***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Η εξέγερση
Η 17η Νοεμβρίου είναι ημέρα ελευθερίας στην Ελλάδα, για να τιμήσει την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, όταν Έλληνες φοιτητές και πολίτες διαμαρτύρονταν ενάντια στην χούντα των συνταγματαρχών. Κατά τη διάρκεια αυτού του γεγονότος, συνέλαβαν και τιμώρησαν πολλούς φοιτητές και πολίτες, ενώ εκείνη την ημέρα σημαδεύτηκε από τον θάνατο πολλών ανθρώπων.
Ζοφερή κατάσταση. Να ζεις με περιορισμούς, να σου στερούν το δικαίωμα λόγου, ελευθερίας και αυτοδιάθεσης. Να μην αποφασίζεις αυτοδύναμα. Να μην μπορείς ως άτομο να έχεις αντίθετη γνώμη. Κάτι που συμβαίνει και στις μέρες μας καθώς βιώνουμε ένα παγκόσμιο καθεστώς απολυταρχίας και οι εγχώριοι ιθύνοντες υποστηριχτές ακολουθούν κατά γράμμα την ατζέντα. Είναι σαν τον βρόχο που σφίγγεται από τον περιχαρή δήμιο γύρω από το λαιμό του θύματος.
Κατά τη διάρκεια εκείνων των επτά πέτρινων χρόνων υπήρξαν πολλά θύματα, καθώς η χούντα των συνταγματαρχών κατέστειλε σκληρά την αντιπολίτευση και προέβαινε σε πολλές συλλήψεις, εκδιώξεις, βασανιστήρια και εκτελέσεις. Πολλοί Έλληνες πολίτες, φοιτητές, δημοσιογράφοι και ακτιβιστές υπέφεραν και φυλακίστηκαν.
Προερχόμενος από οικογένεια με αριστερή συνείδηση, ο ψυχικός μου φόρτος ήταν μεγάλος. Στο μυαλό μου τριγυρνούσε συνεχώς η αντίδραση. Σχολώντας από το φροντιστήριο των αγγλικών μαζί με τον Βασίλη, συμμαθητής μου, γράφαμε χαρτάκια «κάτω η χούντα» και τα σκορπίζαμε με προσοχή κατά την επιστροφή μας στο σπίτι, σε διάφορα σκοτεινά σημεία. Ο αέρας θα τα άπλωνε στους δρόμους. Έτσι υποθέταμε.
Μέχρι που επιτέλους φτάνει η ποθητή στιγμή της μαζικής αντίστασης στο πολυτεχνείο. Μια ανθρώπινη μεγαλειώδης ομορφιά κατέκλυσε την Πατησίων και τους δρόμους της Αθήνας. Το διαχρονικό σύνθημα: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» δονούταν (όπως άλλωστε και σήμερα δονείται) με ένταση μέσα στις ψυχές μας. Οι νέοι επιτέλους σηκώνουν το ανάστημα τους. Παίρνουν στις πλάτες τους το μέλλον της χώρας. Δεν ήταν αδιαφορία η αποχή τους τα προηγούμενα χρόνια, αλλά το βαθύ βρώμικο, φασιστικό κράτος που σιχαίνονταν. Τώρα όμως είχε φτάσει η ώρα να δείξουν τη δύναμη τους ενάντια στις χουντικές πολιτικές που στερούσαν τις ελευθερίες τους.
Τρόμος κατέκλυσε το χουντικό σκυλολόι, το λεκιασμένο με αίμα ελληνικό, που είδαν το ανθρώπινο ποτάμι έτοιμο να τους παρασύρει κι αντέδρασαν με τον γνωστό τρόπο. Όπως πάντα στην πρώτη γραμμή η κρατική βία που μετέτρεψε την ανάγκη για τα στερημένα κεκτημένα δικαιώματα να καταπνίγονται χτυπώντας και προπηλακίζοντας απροκάλυπτα.
