***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Η Clare Pooley (Κλερ Πούλι) αποφοίτησε από το Newnham College (Cambridge) και δούλεψε είκοσι χρόνια στη διαφήμιση την οποία εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στην ανατροφή των παιδιών της. Ζει στο Φούλαμ του Λονδίνου με τον σύζυγό της, τα τρία παιδιά τους, τα δυο τους σκυλιά και ένα σκαντζοχοιράκι. Διατηρεί το blog ”Mummy was a secret drinker” το οποίο έχουν επισκεφθεί τρία εκατομμύρια αναγνώστες. Το 2017 κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό The sober diaries το οποίο έλαβε διθυραμβικές κριτικές. Το πρώτο της μυθιστόρημα Το πράσινο σημειωματάριο κυκλοφόρησε σε τουλάχιστον 29 χώρες και αγαπήθηκε πολύ από τους αναγνώστες, ενώ παρόμοια επιτυχία αναμένεται να σημειώσει με το νέο της μυθιστόρημα Οι επιβάτες της αποβάθρας 5 που αναμένεται να κυκλοφορήσει σε τουλάχιστον 20 χώρες. Στη χώρα μας τα δύο αυτά βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδ. Μεταίχμιο. Πρόσφατα βρέθηκε στην Αθήνα για την προώθηση του νέου της βιβλίου και βρήκαμε την ευκαιρία για μια σύντομη συνομιλία μαζί της. Με την ευγένεια που τη χαρακτηρίζει μας μίλησε για το ταξίδι της στον κόσμο της συγγραφής, για το δύσκολο παρελθόν της, για τους εθισμούς της ζωής της και τον τρόπο που ένα τόσο προσωπικό πρόβλημα, όπως αυτό που αντιμετώπιζε η ίδια με το ποτό έγινε η αφορμή για μια πορεία προς την παγκόσμια επιτυχία. Την ευχαριστούμε θερμά.

Τέσυ Μπάιλα, Ιανουάριος 2023

Πώς ξεκινήσατε το ταξίδι σας στον κόσμο της συγγραφής; Ήταν ένα εύκολο ξεκίνημα και τι χρειάστηκε μέχρι να εκδοθεί το πρώτο σας βιβλίο;

Ξεκίνησα να γράφω ως μια μορφή θεραπείας.

Το 2015, δεν μπορούσα πλέον να αγνοώ το γεγονός ότι είχα έναν τρομερό εθισμό στο αλκοόλ. Σταμάτησα να πίνω, αλλά ντρεπόμουν πολύ να ζητήσω βοήθεια, οπότε αντ’ αυτού ξεκίνησα ένα ανώνυμο ιστολόγιο με τίτλο  Mummy was a Secret Drinker (Η μαμά έπινε κρυφά). Καθημερινά άνοιγα την καρδιά μου σε αγνώστους σε αυτό το ιστολόγιο.

Μέσα σε ένα χρόνο το ιστολόγιο είχε γίνει viral και είχα αναγνώστες και εκδότες που μου ζητούσαν να το κάνω βιβλίο. Τα απομνημονεύματά μου – The Sober Diaries– εκδόθηκαν στα τέλη του 2017 και τότε ανακάλυψα ότι είχα έναν νέο εθισμό – το γράψιμο.  Έτσι, αποφάσισα να δοκιμάσω να γράψω μυθοπλασία.

Το πρώτο μου μυθιστόρημα – Το πράσινο σημειωματάριο – ήταν εμπνευσμένο από τη δική μου εμπειρία να λέω την πραγματική αλήθεια για τη ζωή μου σε αγνώστους.

Είναι το γράψιμο μια διαδικασία αυτοβελτίωσης; Βοηθά τον συγγραφέα να αντιμετωπίσει τις προσωπικές του δυσκολίες;

Στην περίπτωσή μου σίγουρα βοηθάει!

Άρχισα να γράφω ως θεραπεία όταν έκοψα το ποτό και σύντομα ανακάλυψα ότι αν δεν έγραφα κάθε μέρα, γινόμουν νευρική και αγχωμένη. Το γράψιμο, κατά τη διάρκεια εκείνης της τρομερά δύσκολης περιόδου, με βοήθησε να εκλογικεύσω τις σκέψεις μου και η διατύπωση των φόβων μου αφαίρεσε μεγάλο μέρος της δύναμής τους.

