσα. Τα εκατό χρόνια εδώ δεν περάσανε και η ζωή παραμένει μια ραγισμένη γοητεία. Κάθε βράδυ δαντέλες και άλογα και ξιφασκία και απογευματινές αναγνώσεις του τύπου σε σκιερά καφενεία. Όλα αυτά πάνε, περνούν με την μπάντα και έπειτα στρίβουν προς την πλευρά της θάλασσας. Κάποιοι πετούνε τριαντάφυλλα στο κύμα και βολεύονται ευχαριστημένοι έτσι που μοιράστηκαν ανάμεσα στην μνήμη και το καθήκον. Ύστερα πέσανε τα γέλια, τα ποτήρια σπάσανε, τα κορίτσια της ΠΥΡΚΑΛ άμαθα στον έρωτα, είπαν το μεγάλο ναι και πέρασαν για πάντα στις ώρες του πυρετού. Και η Νέα Πέραμος; Αυτή στάθηκε μια οραματική πολίχνη, τίποτε περισσότερο, το τάδε χιλιόμετρο απάνω στον δρόμο που βγάζει σε χώρες εξωτικές, προσωπικές.

Πάχη, τα ψαράδικα

Τελευταίο καρέ. Ο πατέρας και εγώ μια Κυριακή στα ψαράδικα του μικρού λιμανιού. Τότε δεν ήξερα, όμως σήμερα κατάλαβα πως εκείνος ο κόσμος ήταν φτιαγμένος για ποιητές και πλάνητες. Κάθε φορά που περνώ από την Πάχη, ποτέ δεν σκέφτομαι να την επισκεφτώ. Την αφήνω ραγισμένη σε μια γωνιά και τραβώ για τα Μέγαρα και τον μεγάλο κάμπο τους. Και όμως νιώθω κάθε φορά σαν περνώ από το μικρό ψαροχώρι, πως κάπου εκεί με περιμένει ένας καλός φίλος, Τα χρόνια περνούν, τα μαγαζιά καλυτερεύουν, τα παλιά τραπέζια τα στοιβάξανε σε μια γωνιά, τους ρίξανε το ανάθεμα και προχώρησαν. Τα φαντάζομαι αμίλητα, φαγωμένα από την αλμύρα, να συνθέτουν την ολοζώντανη ζωοφόρο της μνήμης που κρατά δεμένη σε τούτο τον μόλο την Πάχη των παιδικών μου χρόνων.

Νεράκι, απογευματινό μπάνιο

Οι φωτογραφίες έχουν πάντα μια εποχή για να βλέπονται. Τότε τα χρώματα είναι που βρίσκουν τον χαμένο τους εαυτό. Δεν υπάρχει γωνιά από το Νεράκι που να μην την λούζει ο ήλιος. Έρημοι οι δρόμοι, δίχως ίσκιο, με ένα σκληρό και άγριο μεσημέρι που όμοιό του δεν είχε δει ποτέ του. Κάτω από τέτοιο φως, το λούστρο ξεφτίζει και απομένει η προσευχή των παιδιών που διανύουν τις δεκαετίες, γυρεύοντας έναν τρόπο για να επιστρέψουν. Και όλα μες στο θάμπος.

Το Νεράκι είναι μια λωρίδα γης. Την προλογίζουν οι δημοτικές σημάνσεις. Μα εσύ ταξιδιώτη, θα την γνωρίσεις από το φως που τα κάνει όλα σταρένια και κατέχει τα μάγια ενός χορευτή, έτσι όπως ξεγελάει των πραγμάτων τους φευγαλέους ίσκιους.

Κινέτα, παλιό ξενοδοχείο

Τι λυπητερό θέαμα τα κλειστά ξενοδοχεία. Μήτε φωνές και γεμάτες πισίνες και χάχανα των παραθεριστών. Μονάχα οι παρατημένες ομπρέλες σαν κάτι θέλουν να πουν μα έχουν απομείνει και αυτές με ανοιχτά τα στόματα, πνιγμένες στην σκουριά. Παλιά φθινόπωρα, οι αδειανές πολεμίστρες των μπαρ με τις ματαιωμένες χοές, ένα σαιξπηρικό σκηνικό στην είσοδο της πόλης. Από το ραδιόφωνο ακούγεται η είδηση για την καινούρια σήμανση. «Αθηναϊκή Ριβιέρα» αναγράφει στην παράκαμψη λέει ο εκφωνητής περήφανα όσο εγώ παραστέκω την Κινέτα, μια καθώς πρέπει ηλικιωμένη κυρία με υποψία μεγαλείου εδώ και εκεί.

Τα καινούρια οδικά έργα που σαρώνουν τις περιοχές κατά μήκος της θάλασσας, το λένε καθαρά. Η χοντρή επίστρωση δεν βοηθά σε τίποτε. Πίσω από τα συγυρισμένα τοπία οι πολίχνες της ζωής μου και στο φόντο μια Ελευσίνα, σαν αδέξια νότα στην αθηναϊκή συμφωνία. Στο Νεράκι, το Μεγάλο Πεύκο, την Κινέτα, στα προσφυγικά της Νέας Περάμου, μετρούν τον χρόνο με τα φουρνέλα του εργοστασίου ΤΙΤΑΝ.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.