***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
η Εσθήρ θέλησε μια καινούρια ζωή. Και έθαψε κάθε τι παλιό και απέμεινε τρυφερή, σαν κάθε άλλον εκεί έξω που κάποτε πόνεσε πολύ
Η Εσθήρ πια θυμάται λίγα πράγματα από εκείνη την εποχή. Περισσότερο την μυρωδιά του θανάτου μέσα από τους φούρνους, τα πρόσωπα κάποιων ανθρώπων, όλο φόβο και στέρηση. Αυτό μόνο. Μα τώρα έχει αλλάξει το όνομά της, τα παλιά της χαρτιά τα έχει φυλαγμένα για το τέλος. Μα έχει λησμονήσει σε ποιο συρτάρι, σε ποιο δωμάτιο έχει αφήσει τον παλιό της εαυτό. Και άλλωστε λίγη σημασία έχει πια.
Τώρα δεν την λένε Εσθήρ αλλά Αντονέλα, χορεύει φλαμένγκο και από κάτω την χειροκροτούν παθιασμένα οι κύριοι της καλής κοινωνίας που συρρέουν στο μπαρ «Μπέλσεν». Δεν χρειάζεται τίποτε να εξηγεί, δεν χρειάζεται για τίποτε να μιλά, μόνο βλέμματα όλο υποσχέσεις αφήνει εδώ και εκεί. Πιο ωραία από την Κάρμεν, σωστό στοιχειό του έρωτα, παράξενη, μελαγχολική μου ομορφιά και άλλα τέτοια κοσμούν την Αντονέλα, την αλλοτινή Εσθήρ που ποτέ δεν κατάφερε να ξεχάσει.
Και μες στο καμαρίνι της, καμιά φορά, τρέμει ολόκληρη και φοβάται πως από στιγμή σε στιγμή λέει, θα εισβάλλει μια εξωφρενική μεραρχία και θα την σύρει και πάλι πίσω στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μια όμορφη Εβραιοπούλα μοιάζει με επικίνδυνο συνδυασμό. Ίσως κάποιος αξιωματικός να μπει στο καμαρίνι της, κάποιος που την θυμήθηκε όταν έτρεμε μες στους κοιτώνες και γύρω της παίρνανε με τα καρότσια τους νεκρούς.
Το αφεντικό λατρεύει την Εσθήρ. Ποτέ δεν την ρωτά για το παρελθόν της και φέρεται διακριτικά όταν η κουβέντα έρχεται στα παλιά. Να διακρίνει τη φρίκη που φέγγει σαν κατάστημα που διανυκτερεύει δεν είναι δύσκολο. Μα ίσως να είναι πιο εύκολο τίποτε να μην πει, επειδή εκείνος ξέρει πως κορίτσια σαν την Αντονέλα πεθαίνουν κάθε μέρα στις φάμπρικες ή το πάλκο, λίγη σημασία έχει πια πού ξοδεύονται.
Απόψε θέλει να πιει. Θέλει να μεθύσει και έξω στην σκηνή να πει όλη την αλήθεια. Να πει το όνομά της που το άκουσε τελευταία φορά μες στο σκοτεινό βαγόνι. Έκτοτε όλα τα πήρε η παγωνιά του Μπέργκεν Μπέλσεν. Από τότε κανείς δεν είπα το όνομά της και έτσι μονάχη της, μες στο μεθύσι, θα επαναλάβει εκείνα τα γράμματα που ξέχασε για πάντα.
Εσθήρ, Εσθήρ, λέγομαι Εσθήρ και δούλεψα σαν σκυλί στις γαλαρίες του Μπέργκεν Μπέλσεν. Πολλοί φίλοι μου χαθήκανε κάτω από σωρούς χαλίκια, οι φιλενάδες μου ραγίσανε και σπάσανε από την παγωνιά μες στους θαλάμους. Με λένε Εσθήρ και ζω μονάχα συμβολικά, μια μορφή αλλότρια που κατοικεί μες στα κείμενα, κάτω από τις μαρκίζες ανάβουν τα δυο μου μάτια που έχουν αντικρίσει όλη την φρίκη του κόσμου.
Με λένε Εσθήρ και έζησα από τύχη. Κανείς άλλος δεν το μπόρεσε. Η μητέρα κατέληξε σε εκείνο το βαγόνι και ο πατέρας όταν φτάσαμε, είχε στο πρόσωπό του μια βαθιά ρυτίδα σαν να ‘χε σκάψει ο τρόμος μέσα του. Δεν ήταν ο ίδιος, μήτε και εγώ που τον αγαπούσα τόσο, κατόρθωσα να τον αναγνωρίσω. Με λένε Εσθήρ και πέθανα πριν χρόνια στο Μπέργκεν Μπέλσεν, βορά στην ιστορία. Από εκείνη έκλεψα τούτες εδώ τις μέρες. Από τότε ζω και υπάρχω μες στην υγρή ομίχλη και προσπαθώ να μην σκέφτομαι εκείνα τα χρόνια. Με λένε Εσθήρ και είναι φορές που ο αέρας, κρυσταλλικός και υαλώδης δεν μου φτάνει και η ανάσα μου κόβεται. Μα να μην νοιάζεστε, επειδή το βράδυ ανάμεσα στα άλλα ναυάγια του Βερολίνου θα ξεχαστώ για λίγο και ίσως να καταφέρω να ζήσω χάρη σε αυτήν την αναστολή που μου δόθηκε. Με λένε Εσθήρ και κανένας Θεός πια δεν μου φτάνει για να ξεχάσω, μήτε που νιώθω παρηγοριά. Μα κάθε φορά που φθάνω έξω από το νυχτερινό κεντράκι και διαβάζω την επιγραφή, ω Θεέ μου, στρέφω το κεφάλι μου σαν εκείνο του αλόγου με τα ορθάνοιχτα ρουθούνια του που διαβάζει τον τρόμο.
Με λένε Εσθήρ και έχω νιώσει την ιστορία στο πετσί μου. Μεγάλωσα ανάμεσα σε λύκους και στο καμαράκι μου στέκω και κλαίω έτσι όπως κάνουν οι άνθρωποι. Εκεί μες στη μοναξιά μου βρίσκω άσυλο και διαβάζω τα χαρτιά μου για να μην ξεχάσω ποτέ ποια ήμουν.
Κυρίες και κύριοι, η οπτασία Εσθήρ στην σκηνή του Μπέλσεν. Θαυμάστε την, μια Κάρμεν κατευθείαν από την καρδιά της τέχνης ή μια ακουαρέλα του Σεζάν και τίποτε λιγότερο.
Όλα ψέμματα και τριγύρω στον κόσμο καμιά ανθρώπινη χροιά. Κανείς δεν ακούει το παράπονό της, μήτε υποψιάζεται πως τις νύχτες, σαν τις αρχαίες ετέρες τρίβει το δέρμα της με ελαφρόπετρα για να σβήσει όλα τα ίχνη.
Την λένε Εσθήρ και είμαι ένας κομματιασμένος άγγελος, τίποτε άλλο.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
