***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Από τους αρχαίους τραγωδούς, στον Σαίξπηρ, τον Ο’Νηλ και αμέτρητους σύγχρονους συγγραφείς, η πατρική φιγούρα ανέκαθεν υπήρξε ένα από τα πιο μεγάλα και πολύπλοκα θέματα της δραματουργίας. Ο Πατέρας που μας καθορίζει όλους, παιδιά που μεγαλώνουν έρμαια των πατρικών επιλογών, προσπαθούν να τους μοιάσουν, συχνά όχι συνειδητά, ή πολλές φορές αγωνίζονται να αποτάξουν καθετί που τους θυμίζει, τους λατρεύουν, τους μισούν, επαναστατούν, παλεύουν να σταθούν στο (επιβεβλημένο) ύψος του πήχη του Πατέρα. Κανένας άνθρωπος -και κανένα παιδί, πάντα μπροστά στον Πατέρα θα είμαστε παιδιά- δεν μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από την αναπόφευκτη σκιά και τον τρόπο που είναι αδύνατον, παρά τις αμέτρητες προστριβές μας, να αρνηθούμε το δέσιμο που πάντα θα μας ενώνει με τη μορφή του. 

Πατεράδες καλοί, συνεπείς, με μοσχοαναθρεμμένες κόρες να τους λατρεύουν, και γιους που μεγαλώνουν περήφανα σε άντρες, και πατεράδες τέρατα, η αυστηρή μορφή της πατριαρχίας, η κακοποίηση και ο ακρωτηριασμός που και τα δύο άκρα συχνά περιέχουν, υπήρξαν πάντα αγαπημένα θέματα της δραματουργίας. Τους καλούς πατεράδες τους γιορτάζουμε κάθε μέρα. Τους κακούς ούτε λεπτό. Παρ’όλα αυτά, με αφορμή την Ημέρα του Πατέρα, την Κυριακή 19 Ιουνίου, θυμηθήκαμε μερικές ταινίες που πότε με γέλια και πότε με κλάματα, βρήκαν τον τρόπο να μας φέρουν ξανά αντιμέτωπους με τον άρρηκτο δεσμό του Πατέρα.

• Kramer vs Kramer – Κράμερ εναντίον Κράμερ

(Πρωταγωνιστούν: Dustin Hoffman, Meryl Streep, κα.

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Robert Benton)

Οι συστάσεις νομίζω περισσεύουν. Κλασικό, αγαπημένο, καθαρό, τίμιο, αμερικάνικο δράμα. Απέσπασε πέντε Όσκαρ το 1980, Καλύτερης Ταινίας, Α`Ανδρικού Ρόλου, Β`Γυναικείου Ρόλου, Σκηνοθεσίας και Διασκευασμένου Σεναρίου, ενώ διεκδίκησε άλλα τέσσερα. Η ιστορία είναι γνωστή. Ο Τεντ, εργασιομανής, στέλεχος διαφημιστικής, αναγκάζεται να αφήσει πίσω την καριέρα του και να γίνει πατέρας, όταν η σύζυγός του Τζοάννα τον εγκαταλείπει. Μια τεράστια δικαστική διαμάχη για την επιμέλεια του μικρού Μπίλι ξεκινάει και γράφει ιστορία, τόσο κινηματογραφικά, όσο και στις καρδιές μας. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά, που όλοι βρεθήκαμε αντιμέτωποι τότε με το δίλημμα του αν μια μάνα δικαιούται εκ φύσεως το παιδί της. Και ο Dustin Hoffman, ακόμη και σήμερα, είναι η εικόνα που θα φέρνουμε στο μυαλό μας για έναν πατέρα που αγωνίζεται να κρατήσει όχι μόνο το παιδί του, αλλά τις ισορροπίες μιας οικογένειας και μιας ζωής που καταρρέει ανεξήγητα. Τεράστιες ερμηνείες, σε ένα δράμα που κορυφώνεται μαεστρικά, και που όσα χρόνια κι αν περάσουν, ποτέ δεν θα χάσει τη θέση του ως μια από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε ποτέ!

• Big Fish – Απίθανες ιστορίες

(Πρωταγωνιστούν: Ewan McGregor, Albert Finney, Billy Crudup, Jessica Lange, Helena Bonham Carter, Alison Lohman, Marion Cotillard, Steve Buscemi, Danny DeVito, κα.

