***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
O David Cronenberg οραματίζεται έναν άχρωμο, συνθετικό κόσμο, στον οποίο οι άνθρωποι δεν νιώθουν πόνο.
Αλλά πώς μετράμε τη ζωή χωρίς τον πόνο;
Πέρασαν ήδη οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία του David Cronenberg, ήταν 2014 όταν είδαμε το Maps to the Stars και την καυστική ματιά του στον απαστράπτοντα κόσμο του Hollywood, όμως η αλήθεια είναι πως δεν ήταν αυτός ο λόγος που περιμέναμε όλοι εναγωνίως τη νέα του ταινία. Ο λόγος ήταν το ότι ο David Cronenberg, ο μετρ του σωματικού τρόμου, όπως τον αποκαλούν, αποφασίζει μετά από πάνω από δύο δεκαετίες, να επιστρέψει στο είδος που τον καθιέρωσε. Το Crimes of the future, γυρισμένο στην Αθήνα, το περασμένο καλοκαίρι, αυτό το κυριολεκτικά δυστοπικό καλοκαίρι του Covid, σε συμπαραγωγή με τους «δικούς μας» Αργοναύτες, και με Έλληνες ηθοποιούς να εμφανίζονται στην ταινία, είναι γεγονός. Και είναι η ταινία που γι`άλλη μια φορά τον φέρνει υποψήφιο για τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών. Χωρίς ποτέ να τον κερδίζει, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία…
Η ματιά του David Cronenberg για τον κόσμο, για την κοινωνία, για τα όσα έρχονται ή και για τα όσα είμαστε πολλές φορές χωρίς να το συνειδητοποιούμε, είναι πάντα κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα. Είναι διεισδυτική, ενοχλητική, επώδυνη. Με την καλή έννοια. Με την βαθιά δημιουργική, μοναδική και ανεπανάληπτη έννοια. Ο Cronenberg είναι ένας δημιουργός που δεν έχει κανένα νόημα το να τον εκλογικεύσεις. Να δεις τις ταινίες του γραμμικά, αρχή, μέση, τέλος, να πεις «μου άρεσε» ή «δεν μου άρεσε», όχι. Τον Cronenberg απλά τον βλέπεις. Ο εγκέφαλός σου εκτινάσσεται σε κάτι που ποτέ δεν είχες φανταστεί, κάτι πολύ πέρα από το σουρεαλιστικό και το παράλογο, και μετά αναρωτιέσαι «πόσο πραγματικό είναι αυτό που είδα;» …και το πιο τρομακτικό, είναι το γεγονός ότι οι ταινίες του, μοιάζουν απόκοσμες, εξωπραγματικές, φρικιαστικές, αλλά στην πραγματικότητα, είναι βαθιά αληθινές. Μας καθρεφτίζουν.
Στο Crimes of the future, ο Cronenberg, οραματίζεται έναν κόσμο που δεν ξέρουμε πόσο μακρινός είναι, τόπος και χρόνος δεν προσδιορίζονται ποτέ, αυτό που κυριαρχεί είναι ένα σκοτεινό, δυστοπικό τοπίο, σκουριασμένο, σαθρό, σε αποσύνθεση, ο ανθρώπινος οργανισμός μεταλλάσσεται, αναπτύσσοντας το Σύνδρομο Επιταχυνόμενης Εξέλιξης, προσπαθώντας να έρθει σε ισορροπία με τον τεχνητό κόσμο που καθώς φαίνεται κυριάρχησε στα πάντα. Μια νέα γενιά, φυσικά αφύσικων ανθρώπων, που και οι ίδιοι τους αναρωτιούνται για το αν είναι ακόμα άνθρωποι, προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα συνθετικό περιβάλλον. Νέα όργανα καταχωρούνται στο ανεπίσημο ακόμα, Εθνικό Μητρώο Οργάνων, εμφανίζουν ορμονικές ανισορροπίες, όγκους, είναι ολόκληροι ένας καρκίνος, αλλά όχι ο καρκίνος που ξέρουμε, τρέφονται με πλαστικό, δεν νιώθουν πόνο, και δεν νιώθουν απόλαυση. Αλήθεια, πώς μετράει κανείς τη ζωή, τις αισθήσεις, σωματικές και ψυχικές, χωρίς να νιώθει πόνο; Έχει πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που ο Σέουλ, ήρωας