***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Τα τρία φώτα, Claire Keegan, Εκδόσεις Μεταίχμιο
Την Ιρλανδή συγγραφέα Claire Keegan τη γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε μέσα από το βιβλίο της «Μικρά πράγματα σαν κι αυτά», του οποίο η υπόθεση διαδραματίζεται στην Ιρλανδία εν έτει 1985. Στην ίδια περίπου εποχή, αλλά με εντελώς άλλη θεματική, τοποθετείται και η υπόθεση της νουβέλας της ίδια συγγραφέως με τίτλο «Τα τρία φώτα». Η νουβέλα αυτή αποτελεί στην ουσία το ψυχογράφημα ενός μικρού κοριτσιού που το εγκαταλείπουν οι γονείς του σε ένα άλλο σπίτι, φαινομενικά εντελώς αναίτια.
«Ένα κομμάτι μου θέλει ο πατέρας μου να με αφήσει εδώ πέρα, ενώ ένα άλλο κομμάτι μου θέλει να με πάει πίσω, σε αυτά που ξέρω. Είμαι σε ένα σημείο που δεν μπορώ να είμαι αυτό που ήμουν πάντα ούτε να γίνω αυτό που θα μπορούσα».
Η Claire Keegan γεννήθηκε στην Ιρλανδία το 1968. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στο New Yorker, στο Paris Review, και στο Granta και έχουν μεταφραστεί σε είκοσι γλώσσες. Το Antarctica (συλλογή διηγημάτων, 1999) κέρδισε το Rooney Prize for Irish Literature και ήταν ένα από τα βιβλία της χρονιάς σύμφωνα με τους Los Angeles Times.
Αυτές είναι οι σκέψεις του κοριτσιού στην αρχή του βιβλίου. Ο πατέρας της την αφήνει σε κάποιους συγγενείς της μητέρας της, τον κύριο και την κυρία Κινσέλα που δεν έχουν παιδιά, σε αντίθεση με τη μητέρα του κοριτσιού που βρίσκεται και πάλι σε ενδιαφέρουσα. Ο λόγος για τον οποίο το παιδί εγκαταλείπεται στην ουσία σε ένα άλλο σπιτικό δεν κατονομάζεται, όμως, προφανώς, ο αναγνώστης υποθέτει ότι η κούραση της μάνας θα έπαιξε κάποιον ρόλο σε αυτό και ότι το παιδί θα επιστρέψει στο σπίτι του όταν η μητέρα του γεννήσει. Όπως και να ’χει, η μικρή γρήγορα θα διαπιστώσει πως οι νέοι της «γονείς» θα αποδειχτούν πολύ καλύτεροι από τους παλιούς, κι ας μην είναι οι πραγματικοί της, αφού την περιβάλουν με τη δέουσα στοργή και αγάπη, με μοναδικό αντάλλαγμα να βοηθάει λιγάκι στις δουλειές του σπιτιού την κυρία Κινσέλα. Σύντομα θα πληροφορηθεί ότι οι Κινσέλα είχαν κάποτε έναν γιο, που πέθανε από ατύχημα. Ίσως κι αυτός να είναι ο λόγος που την περιβάλλουν με τόσο φροντίδα. Το καλοκαίρι όμως σύντομα θα τελειώσει και το κορίτσι θα πρέπει να επιστρέψει στους δικούς του για να ξεκινήσει και το σχολείο από τον Σεπτέμβρη. Πώς θα δεχτεί τον νέο αυτόν αποχωρισμό;
«Ο Κινσέλα παίρνει το χέρι μου. Με το που το παίρνει, συνειδητοποιώ ότι ο πατέρας μου δεν με κράτησε ούτε μία φορά από το χέρι, και κάτι μέσα μου θέλει να με αφήσει ο Κινσέλα για να μη νιώθω έτσι. Είναι στενάχωρο συναίσθημα, αλλά όσο περπατάμε αρχίζω να ηρεμώ και δεν σκέφτομαι άλλο τη διαφορά της ζωής μου στο σπίτι και της ζωής που έχω εδώ».
Η νουβέλα είναι άκρως συγκινητική και τρυφερή, κατά βάθος σπαρακτική, και διεισδύει με έξοχο τρόπο στην ψυχολογία των παιδιών, αποδεικνύοντας ότι αυτά καταλαβαίνουν πάντοτε πολύ περισσότερα απ’ όσο μας δείχνουν και ότι, αν τύχει να πέσουν θύματα εγκατάλειψης και αδιαφορίας από πλευράς των γονέων της, τότε θα είναι αμείλικτα απέναντί στους γεννήτορές τους και δεν θα τους το συγχωρήσουν ποτέ.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