Σκηνοθεσία: Tim Burton)   

Ο Γουίλ Μπλουμ, επιστρέφει μετά από χρόνια αποξένωσης στο πατρικό του, προκειμένου να συμφιλιωθεί με τον ετοιμοθάνατο πατέρα του. Η μοναδικά αστείρευτη φαντασία του Τιμ Μπάρτον μας χαρίζει μια από τις πιο παραμυθένιες αλλά και ταυτόχρονα επώδυνα αληθινές ιστορίες ενηλικίωσης που είδαμε ποτέ. Ένας πατέρας που είναι αυτό που θα λέγαμε «φαφλατάς», που επί χρόνια επαναλαμβάνει τις ίδιες ιστορίες, μεγαλοποιεί τα πάντα και ακυρώνει –άθελά του- τον γιο του, που πάντα αδυνατεί να φανεί εξίσου ενδιαφέρον και σημαντικός. Πραγματικότητα και φαντασία μπερδεύονται σε ένα νοσταλγικό ταξίδι, γεμάτο αναμνήσεις, γεμάτο από όνειρα, πολλές φορές εφιάλτες, το ταξίδι μιας ζωής που κανείς δεν ξέρει αν είναι αυτή που πραγματικά ζήσαμε ή εκείνη που θα θέλαμε να έχουμε ζήσει. Εξαιρετικό καστ, υπέροχη φωτογραφία, ατμόσφαιρα, μια ταινία γεμάτη χρώματα και μουσικές, που πραγματικά μας ταξίδεψε όσο λίγες άλλες. Μια υποψηφιότητα Όσκαρ και τέσσερις υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες του 2004, και οι «απίθανες ιστορίες» μένουν στην καρδιά μας για πάντα!

• Instructions not included – Πουθενά χωρίς την κόρη μου

(Πρωταγωνιστούν: Eugenio Derbez, Karla Souza, Jessica Lindsey, Loreto Peralta, κα.

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Eugenio Derbez)

Ο Βαλεντίν ζει στο Ακαπούλκο. Τυχοδιώκτης, γυναικάς, άνθρωπος που ανήκει στο τώρα και τον εαυτό του. Μέχρι την στιγμή που η Τζούλι, μια πρώην σχέση μιας βραδιάς, αφήνει ένα μωρό στην πόρτα του και εξαφανίζεται χωρίς κανένα ίχνος. Η ζωή του Βαλεντίν αλλάζει δια παντός και ένας μέχρι πρότινος αυστηρώς ακατάλληλος άνθρωπος, μετατρέπεται άθελά του σε μπαμπά. Όχι πατέρα, μπαμπά. Ο Βαλεντίν μεγαλώνει με τους πλέον ανορθόδοξους τρόπους τη Μάγκι, την κόρη του, για έξι χρόνια. Και μαζί της μεγαλώνει κι αυτός σε έναν άνθρωπο που ποτέ του δεν είχε φανταστεί πως θα μπορούσε να είναι. Μέχρι την επιστροφή της Τζούλι. Μια ταινία που ξεκινάει σαν καθαρή –και ομολογουμένως χιλιοειπωμένη- κωμωδία, εξελίσσεται σε μελόδραμα, χαρακτηριστικό της μεξικάνικης δραματουργίας, και είναι ένα ανελέητο για τον θεατή roller coaster, στο οποίο γελάς με την καρδιά σου και ξαφνικά βρίσκεσαι να καταναλώνεις αμέτρητα χαρτομάντηλα μην μπορώντας να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Ο Eugenio Derbez καταφέρνει να φύγει από τα στενά όρια του Μεξικό, κερδίζει τις εντυπώσεις και μια πρωτοφανή παγκόσμια απήχηση, η ταινία γίνεται remake από την Γαλλία (Demain tout commence, 2016) με τον Omar Sy, στον αντίστοιχο ρόλο και εξίσου καλό για όσους δεν επιλέξουν το πρωτότυπο. Αλλά, να ξέρετε, αυτή την ιστορία, όποια εκδοχή της κι αν δείτε, δεν θα την ξεχάσετε ποτέ!

• Falling

(Πρωταγωνιστούν: Viggo Mortensen, Lance Henriksen, Sverrir Gudnason, κα.

