***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
«Έρωτες, έρωτες, έρωτες» του Βαγγέλη Ραπτόπουλου από τις εκδόσεις του Κέδρου
Το νέο βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου τιτλοφορείται «Έρωτες, έρωτες, έρωτες« και αποτελεί μία συλλογή διηγημάτων με κεντρικό άξονα τον έρωτα. Στο σύνολό του είναι 288 σελίδες και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος.
Οι ιστορίες του βιβλίου είναι:
- Μόνο ο θάνατος θα μας χωρίσει. Μια ιστορία για την κρυφή ζωή που ζούνε εκείνοι που κουβαλούν την προσδοκία του ιδανικού έρωτα στη ζωή τους.
- Ο ορισμός της απιστίας. Μια ιστορία μέσα σε άλλη ιστορία που μιλά για μια αρρωστημένη και γεμάτη πάθος σχέση. Στις αγαπημένες μου από τη συλλογή.
«Έκλαιγε έτσι όπως της έσφιγγα τον λαιμό και ξαφνικά μου αρπάζει τα χείλια με το στόμα της και με δάγκωνε. Με φιλούσε και με δάγκωνε, κλαίγοντας πάντα. Κι εννοείται οι κατευθείαν υποχώρησα και υπέκυψα ξανά στην άρρωστη, τη σιχαμερή, στη διαστροφική γοητεία της. Να μη σας τα πολυλογώ, εκείνο το βράδυ ανεβήκαμε μαζί στο διαμερισματάκι της και πηδιόμασταν ως το πρωί. Με τον άγριο, ζωώδη, απερίγραπτο τρόπο που το κάναμε ανέκαθεν»
- Κληρονομικότητα. Μια διήγηση για τους φόβους και τις επιλογές ενός άντρα πριν γίνει πατέρας.
- Δεύτερη ζωή δεν έχει. Ο τίτλος της ιστορίας αντικρούει την ιστορία καθώς θα διαβάσουμε για μια ύπαρξή που γεννήθηκε και έζησε δύο φορές (πέφτοντας, άραγε, στα ίδια λάθη;). Εξαιρετική σύλληψη.
- Υπερδιέγερση. Μια ιστορία για τα γηρατειά και το συναίσθημα του να χάνεις το άλλο σου μισό. Γεμάτη τρυφερότητα, στοχασμούς και ένα φινάλε αλησμόνητο. Η δεύτερη αγαπημένη μου από τη συλλογή.
- Μοναχικός λύκος. Μια σύντομη ιστορία μέσα από τα μάτια ενός «παντρεμένου» λύκου. Διαβάζεται διατηρώντας το χαμόγελο συνεχόμενο στα χείλη.
- Ο Καλλίφωνος Καναρίνης. Δεύτερη ιστορία με πρωταγωνιστές ζώα. Εδώ έχουμε την πορεία ζωής ενός καναρινιού –ακούει στο όνομα Βασίλης!– και περιγράφει τη δίψα της ελευθερίας και τον έρωτα για τα κελαηδήματά του. Διαφαίνεται εδώ η μεγάλη έρευνα του συγγραφέα σχετικά με τα καναρίνια και τη ζωή τους.
- Μητριά. Η πιο ερωτική ιστορία του βιβλίου, δοσμένη ως εξομολογητική διήγηση από το στόμα μιας γυναίκας που λάτρεψε τους νεότερους άντρες στη ζωή της και δεν χόρτασε πάθος. Η κορυφή από τρεις ιστορίες που λάτρεψα στη συλλογή του Ραπτόπουλου.
