***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Αιώνια άνοιξη, Παναγιώτης Τσίτος,  Εκδόσεις Βακχικόν

Ένα διαφορετικό ταξιδιωτικό αφήγημα υπογράφει ο κοινωνιολόγος και συγγραφέας Παναγιώτης Τσίτος με τίτλο «Αιώνια Άνοιξη». Με το πόνημά του αυτό επιχειρεί να κάνει κοινωνούς τους αναγνώστες στις εμπειρίες που ο ίδιος αποκόμισε από ένα πολύμηνο ταξίδι του στο Βιετνάμ και την Ταϊλάνδη, αλλά και να μας μυήσει στο δικό του ταξίδι αυτογνωσίας, αφού ένα τέτοιο ταξίδι αυτογνωσίας και μύησης ήταν γι’ αυτόν το ταξίδι που περιγράφεται. Ας μην ξεγελιόμαστε, επομένως, δεν πρόκειται για ένα σύνηθες ταξιδιωτικό πόνημα που αφηγείται απλά τουριστικές, γεωγραφικές κτλ πληροφορίες, αλλά για κάτι πολύ περισσότερο. Εξάλλου και ο ίδιος ο συγγραφέας όπως μας εξομολογείται σε αυτό, μόνο και μόνο που αποφάσισε να γράψει το παρόν πόνημα μπήκε και ο ίδιος σε μία διαδικασία κάθαρσης. Διότι έτσι συμβαίνει συνήθως με τη συγγραφή.

Ο συγγραφέας δεν επαφίεται απλώς στο να περιγράψει τα όσα βλέπει στους αναγνώστες, αλλά, αντίθετα, με φιλοσοφική και υπαρξιακή διάθεση προβληματισμού προσπαθεί να περιγράψει πως ο ίδιος προσέλαβε τα όσα είδε και βίωσε-τον χώρο, τις συνήθειες και τους χαρακτήρες των ανθρώπων- και πως τον επηρέασαν στις μετέπειτα επιλογές και τις πράξεις του ως άνθρωπο. Διότι ένα ταξίδι πάντοτε μας αλλάζει. Δεν είμαστε ποτέ ίδιοι πριν και μετά από αυτό. Τα ταξίδια, όπως και το μεγάλωμα και η ενηλικίωση οδηγούν στην αυτογνωσία.

«Αν δουλέψεις σκληρά, ώρες και μέρες αϋπνίας, έχεις τη δυνατότητα να μετατρέψεις το υπαρξιακό σου άγχος σε υπαρξιακή κούραση». Έτσι μας λέει ο συγγραφέας για τη διαδικασία συγγραφής οποιουδήποτε πονήματος.

Όσο για το Νταλάτ αυτή η πόλη είναι εκείνη που δίνει τον τίτλο της στο πόνημα. Διότι το Νταλάτ είναι «η πόλη της αιώνιας άνοιξης».

«Γενικά η πόλη αυτή έχει την εξής παραδοξότητα. Είναι αρκετά σύγχρονη και ολόγυρα απλώνονται μαγαζιά κάθε λογής ,κινεζική, κορεατική, παραδοσιακή βιετναμέζικη κουζίνα, μαγαζιά για καφέ, ποτό, σουβενίρ, μεγάλες τράπεζες, εντυπωσιακά ξενοδοχεία και γραφεία εταιρειών, ενώ στο ανατολικό κομμάτι της απλώνεται ένας τεράστιος παραλιακός δρόμος με εκατοντάδες ομπρέλες».

Το βιβλίο περιέχει όμως και κλασικές περιγραφές του τύπου με πολλές γαστρονομικές λεπτομέρειες:

«Σε όλη τη χώρα, από τις πιο μεγάλες λεωφόρους στα πιο μικρά στενάκια, σε κάθε φωτεινή και σκοτεινή γωνία, πάντα υπάρχει μια ωραία κυρία (σχεδόν πάντα είναι γυναίκες πολύ σπάνια άντρες) που στέκεται πίσω από έναν πάγκο με ροδάκια και πάνω βρίσκονται στοιβαγμένα δεκάδες γαλλικά ψωμάκια, κουτιά με πίκλες και ψιλοκομμένα μυρωδικά, κόλιανδρο, φρέσκο κρεμμύδι, βραστά αυγά, καυτερές σάλτσες και μικρές συσκευασίες με πατέ μοσχαρίσιου ή χοιρινού συκωτιού».

Η «Αιώνια Άνοιξη» είναι το τρίτο βιβλίο του Τσίτου. Είχαν προηγηθεί η νουβέλα «Η γη τρέχει πιο γρήγορα» και η ποιητική συλλογή «Blue Bodies».

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.