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Viggo Mortensen)

Η πρώτη σκηνοθετική και σεναριακή απόπειρα του πάντα πολύπλευρου Viggo Mortensen είναι μια ταινία που με μια εξαιρετική απλότητα καταφέρνει να μιλήσει για όλα τα σημαντικά θέματα. Καταφέρνει να μας συνεπάρει, να μας θυμώσει, να μας συγκινήσει, και τελικά να μας αφήσει με ένα είδος ηρεμίας, συνειδητοποιώντας αυτό το άρρηκτο δέσιμο που κουβαλάμε όλοι με τον όποιο πατέρα γνωρίσαμε. Ο Τζον, ζει με τον σύντροφό του Έρικ και την υιοθετημένη κόρη τους στην Καλιφόρνια. Οι ισορροπίες της ζωής του διαταράσσονται με την άφιξη του ηλικιωμένου πατέρα του, καθώς κόσμοι και αντιλήψεις αρχίζουν να συγκρούονται. Η ανάγκη της αποδοχής και των δύο πλευρών, τραύματα και ανείπωτα παράπονα, όλα έρχονται στην επιφάνεια. Ένταση που κορυφώνεται, συγκλονιστικές ερμηνείες, σε μια ταινία αφοπλιστικά ανθρώπινη, ειλικρινή και καθολική. Διεκδίκησε το Βραβείο Goya Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας για το 2021 και σίγουρα μας έχει αφήσει να περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη ταινία του δημιουργού πια, Viggo Mortensen.

• The judge – O δικαστής

(Πρωταγωνιστούν: Robert Downey Jr., Robert Duvall, Vera Farmiga, Billy Bob Thornton, Vincent D`Onofrio, κα.

Σενάριο-Σκηνοθεσία: David Dobkin)

Ο Χανκ Πάλμερ, δικηγόρος, επιτυχημένος, κυνικός, εργασιομανής, βρίσκεται στη μέση ενός επώδυνου διαζυγίου όταν αναγκάζεται να επιστρέψει στο πατρικό του για την κηδεία της μητέρας του. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο πατέρας του, ο τοπικός δικαστής, κατηγορείται για φόνο. Ο Χανκ ξεκινά για ένα ταξίδι ανακάλυψης της αλήθειας και του εαυτού του, μέσα από το οποίο τα τραύματα και τα μυστικά μιας δυσλειτουργικής και για χρόνια αποξενωμένης οικογένειας έρχονται στην επιφάνεια. Μια ταινία για την εξιλέωση, και τους αδιαμφισβήτητους δεσμούς αίματος που όλοι κουβαλάμε ακόμα κι αν βρισκόμαστε χρόνια και χιλιόμετρα μακριά. Στιβαρό αμερικάνικο δράμα, με μια υποψηφιότητα Όσκαρ για τον Robert Duvall το 2015, εξαιρετικές ερμηνείες από το σύνολο του καστ, και μια συγκλονιστική κορύφωση που δύσκολα θα ξεχάσουμε.

• Everybody`s fine – Είναι όλοι τους καλά

(Πρωταγωνιστούν: Robert De Niro, Kate Beckinsale, Sam Rockwell, Drew Barrymore, Melissa Leo, κα.

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Kirk Jones)

Ο Φρανκ, συνταξιούχος, πρόσφατα χήρος, ζει ήσυχα, ικανοποιημένος που με τους κόπους του κατάφερε να ωθήσει τα τέσσερα παιδιά του στην επιτυχία. Ωστόσο, όταν κανένα από εκείνα δεν βρίσκει τον χρόνο για την οικογενειακή συγκέντρωση που ο Φρανκ επιθυμεί, αποφασίζει να επισκεφτεί το καθένα τους ξεχωριστά. Μια γλυκόπικρη ταινία, για όλα τα διαψευσμένα όνειρα, τις ελπίδες και τις προσδοκίες που έχουμε ή που μας καλλιεργούν, η ανάγκη της αποδοχής και της εκπλήρωσης ενός σκοπού ζωής, και ένα ερώτημα να πλανάται για το αν η πατρική αγάπη χωράει σε όρους και καλούπια ή αν είναι απλώς κάτι αδιαμφισβήτητο που τα παιδιά κάνουν τελικά περίπλοκο στον αγώνα τους να ικανοποιήσουν προσδοκίες που τα ίδια θέτουν ως προϋπόθεση. Βασισμένο στην ταινία του Giuseppe Tornatore,  Stanno tutti bene του 1990, το remake του Kirk Jones, είναι γλυκό, συγκινητικό, νοσταλγικό, ανθρώπινο, υπέροχο καστ και μια ταινία που μας αφήνει με ένα χαμόγελο και την ανάγκη να αγκαλιάσουμε και τους γονείς αλλά και τους εαυτούς μας, άνευ όρων.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.