«Είχαμε μπει πια στο καλοκαίρι, οι ζέστες είχαν σφίξει και μας θυμάμαι να κάνουμε έρωτα λουσμένοι στον ιδρώτα. Κι ακόμα θυμάμαι την τερατώδη έκπληξή μου όταν συνειδητοποίησα το βασικό ατού της ηλικίας του Στάθη στο κρεβάτι. Ο μικρός μπορούσε να κάνει ξανά και ξανά έρωτα, άπειρες φορές, σαν μην έπαιζε ρόλο εάν είχε χάσει μόλις ή όχι. Φαίνεται ίσως απίστευτο, αλλά μια από εκείνες τις μέρες μέτρησα είκοσι τρεις συνεχόμενες φορές. Σκέτο ρεκόρ Γκίνες»
- Μία είναι η πληγή. Η διήγηση μιας ηλικιωμένης για τη ζωή της και όσα λαχτάρησε ή δεν τόλμησε να ζήσει ατόφια όπως τα ήθελε.
- Το πάνω χέρι. Μια μάνα διηγείται στην κόρη της μια ιστορία, αναζητώντας την απάντηση σχετικά με το τι είναι εκείνο που μπορεί να κρατήσει έναν άντρα μέσα σε έναν γάμο και ποιος εντέλει έχει το πάνω χέρι στη σχέση ενός ζευγαριού.
- Για πάντα. Η συνάντηση ενός ηλικιωμένου με έναν συγγραφέα, επιθυμώντας ο πρώτος να του μιλήσει για τον άπιστο έρωτα της ζωής του και ο δεύτερος να το γράψει σε βιβλίο.
- Έρωτες, έρωτες, έρωτες. Η τελευταία και μεγαλύτερη ιστορία του ομότιτλου βιβλίου μιλάει για τον ακατάπαυστο έρωτα ενός άντρα –από την εφηβεία μέχρι το τέλος της ζωής του άλλου του μισού– για τη μητέρα του παιδικού του φίλου. Εκτενείς αναφορές σχετικά με τα κόμικς στην Ελλάδα τις περασμένες δεκαετίες που δηλώνουν την αγάπη του συγγραφέα σε αυτά και την έρευνα που έχει κάνει.
Ολοκληρώνοντας το βιβλίο «Έρωτες, έρωτες, έρωτες» θα πρέπει να ομολογήσω ότι αποτελεί μέχρι στιγμής το ομορφότερο ανάγνωσμα που διάβασα μέσα στο καλοκαίρι. Μιλάει για την ανθρώπινη φύση άμεσα και χωρίς περιστροφές. Ξεδιπλώνει θέματα όπως τις απιστίες κατ’ εξακολούθηση και τους ακατόρθωτους χωρισμούς, για υποταγή, παράδοση και υποχώρηση, τις ψυχικές νόσους και την κληρονομικότητα αυτών ως εμπόδιο στον έρωτα, για περιπέτειες ζωόμορφων ηρώων που διατηρούν τα ίδια πάθη με τους ανθρώπους, για απαγορευμένους και βάναυσα μοιραίους έρωτες που ξεπερνούν τις δυνάμεις των πρωταγωνιστών τους. Στην ουσία τους οι ιστορίες μιλούν για την ερωτική καταπίεση που νιώθουν και βιώνουν οι ήρωες του έργου, για τις σκληρές αποφάσεις που συχνά αντίκεινται στις επιθυμίες τους, για μετάνοια, πίκρα, προσωπικά συμφέροντα και την καλά κρυμμένη μελαγχολία που κουβαλούν.
Οι «Έρωτες, έρωτες, έρωτες» είναι ταξιδιάρηδες και συναρπαστικοί ενώ διαθέτουν σκηνές με βαθιά νοήματα που βρίθουν φιλοσοφικών προεκτάσεων. Το βιβλίο είναι ταχύ στη ροή τους, οι ιστορίες στοχαστικές και με κάμποσες λογοτεχνικές αναφορές. Η γλώσσα είναι άμεση, με ζωντανούς ήρωες που τους έχεις συναντήσει και με ιστορίες που σε κάποιες θα σε δεις μέσα τους. Διαβάζοντας τις ιστορίες, ο τίτλος του βιβλίου ηχεί στα αυτιά μας (και τα αναγνωστικά μας μάτια) ως κουβέντα ενός ήρωα καθημερινού, κάποιου πλάι μας, ή ακόμη και δική μας ως παραμιλητό, κάποιου που έχει κουραστεί από τους έρωτες και τις ιστορίες τους. Και αυτό είναι που το οδηγεί να παραμείνει για πάντα στη βιβλιοθήκη μας.
