***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ, Μαρία Ιωαννίδου, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
Εγώ, προσωπικά, έχω διάφορους λόγους. Είµαι στην καλλιτεχνική ζωή από έξι ετών, και τόσα πολλά χρόνια της ύπαρξής µου στον χώρο αυτόν άρχισαν να µε βαραίνουν. Πολλές άγνωστες πτυχές, πολλά τα αγαπηµένα πρόσωπα που συµπορευτήκαµε, ερήµην σας, αγαπηθήκαµε, µατώσαµε, βιώσαµε εκρήξεις πάθους και χαράς. Το θεωρώ άδικο προς τον κόσµο που µε ακολουθεί, µε θαυµάζει, µε ενθαρρύνει τόσα χρόνια να µη µοιράζοµαι τα µυστικά µου µαζί του. Να, λοιπόν, που ήρθε η ώρα να µε γνωρίσετε βαθύτερα, να δικαιωθεί η αγάπη σας προς εµένα, γιατί η βιογραφία µου θα δηµιουργήσει καινούργια αισθήµατα, εσείς θα µε «διαβάσετε», και αυτό είναι ακόµη µία απόδειξη της αγάπης σας, κι εγώ θα σας καταθέσω τη διαδροµή της ζωής µου, που δεν µου φέρθηκε εντελώς δίκαια, αλλά το πάλεψα… και να µε!
Μου αρέσει που το βιβλίο λέγεται Άνω τελεία! Οµολογώ ότι δεν θα έχω κουράγιο να γράψω την «τελεία» µου. Εδώ θα συναντήσετε τη Μαρία βρέφος, τη Μαρία χορεύτρια, τη Μαρία ηθοποιό του ελληνικού κινηµατογράφου, τις σηµαντικές γνωριµίες της ζωής µου, τον Φρέντυ µου, στιγµιότυπα µε σπουδαίους ανθρώπους.
Μια πορεία που γέννησε µια µάλλον ενδιαφέρουσα ζωή… Τι άλλο να είναι µια καριέρα που σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις από κοντά καλλιτέχνες, πολιτικούς και τόσους άλλους φωτεινούς ανθρώπους.
Γι’ αυτό σας λέω, διαβάστε µε, δεν θα χάσετε.
ΈΝΑ ΤΣΙΡΙΧΤΌ, ΑΝΤΙΠΑΘΗΤΙΚΌ ΟΥΡΛΙΑΧΤΌ διέκοψε τη ροή του ανοιξιάτικου πρωινού, λίγα περαστικά αδέσποτα πουλιά, σπουργίτες μάλλον, στάθηκαν για δευτερόλεπτα φοβισμένα στα πυκνά κλαδιά. Οι νοσοκόμες, με τις κλασικές μονότονες άσπρες ποδιές τους, κρατούσαν περήφανες ένα βρέφος που χτυπιόταν σπασμωδικά στην αγκαλιά τους. To πήγαν στον πατέρα, που περίμενε με αγωνία το δεύτερο παιδί του, το οποίο σίγουρα, σκεφτόταν, θα ήταν πιο ωραίο από το πρώτο, το ωραιότερο που γεννήθηκε στο γνωστό μαιευτήριο «Έλενα». Γιατί εκείνος και η γυναίκα του Ελένη, καλλονή κατά γενική ομολογία, έκαναν την αρχή με το ωραιότερο αγόρι της Αθήνας, τον Άδωνι, τον μικρό τους Χρήστο.
«Να σας ζήσει, κύριε Ιωαννίδη».
«Ποιος;» πετάχτηκε έκπληκτος ο πατέρας.
«Η κορούλα σας», αποκρίθηκε μία από τις νοσοκόμες προσπαθώντας να ακουμπήσει το μωρό στα χέρια του Τάκη Ιωαννίδη. Και επανέλαβε έντονα: «Να σας ζήσει η κορούλα σας».
«Ποια κορούλα μου;» διαμαρτυρήθηκε έντονα εκείνος, σηκώνοντας το δεξί του φρύδι και δείχνοντας έτσι την απέχθειά του προς το μελαχρινό κοριτσάκι που έσκουζε παρασύροντας την πιθηκίσια μουρίτσα του σε μια περισσή ασχήμια. Λυμφατικό, μαυριδερό, με πρόωρες αγκαθωτές τρίχες στο κατά τα άλλα καραφλό κεφαλάκι του.
«Αυτό δεν είναι παιδί μου. Εγώ κάνω ωραία παιδιά, τι σχέση έχω μ’ αυτό το τερατάκι;»
«Ντροπή, κύριε Ιωαννίδη, μάλλον είστε ταραγμένος για να μιλάτε έτσι για το βρέφος. Η κορούλα σας προς το παρόν είναι έτσι. Αργότερα θα ομορφύνει».
Ο Τάκης κοίταξε με φρίκη το μωρό και σαν υπνωτισμένος,
ανόρεχτα, πήρε στην αγκαλιά του το πιθηκάκι. Δεν πειράζει, σκέφτηκε. Αργότερα θα καταλάβουν οι άσχετες νοσοκόμες το λάθος τους. Ας πάω να δω τη γυναίκα μου την Ελένη, να βρω το όμορφο παιδί μου και να απαλλαγώ από το τερατάκι.
«Εγώ κάνω ωραία παιδιά», ξαναείπε στις άναυδες νοσοκόμες και προχώρησε αγανακτισμένος στο δωμάτιο της γυναίκας του κρατώντας στην αγκαλιά του τη μικρή Μαρία.
(Από τη αρχή του βιβλίου)
Διαβάστε ένα απόσπασμα ΕΔΩ.
 |
 |
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