Τώρα γράφω μυθοπλασία, αλλά εξακολουθώ να βρίσκω τη διαδικασία θεραπευτική. Πρώτον, επειδή η ίδια η πράξη της συγγραφής μυθοπλασίας σε βγάζει από το μυαλό σου για ώρες κάθε φορά. Είναι ένα διάλειμμα από την πραγματικότητα. Και δεύτερον, επειδή εξακολουθείς να εξερευνάς όλα τα πράγματα που αγαπάς, που μισείς, που σε θυμώνουν, που θέλεις να αλλάξεις και που δεν καταλαβαίνεις. Αλλά το κάνεις αυτό μέσα από τα μάτια των χαρακτήρων σου, πράγμα που το κάνει λιγότερο αποκαλυπτικό.

Έχετε μιλήσει ανοιχτά για τις προσωπικές σας δυσκολίες και για το πώς τις αντιμετωπίσατε. Πιστεύετε ότι πρέπει να κοιτάξει κανείς κατάματα τους φόβους και τις αδυναμίες του προκειμένου να τις αντιμετωπίσει και τελικά να βοηθήσει και άλλους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο; Εσείς αυτό κάνατε;

Πιστεύω ότι πρέπει να κοιτάξει κανείς τους φόβους και τις αδυναμίες του κατάματα για να τις αντιμετωπίσει, και εγώ αυτό έκανα.

Είναι κάτι περισσότερο από αυτό, όμως. Μου πήρε λίγο χρόνο για να το καταλάβω, αλλά το θέμα δεν είναι απλώς να γνωρίζεις τις αδυναμίες σου, αλλά να μάθεις να τις αποδέχεσαι. Να τις αγκαλιάζεις. Έπρεπε να αποδεχτώ ότι είμαι εθισμένη, αλλά τώρα συνειδητοποιώ ότι το να είσαι ένα άτομο του «όλα ή τίποτα» έχει και τα πλεονεκτήματά του! Σημαίνει ότι αφιερώνεσαι στα πάντα – στην οικογένεια, στη φιλία και στη συγγραφή. Η εμπειρία μου από τον εθισμό με έχει κάνει επίσης πιο συμπονετική. Πολλοί από τους καλύτερους ανθρώπους που γνωρίζω είναι πρώην εξαρτημένοι.

Το βασικό μήνυμα στα μυθιστορήματά μου είναι ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Όλοι παλεύουν με κάτι, και τα ελαττώματά μας είναι αυτά που μας κάνουν μοναδικούς, ανθρώπινους και αξιαγάπητους.

Έχετε πει ότι “αυτό που ονειρεύεται κάθε συγγραφέας είναι να αγαπήσει κάποιος την ιστορία του τόσο πολύ, ώστε να φροντίσει να πει σε έναν φίλο του «Υπάρχει αυτό το βιβλίο που πρέπει πραγματικά να διαβάσεις…». Ποιο βιβλίο είναι ικανό να σας κάνει να μιλάτε έτσι γι’ αυτό; Τι πρέπει να έχει για να σας συγκινήσει;

Για μένα, υπάρχει μια ιδιαίτερη μαγεία στο να βρεις ένα πραγματικά καλό βιβλίο. Μέσα στις πρώτες σελίδες ξεχνάς ότι διαβάζεις μια ιστορία, αντίθετα νιώθεις ότι ζεις μέσα σε αυτήν. Τα βιβλία που είναι πιο πιθανό να μου το κάνουν αυτό είναι εκείνα στα οποία ανακαλύπτω έναν εντελώς μοναδικό και μαγευτικό χαρακτήρα, έναν χαρακτήρα με τον οποίο θέλεις να περνάς όλο και περισσότερο χρόνο. Τα αγαπημένα μου παραδείγματα είναι η Έμμα της Τζέιν Ώστιν, η Έλενορ Ολίφαντ και η Ελίζαμπεθ Ζοτ στα Μαθήματα Χημείας που κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Και τα δύο βιβλία σας, “Το πράσινο σημειωματάριο” και το ”Οι επιβάτες της αποβάθρας 5, εκδίδονται σε περισσότερες από 20 γλώσσες. Στην Ελλάδα τα έχουμε απολαύσει από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. Πώς αισθάνεστε για αυτή την παγκόσμια επιτυχία;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω. Είναι τόσο απίστευτο όταν χαρακτήρες που για τόσο καιρό υπήρχαν μόνο στο δικό σου κεφάλι βγαίνουν στον κόσμο. Και είναι το καλύτερο συναίσθημα όταν άνθρωποι από όλο τον κόσμο σου γράφουν και σου λένε τι σήμαιναν γι’ αυτούς αυτοί οι χαρακτήρες και οι ιστορίες τους.

