***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

 Το κόκκινο καρνέ, Sofia Lundberg, Εκδόσεις Διόπτρα

Το κόκκινο καρνέ της Sofia Lundberg κινείται στο στυλ των βιβλίων το Μικρό Παριζιάνικο Βιβλιοπωλείο και Ο Εκατοντάχρονος που Πήδηξε από το Παράθυρο σε ό,τι αφορά τη γραφή, αλλά και τον ανάλαφρο και αισιόδοξο τόνο του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι και τα τρία προαναφερθέντα βιβλία είναι, πραγματικά, η προσωποποίηση της χαράς!

Οι πρωταγωνίστριες στο Κόκκινο καρνέ έχουν κάτι από τη γαλλική φινέτσα, παρόλο που η υπόθεση του μυθιστορήματος δεν διαδραματίζεται μονάχα στο Παρίσι και η πρωταγωνίστρια η Ντόρις κατάγεται από τη Σουηδία.

Ουσιαστικά το βιβλίο αποτελεί την αφήγηση της ζωής της Ντόρις με αφετηρία το έτος 1928, όταν αυτή ήταν δέκα ετών και ξεκίνησε τις καταγραφές της στο περίφημο κόκκινο καρνέ της. Η Ντόρις επιχειρεί μία αναδρομή στο παρελθόν της, μέσω αυτού του καρνέ. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, όμως, του παρελθόντος εναλλάσσεται με το παρόν. Εδώ η Ντόρις είναι πλέον ηλικιωμένη και τη σκυτάλη στην αφήγηση παίρνει η ίδια η συγγραφέας.

Από τις καλλιτεχνικές γειτονιές της Μονμάρτης στο Παρίσι, ως την κοσμοπολίτικη Αμερική των μέσων του 20ου αιώνα, από τον Μεσοπόλεμο στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, από τις βρώμικες κουζίνες των πλοίων ως τις φανταχτερές πασαρέλες των νεόπλουτων, το Κόκκινο Καρνέ είναι ένα βιβλίο που δεν αφήνει απέξω καμία πτυχή της ανθρώπινης ζωής. Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το  πως αφηγείται η ίδια η Ντόρις τη ζωή της στο Κόκκινο Καρνέ:

“…καθόμαστε παρέα, κάθε βράδυ, κουλουριασμένες στο γαλλικό μπαλκονάκι. Μιλούσαμε για βιβλία και καπνίζαμε. Τουλάχιστον δέκα τσιγάρα κάθε βράδυ, ήταν κι αυτό μέρος της δίαιτας που έπρεπε να κάνουμε. Τα χοντρά κορίτσια δεν έπαιρναν δουλειές και τα τσιγάρα- ή διαιτητικά τσιγάρα, όπως ήταν γνωστά τότε- ήταν το θαυματουργό φάρμακο της εποχής. Η νικοτίνη μας έκανε χαζοχαρούμενες, μας έκανε να χαχανίζουμε με πράγματα που δεν ήταν καν αστεία. Και μόλις έπαψαν να μας πιάνουν τα τσιγάρα, αρχίσαμε το κρασί. Το κρύβαμε σε μεγάλα φλιτζάνια τσαγιού για να μη μας πάρει χαμπάρι η κυρία που μας επέβλεπε”.

Η Ντόρις, η οποία αποδεικνύεται εν τέλει μία εν δυνάμει συγγραφέας, είναι μία κοπέλα που δεν φοβάται να ζήσει τη ζωή της. Δεν λυγίζει στις αναποδιές και διαθέτει αξιοσημείωτη προσαρμοστικότητα. Αναμφίβολα, τα πρόσωπα που την πλαισιώνουν στο βιβλίο, δεν αποδεικνύονται τόσο δυνατοί χαρακτήρες όσο η ίδια.

Κεντρικό σημείο στη ζωή της Ντόρις, αλλά και στο βιβλίο, αποτελεί ο έρωτας, και μάλιστα ο κεραυνοβόλος, ο καταδικασμένος, ο ανεκπλήρωτος, αλλά και αυτός που κρατάει ως τον θάνατο. Ο έρωτας θα αποτελέσει  το κίνητρο έτσι ώστε να κινηθεί η υπόθεση του βιβλίου, αλλά θα είναι και αυτός που θα συντροφεύει την Ντόρις ως το τέλος της πολυτάραχης ζωής της.

Το φινάλε του βιβλίου είναι απρόσμενο και εξαιρετικά συγκινητικό, στέλνοντας το παθιασμένο μήνυμα ότι η αγάπη είναι το μοναδικό πράγμα που μετράει σε αυτή τη ζωή και θα πάρουμε μαζί μας στην επόμενη. Ερωτική, φιλική, συναδελφική, γονεϊκή, ή αδελφική, η αγάπη είναι αυτή που παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στη ζωή μας. Γι’ αυτό και το βιβλίο τελειώνει βάζοντάς μας να αναρωτηθούμε αν δώσαμε αρκετή αγάπη σε αυτή τη ζωή:

“Κάτω από κάθε ταφόπλακα αναπαύεται η αγάπη. Πάρα πολλή αγάπη. Ματιές που βγάζουν εκτός ισορροπίας μια ολόκληρη ζωή. Χέρια πλεγμένα στο παγκάκι ενός πάρκου. Το βλέμμα ενός γονιού στο νεογέννητο παιδί του. Μια φιλία τόσο δυνατή ώστε να μην έχει ανάγκη το ερωτικό πάθος. Δύο κορμιά που γίνονται ένα, ξανά και ξανά. Αγάπη. Είναι μια λέξη μονάχα, μα κρύβει μέσα της τόσο πολλά. Στο τέλος, το μόνο που μετρά είναι η αγάπη. Εσύ αγάπησες αρκετά;”

Αποκτήστε το βιβλίο

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.