της ταινίας –φανταστικός ο Viggo Mortensen- περιγράφει σε μια από τις πρώτες σκηνές της ταινίας, το όργανο που έχει αναπτύξει. «Διαφορετικό» …λέει χαρακτηριστικά, ανίκανος να προσδιορίσει θετικά ή αρνητικά συναισθήματα. Όλα άχρωμα, νεκροζώντανα, ακόμα και ο ίδιος, κυκλοφορεί πάντα με μια μάσκα (αναφορά στον Covid ή και όχι, ποιος ξέρει;) «Φοβάμαι τα πάντα» …λέει. Το σεξ έχει εκλείψει. Η σεξουαλική διέγερση προκαλείται από το τραύμα και την ιδέα –όχι την αίσθηση- του πόνου, οδηγώντας τους ήρωες της ταινίας σε περίεργα εθιστικές, και άκρως φετιχιστικές καταστάσεις. «Τα χειρουργεία είναι το νέο σεξ» …λέγεται χαρακτηριστικά στην ταινία. Ένα νέο Τμήμα Ηθών, όπως το αποκαλούν, στα σπάργανα, προσπαθεί να προσδιορίσει εκ νέου το σωστό και το λάθος. Το φυσικό από το αφύσικό. Μια νέα ταυτότητα που επαναπροσδιορίζει ολόκληρη την ανθρώπινη φύση, το βαθύτερο είναι. Κι αυτό που είμαστε το αγκαλιάζουμε ή το πετάμε αν μας καθιστά λιγότερο ανθρώπους; Ομάδες underground καλλιτεχνών, σε μια τέτοια ανήκει ο Σέουλ, δίνουν avant garde παραστάσεις στις οποίες τα όργανα αφαιρούνται χειρουργικά, σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ξεχειλίζει από σεξουαλική ένταση, διενεργούνται live νεκροψίες, ζητούμενο της τέχνης είναι πάντα η ψυχή και πρέπει να κοιτάξεις μέσα, βαθιά σε αυτό που είσαι ή αυτό που έγινες για να διορθώσεις τα σκοτάδια που δημιούργησες. Τίποτα στην ταινία του Cronenberg δεν είναι τυχαίο ή άσκοπο, και τίποτα δεν είναι απλό.
Σε ένα περιβάλλον απόκοσμο, και έναν ολόκληρο κόσμο να θυμίζει ένα είδος νεκροταφείου ψυχών, σε χώρους γνώριμους για εμάς στην Ελλάδα, στο λιμάνι, ή στο Μπαγκείον, ο Cronenberg φτιάχνει ένα σκηνικό που θυμίζει έντονα πολλές φορές προηγούμενες ταινίες του, βλέποντας το Crimes of the future νιώθεις πολλές φορές πως θα ξεπηδήσουν εικόνες από το Crash ή το EXistenZ, αφού επιστρέφει σε όλες τις αγαπημένες του θεματικές και στο σινεμά που τον καθιέρωσε, η σωματική φρίκη, οι μεταλλάξεις, η έννοια της ταυτότητας, όλα είναι πάλι εδώ, μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι καινούρια. Χωρίς αυτό να τα κάνει αδιάφορα. Γιατί αυτή τη φορά, το ερώτημα «Τι γίναμε;» δεν είναι αλληγορικό. Είναι πιο πραγματικό από ποτέ. Εξαιρετικές ερμηνείες, ο Viggo Mortensen, είναι ιδανικός Σέουλ, η Lea Seydoux σε μια υπέροχα λιτή ερμηνεία, η Kristen Stewart καταφέρνει απροσδόκητα πολλές φορές να κλέψει την παράσταση, ενώ σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητη η παρουσία του Γιώργου Πυρπασόπουλου, σε έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα ρόλο! Υποβλητική ατμόσφαιρα, μουσική, φωτογραφία, όλα συνθέτουν στην εντέλεια μια ταινία που θα μας πάρει καιρό να ξεχάσουμε τα υπόγεια ρίγη αναστάτωσης που προκαλεί. Και φυσικά, από τον David Cronenberg δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο!
Crimes of the future
Σενάριο-Σκηνοθεσία: David Cronenberg
Πρωταγωνιστούν: Viggo Mortensen, Lea Seydoux, Kristen Stewart, Scott Speedman, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Πηνελόπη Τσιλίκα, κα.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