Στο «Έρωτες, έρωτες, έρωτες» είναι περισσότερο ανδρικές οι φωνές που μιλάνε αλλά μέσα από αυτές μιλάνε και οι γυναίκες. Όλοι οι ήρωες, ωστόσο, μιλούν άμεσα, ανυποχώρητα, ενίοτε πράττουν στυγνά και έτσι η κάθε ιστορία καταφέρνει να προσφέρει περίσκεψη, συναίσθημα, βάθος, μελαγχολία, σαρκασμό, το συνεχόμενο δεδομένο της ματαιότητας της ύπαρξης και συχνά το στοιχείο της έκπληξης με τις ανατροπές που στήνονται. Για να είμαστε εντελώς αντικειμενικοί, ίσως ο τόνος σε κάποια σημεία των ιστοριών να παρεξηγηθούν ως φαλλοκρατικές αλλά εμένα προσωπικά μου άρεσε που το έργο του Ραπτόπουλου δεν είναι ένα βιβλίο γραμμένο υπό τη σκιά του politically correct. Έτσι δεν πρέπει να είναι η λογοτεχνία; Αποτύπωση της πραγματικότητας και της αλήθειας των σχέσεων και δη των ερωτικών, πριν ο καθωσπρεπισμός εμφανιστεί για να τραβήξει γραμμές και να κουνήσει το δάχτυλο, συνήθως μιλώντας υποκριτικά για τα δικαιώματα και όχι επί της ουσίας με πράξεις. Εύχομαι το αναγνωστικό κοινό να δει έτσι και τους «Έρωτες, έρωτες, έρωτες» και το βιβλίο να αποφύγει σκοπέλους βασάνων που μπορεί να το χαρακτηρίσουν και να το αδικήσουν.
Προσωπικά οι «Έρωτες, έρωτες, έρωτες» μου έφεραν κατά νου τα έργα «Ο πόθος καίει τα σωθικά» του Μουρσελά και «Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω» του Κουμανταρέα. Δεν είναι εύκολο στη μικρή φόρμα του διηγήματος να καταφέρνεις να μιλήσεις στην καρδιά του αναγνώστη, κι έτσι, με το χέρι στην καρδιά το κατατάσσω πλάι σε αυτά τα δύο αριστουργήματα. Βρήκα, επίσης, εξαιρετικό που την ομότιτλη ιστορία, ο Ραπτόπουλος απλώνει όλες τις προηγούμενες ως ιστορίες μιας συλλογής κόμικς του κεντρικού του πρωταγωνιστή και έτσι κάνει σύμπαν της ιστορίας όλες τις προηγούμενες. Όπως και να έχει, ο Ραπτόπουλος είναι μεγάλο κεφάλαιο για την ελληνική λογοτεχνία και για ακόμη μια φορά με το έργο του διαπίστωσα ότι διαθέτει έναν αριστουργηματικό (και αξιοζήλευτο για όσους από εμάς γράφουμε) τρόπο να μη μασάει τα λόγια των ιστοριών του, να μην κάνει εκπτώσεις στις σκηνές και τους ήρωες να μην εξιδανικεύει στιγμές. Και αυτό είναι που τον κάνει έναν μεγάλο συγγραφέα. Διαβάστε το!
Συνοδέψτε το υπέροχο αυτό ταξίδι ακούγοντας τον δίσκο «Synchronicity» των The Police από το 1983.
Βιογραφικό: Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος (Αθήνα, 1959) έχει δημοσιεύσει περισσότερους από είκοσι τίτλους μυθοπλασίας, πέντε βιβλία μεταξύ χρονικού και αυτοβιογραφίας και μία συλλογή-σύνθεση με μεταφρασμένα αποσπάσματα από αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Έργα του εκδόθηκαν σε ξένες γλώσσες και διασκευάστηκαν για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