Η δική μου εμπειρία
Πριν τρεις μήνες είχα απολυθεί από την 27μηνη (τραγικό) θητεία μου και δούλευα ως ηλεκτρονικός σε μεγάλη εταιρεία κατασκευής τηλεοράσεων. Η αμοιβή μου ζηλευτή, ήταν αρκετά υψηλότερη από τον μέσο όρο μηνιάτικου της εποχής. Με όλη αυτή την εξέγερση έφυγα από τη δουλειά μου και αναμίχθηκα μέσα στο πλήθος έξω από το Πολυτεχνείο. Το βράδυ της Παρασκευής ακούω το ραδιοφωνικό σταθμό. Αυτή την τραγική βραχνιασμένη φωνή ενός φοιτητή. «Εδώ πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων ελλήνων». Κόσμος από κάθε γωνιά συρρέει στο πολυτεχνείο προσφέροντας τρόφιμα, φάρμακα και συμπαράσταση με διάφορα συνθήματα: «Κάτω η Χούντα. Δεν περνάει ο Φασισμός».
Ακούω την ανακοίνωση του εκφωνητή που ζητούσε επειγόντως μία λάμπα, -αν θυμάμαι καλά PL 500- για να συνεχίσει να εκπέμπει ο πομπός. Δεν έχασα καιρό με το πόδι τρέχοντας έφτασα στην εταιρία, κάπου στην Καβάλας. Είχα κλειδιά του εργαστηρίου. Ό διευθυντής είχε έναν παράνομο πειρατικό σταθμό και αφιέρωνε τραγούδια για μία συγκεκριμένη ώρα κάθε νύχτα, στην ερωμένη του μόνο. Δίχως ενδοιασμό, άνοιξα, πήρα τη λάμπα από τον πομπό την τύλιξα με αρκετό βαμβάκι και χαρτιά, την τοποθέτησα σε ένα κουτί από παπούτσια και επέστρεψα στο πολυτεχνείο, 9:30 περίπου. Σκαρφάλωσα στο γωνιακό παράθυρο επί της Πατησίων με Στουρνάρη και την έδωσα σε ένα φοιτητή λέγοντας του: «Αδελφέ πρόσεχε, είναι η λάμπα που ζητάνε από τον σταθμό. Πρόσεχε μην σπάσει.» Κρέμασε το κορμί του, την πήρε κι εξαφανίστηκε. Χαμογελούσα με μια αίσθηση μεγαλείου που συνέβαλλα κι εγώ με αυτό τον τρόπο στην αντίσταση του χουντικού καθεστώτος.
Με την είσοδο του τανκ κατεστάλη η εξέγερση, αλλά η χούντα από εκείνη την αιματηρή νύχτα άρχισε να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος.
Τη Δευτέρα που πήγα στην εταιρία, ο διευθυντής ήταν έξαλλος και φώναζε ποιος πήρε τη λάμπα;
«Εγώ», του απάντησα.
«Απολύεσαι!» φώναξε.
Έφυγα με μία περηφάνια που δεν είχα νιώσει ποτέ άλλοτε στη ζωή μου.
Τα παιχνίδια της ζωής
Ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια με έτρωγε η περιέργεια, άραγε τι απόγινε η λάμπα, αν έφτασε στον προορισμό της, αν χρησιμοποιήθηκε ή καταστράφηκε;
2023 Οκτώβρης. 50 χρόνια μετά βρίσκομαι σε παρουσίαση βιβλίου. Θέμα σχετικό με την εξέγερση του πολυτεχνείου. Αρκετοί μίλησαν για τις προσωπικές τους εμπειρίες. Μεταξύ αυτών ανέφερα κι εγώ το περιστατικό με τη «λάμπα». Όταν επέστρεψα στη θέση μου, με πλησιάζει ένας ασπρομάλλης κύριος μου συστήνεται, -μέσα στην πολυκοσμία δεν συγκράτησα το όνομα του- και μου επαναλαμβάνει τα λόγια μου. «Πρόσεχε, είναι η λάμπα που ζητάνε από τον σταθμό. Πρόσεχε μην σπάσει.» Αγαπητέ μου, το δικό μου χέρι ήταν που κρεμάστηκε από το παράθυρο. Ήθελα κι εγώ να μάθω ποιος ήταν ο άνθρωπος που μου την έδωσε.
Η χειραψία μας ήταν θερμή, η συγκίνηση μεγάλη, όπως το ίδιο θερμή ήταν τότε η ανάγκη μας για ελευθερία.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
