***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Αυτό το «τίποτα» όπου κατοικώ, Κατερίνα Ανδριανάκη, Eκδόσεις Βακχικόν
Ένας θεατρικός μονόλογος είναι το πρώτο θεατρικό έργο που εκδίδει η διηγηματογράφος, μουσικός, ηθοποιός και εκπαιδευτικός Κατερίνα Ανδριανάκη από την Καβάλα. Η Ανδριανάκη δηλώνει σήμερα κάτοικος Θεσσαλονίκης και το βιβλίο της έχει τίτλο «Αυτό το «τίποτα» όπου κατοικώ».
Πρόκειται για μία εκ βαθέων εξομολόγηση μιας γυναίκας η οποία έχει χάσει-ή θέλει να έχει χάσει τη μνήμη της, υποφέρει δηλαδή από τη νόσο-μάστιγα του αιώνα μας, το Αλτσχάιμερ. Από την άποψη αυτή, το έργο είναι πολύ επίκαιρο. Οι άνθρωποι που υποφέρουν από Αλτσχάιμερ συνήθως θυμούνται τα παλιά και ξεχνούν τα πρόσφατα γεγονότα. Το ίδιο ακριβώς πράγμα συμβαίνει και στην ηρωίδα του θεατρικού.
Με μία γλώσσα απλή, λιτή, μα χειμαρρώδη και αυθόρμητη συνάμα η Χλόη προβαίνει σε μία αναδρομή της ζωής της στην κόρη της που την ακούει-ο ακροατής- κόρη αποκαλύπτεται στο τέλος και λέει μονάχα μία φράση, την οποία έχουν ακούσει σίγουρα όσοι έχουν στενούς συγγενείς που πάσχουν από τη συγκεκριμένη νόσο: «Ναι, μητέρα. Η κόρη σου είμαι. Δεν με θυμάσαι;»
Η Χλόη παραθέτει στην κόρη της που την ακούει και στους αναγνώστες την πλήρη τοιχογραφία της ζωής της μέσα από αφηγηματικά θραύσματα άκρως εξομολογητικού χαρακτήρα, συναισθηματικά κάποιες φορές και αμφίσημα κάποιες άλλες. Η γυναίκα ταλαιπωρήθηκε στη ζωή της και γνώρισε αρκετά «σοκ». Μήπως έπαιξαν και αυτά τον ρόλο τους στην απώλεια της μνήμης της, οι δυσκολίες που συνάντησε από τους ανθρώπους γύρω της; Μαθαίνουμε ότι η Χλόη γνώρισε την περιφρόνηση από την οικογένειά της και ότι δεν ήταν διόλου ευχαριστημένη από τη ζωή της. Πρόκειται για ένα άτομο το οποίο πάντοτε διακατεχόταν από την επιθυμία να αλλάξει κάποια πράγματα στη ζωή της, τελικά, όμως, τίποτε δεν άλλαζε. Οικογενειακά μυστικά, αυτοκτονίες, απώλεια παιδιού, παράπονα από τους γονείς, όλα τα περασμένα κλωθωγυρίζουν στο μυαλό της Χλόης και το ταλανίζουν ακόμη, τόσα χρόνια μετά. Με την επάνοδό της στο παρόν και το τέλος της ενατένισης του παρελθόντος τελειώνει το θεατρικό. Και η Χλόη μένει μόνη της στον κόσμο της λήθης και εξακολουθεί να βασανίζεται…
«Με τα χρόνια συμφιλιώθηκα με την ιδέα ότι οι άνθρωποι δεν πρόκειται να αλλάξουν ούτε τα συναισθήματά τους ούτε τις συνήθειές τους».
«Είναι άγνοια κινδύνου, αλλά τις γυναίκες δεν τις ετοιμάζουν για τους κινδύνους μόνο τους άνδρες».
«Ναι, μερικές φορές εύχομαι να μην είχα γεννηθεί ποτέ. Μερικές φορές πίστεψέ με, θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχα».
«Όταν είσαι νέος, δεν φοβάσαι τίποτα, παντελώς τίποτα. Πετάς τη ζωή σου σε άγευστους ανθρώπους που δεν ανταποκρίνονται σε εκπλήξεις, σε άοσμους χαρακτήρες που θα σου αφήσουν τραύματα που δεν επουλώνονται».
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
