***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Υπάρχουν βιβλία που τα διαβάζουμε και τα ευχαριστιόμαστε, υπάρχουν και βιβλία που πέρα από αυτές τις δυο λειτουργίες τους μπορούν να αποδειχθούν εξαιρετικά χρήσιμα στην εκπαιδευτική διαδικασία είτε στο σχολείο είτε στο σπίτι.
Τρία τέτοια βιβλία θα σας παρουσιάσουμε σήμερα.
Αρχίζω με ένα βιβλίο που αν και μιλάει για ποδόσφαιρο δεν απευθύνεται μόνο ή κυρίως στα αγόρια. Η Δέσποινα Ηρακλέους με έμπνευση από την πραγματική ιστορία της δασκάλας Ντόρις Μυριανθέα, μας γράφει για «Τα παπούτσια της δασκάλας» σε ένα βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο με την πολύ όμορφη εικονογράφηση της Χρύσως Χαραλάμπους.
Η Ντόρις Μυριανθέα είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής στη Κύπρο, αλλά και Διεθνής Διαιτητής Ποδοσφαίρου από το 2015! Δασκάλα -διαιτητής λοιπόν, όπως και η ηρωίδα της ιστορίας. (το βιβλίο περιλαμβάνει φωτογραφίες από τη δράση της αλλά και μια βιογραφία της).
Συχνά βιβλία δηλώνουν πως είναι κατά των στερεοτύπων, αλλά με τον τρόπο που προσεγγίζουν τα θέματα μάλλον αντίθετα αποτελέσματα πετυχαίνουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η συγγραφέας διαλέγει έναν πιο υπαινικτικό τρόπο να προσεγγίσει το θέμα της, επικεντρώνοντας στα «παπούτσια της δασκάλας» που παραμένουν μυστήριο μέχρι το τέλος του βιβλίου.
Η συγγραφέας μαζί με το βιογραφικό της Ντόρις Μυριανθέα, περιγράφει και τον τρόπο που η ίδια την παρουσίαση στην τάξη της και πόση έκπληξη ένιωσαν τα παιδιά όταν περιμένοντας διαιτητή που θα τους επισκεπτόταν είδαν πως ήταν γυναίκα!
Μέσα από τον τρόπο που βιώνει την υπόθεση η ηρωίδα του βιβλίου, η Σόφη, τόσο η ίδια, όσο και οι μικροί αναγνώστες αντιλαμβάνονται ότι «μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις, φτάνει να δουλέψεις πολύ. Και αν μην αφήσεις κανέναν να σταματήσει τα όνειρά σου»
Ένα βιβλίο αισθητικά άψογο που δίνει τη δυνατότητα για δουλειά και στο σπίτι και στη τάξη. Κι εκτός από τα παιδιά νομίζω είναι πολύ χρήσιμο και για τους γονείς!\
Ένα βιβλίο που δούλεψα με τους μικρούς μαθητές μου σε εργαστήρι δημιουργικής γραφής είναι το «Χάρης και Φάρις» της Γιώτας Κ. Αλεξάνδρου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Susaeta με όμορφες εικόνες της Φωτεινής Τίκκου.
Ο μικρός ήρωας της ιστορίας ο Χάρης, μια μέρα, στον δρόμο για το σχολείο συναντά κάτω από μια γέφυρα ένα παιδί που ζει εκεί εξαθλιωμένο. Γνωρίζονται σιγά -σιγά, του δίνει φαγητό, παίζουν και αποφασίζει να μιλήσει γι’ αυτόν στους γονείς του.
Εδώ έκανα ένα πείραμα. Σταμάτησα να διαβάζω την ιστορία και ζήτησα από τα παιδιά να φανταστούν την αντίδραση των γονιών και τη συνέχεια της ιστορίας. Αφού συζητήσαμε τις εκδοχές τους, προχωρήσαμε στη συνέχεια της ανάγνωσης, όπου η συγγραφές με εύληπτο τρόπο δείχνει ποια είναι μια σωστή διαδικασία ένταξης ενός παιδιού τόσο στη χώρα, όσο και στη σχολική τάξη.
Από τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία του βιβλίου το δισέλιδο με παιχνίδια που μπορούν να παίξουν τα παιδιά και προέρχονται από διάφορες χώρες: Γαλλία, Αγγλία, Ινδία, Αλβανία κ.ά. αλλά μοιάζουν και με ελληνικά παραδοσιακά παιχνίδια.
Ένας όμορφος τρόπος καταπολέμησης του ρατσισμού!
Ένα βιβλίο με ενδιαφέρουσα πλοκή που δίνει πολλές δυνατότητες για δουλειά στην τάξη κι επίσης είναι πολύ χρήσιμο για τους γονείς…
Κλείνω με ένα βιβλίο που βρήκα πολύ γοητευτικό λόγω της πρωτοτυπίας του κειμένου, της ευαισθησίας που προσεγγίζει το θέμα και της εξαιρετικής εικονογράφησης που δένει αρμονικά με την ιστορία. Τα «Μετέωρα» του Μάριου Μάζαρη που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με εικονογράφηση του Βασίλη Κουτσογιάννη, ξεκινά με την ιστορία δυο αδελφών, αγόρι και κορίτσι, που αν και δίδυμα διαφέρουν πολύ μεταξύ τους στο τι τους αρέσει και τι όχι.
Το κορίτσι που αφηγείται απορεί κυρίως γιατί στον αδελφό της αρέσουν τόσο τα επίθετα και τα παζλ. Και κυρίως σε ό,τι αφορά στα επίθετα ο αδελφός της έχει την τάση να κολλάει ένα παντού!
Αυτό που αρέσει σε όλους είναι τα ταξίδια. Έτσι η χαρά τους είναι μεγάλη όταν αποφασίζουν να πάνε οικογενειακώς στα Μετέωρα. Τώρα, τι επίθετο μπορεί αν βάλει κανείς στην ονομασία ενός τόπου που είναι ήδη …επίθετο;
Τα «μετέωρα Μετέωρα» αποφασίζει ο αδερφός τελικά. Κι αυτό δίνει την ευκαιρία να μιλήσει η μητέρα στα παιδιά για τις αβεβαιότητες, αλλά και τις βεβαιότητες της ζωής.
Το βιβλίο μιλά και για το διαζύγιο, που όμως δεν σημαίνει πως οι γονείς δεν γίνονται «βράχοι» για να μη μείνουν «μετέωρα» τα παιδιά.
Τρυφερό και υπαινικτικό. Κι ίσως γίνω κουραστικός αν πω πως αξίζει να το διαβάσουν και να το κατανοήσουν και οι γονείς.
Όσο για την εκπαιδευτική διαδικασία, δίνει την ευκαιρία για πολλές δραστηριότητες, μερικές από τις οποίες αναφέρονται και στο τέλος του βιβλίου. Ταξίδια και μετεωρίτες, επίθετα και φωτογραφίες, οικογενειακές σχέσεις είναι τα βασικά πεδία.
Διαβάζουμε όλοι μαζί. Είναι πολύ πιο διασκεδαστικό από το να είναι ο καθένας κολλημένος σε μια οθόνη. Τι λέτε;
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