Οι επιβάτες της αποβάθρας 5 είναι ένα συγκινητικό και αστείο βιβλίο και οι χαρακτήρες είναι αξιαγάπητοι. Πώς δουλέψατε πάνω στο συγκεκριμένο βιβλίο; Τι είναι αυτό που κάνει μια ιστορία αξέχαστη; Οι χαρακτήρες ή η πλοκή;

Άρχισα να γράφω αυτό το βιβλίο κατά τη διάρκεια της καραντίνας.  Ήμασταν όλοι περιορισμένοι στα σπίτια μας και διαπίστωσα ότι όχι μόνο μου έλειπαν η οικογένεια και οι φίλοι, αλλά μου έλειπε και το να περιβάλλομαι από πλήθος αγνώστων. Σκεφτόμουν, με νοσταλγία, τις μέρες που πηγαινοερχόμουν στη δουλειά κάθε μέρα με το μετρό του Λονδίνου. Συνήθιζα να βλέπω τους ίδιους ανθρώπους ξανά και ξανά, αλλά ποτέ δεν μιλούσαμε, γιατί ο πρώτος κανόνας της μετακίνησης στο Λονδίνο είναι ότι δεν μιλάς σε αγνώστους στο τρένο. Ποτέ.

Άρχισα να αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να συμβεί αν παραβίαζα αυτόν τον κανόνα, και αυτή η σκέψη έγινε η ιδέα για το βιβλίο.

Για μένα, οι χαρακτήρες κάνουν πραγματικά την ιστορία. Αν δεν νοιάζεσαι για τους χαρακτήρες και για το τι τους συμβαίνει, τότε η πιο περίπλοκη και συναρπαστική πλοκή στον κόσμο δεν έχει νόημα.

Είναι το χιούμορ ο καλύτερος τρόπος για να μιλήσεις για μεγάλα κοινωνικά ζητήματα;

Νομίζω πως ναι! Πιστεύω ότι αν μπορείς να γελάσεις με κάτι, του αφαιρείς τη δύναμη να σε βλάψει ή να σε τρομάξει. Στη συνέχεια, όταν μπορείς να το αντιμετωπίσεις, μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό.

Τέλος, θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα λόγια για τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι περίπου στα μισά του επόμενου μυθιστορήματός μου και είμαι σε αυτό το δύσκολο, αλλά συναρπαστικό στάδιο όπου ακόμα γνωρίζω τους νέους μου χαρακτήρες και ανακαλύπτω πού θα οδηγήσουν την ιστορία μου…

«Η γραφή της Pooley είναι δαιμόνια, γεμάτη χιούμορ και γοητευτική. 
Το λατρεύω αυτό το βιβλίο».
Hazel Prior, συγγραφέας

«Αισιόδοξο, αστείο, γεμάτο αγάπη και καλοσύνη».
Nita Prose, συγγραφέας

«Αυτό το μυθιστόρημα πραγματεύεται τόσο πολλά ενδιαφέροντα θέματα,
πάντα με το χιούμορ της Clare, που έχει γίνει το σήμα κατατεθέν της,
τη θαυμάσια γραφή της και τους ζωντανούς, αξιαγάπητους χαρακτήρες της –
η feelgood λογοτεχνία στα καλύτερά της! Σχεδόν με έκανε να χάσω τη στάση μου».
Sophie Cousens, συγγραφέας

Όλοι λένε ψέματα για τη ζωή τους. Τι θα γινόταν όμως αν μοιραζόσουν την αλήθεια;

Αυτή είναι η ερώτηση που γράφει σ’ ένα ανοιχτοπράσινο σημειωματάριο με την επιγραφή «Το πείραμα της αυθεντικότητας» ο Τζούλιαν Τζεσόπ, ένας εκκεντρικός ζωγράφος εβδομήντα εννέα ετών. Αφήνει το τετράδιο στο καφέ της Μόνικα στην Οδό Φούλαμ πυροδοτώντας έτσι μια αλυσίδα γεγονότων που θα αλλάξει τις ζωές των έξι πρωταγωνιστών. Στο σημειωματάριο αυτό ο καθένας τους θα αποκαλύψει τις ενδόμυχες αλήθειες και επιθυμίες του και μέσα από την αλληλεπίδρασή τους θα ανακαλύψουν όλοι τη δύναμη αλλά και τον κίνδυνο της ειλικρίνειας.

Ένα σύγχρονο μυθιστόρημα με ξεχωριστούς χαρακτήρες, συγκίνηση και χιούμορ, άρωμα Λονδίνου και έντονο κινηματογραφικό αέρα. 

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.